Meyxanaçı Vüqar: "İndiki meyxanaçılar öz üzərlərində işləmirlər"

Müsahibimiz meyxana sənətinin tanınmış simalarından biridir. Gənc yaşlarından özünəməxsus qafıyələri ilə diqqəti cəlb edən, intellektual biliyi sayəsində meyxananı məhəllə səviyyəsindən inkişaf etdirib, efirə gətirən, ona klip çəkdirən Vüqar həm də Azərbaycanın bölgələri və milli rəqsləri haqda yazdığı kompozisiyalarıyla məşhurdur. Məlumat üçün bildirək ki, Vüqar Əbdulov 1974-cü il martın 28-də Bakının Maştağa qəsəbəsində dünyaya gəlib. 1990-cı ildə Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin aktyorluq fakültəsinə qəbul olub. Onunla söhbətə yaxın keçmişindən başladıq.

- Vüqar, neçə yaşından meyxana deyirsən?

- Hardasa 16-17 yaşımdan meyxana deyirəm. Ağlım kəsməyə başlayanda, aktyorluq sənətinə böyük həvəsim vardı. Orta məktəbdə oxuyanda, humanitar fənlərə daha çox meyillənmişdim. Tarixi, ədəbiyyatı yaxşı oxuyurdum. Bizim kənddə o vaxtlar yaxşı meyxana məclisləri olurdu. Heç vaxt ağlıma gəlməzdi ki, mən də nə vaxtsa professional səviyyədə meyxana deyərəm. Həmişə məclislərdə meyxana ustadlarının ifasını dinləyirdim və özüm də meyxana deməyə həvəslənirdim. Sonralar bir-iki dəfə yoxladım, gördüm ki, alınır. Nağıllar, rəvayətlər çox oxuyurdum, özüm üçün söz ehtiyatı toplayırdım. Söz ehtiyatının çoxluğu mənə imkan verdi ki, meydanlarda təşkil olunan meyxana deyişmələrində iştirak edim, meyxanaçıların qafiyəsinə söz tapa bilim. Onlar üç qafiyə söyləyəndə, mən ikisini deyə bilirdim. Yavaş-yavaş meyxana sahəsində təcrübə topladım. Orta məktəbi bitirəndən sonra sənədlərimi Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin aktyorluq fakültəsinə verdim. Bir neçə dəfə diplom tamaşalarında oynamışam. Məhərrəm Bədirzadənin "Sonuncu şahid" filminə çəkilmişəm. Rəhmətlik sənətkarımız, müəllimim Əlabbas Qədirovla tərəf-müqabil olmuşam. Amma aktyorluq sənətini davam etdirə bilmədim.

- Meyxanaya olan meyil aktyorluğa üstün gəldi?

- Hardasa, hə. Məni daha çox meyxanaçı kimi tanımağa başladılar. Artıq meyxana məclislərində, toy şənliklərində söylədiyim meyxanaya tələbat artdığı üçün aktyorluq sənətindən aralandım.

- Nə əcəb valideynlərin sənin aktyorluq sənətini seçməyinə razı olublar?

- Mənim yeniyetmə dövrümdən bu yana çox dəyişikliklər olub. İndi mən valideynlər tanıyıram ki, övladının aktyor, meyxanaçı, ən azı diktor olmasına, televiziyada görünməsinə özü razılıq verir. Amma o vaxtlar belə şey qətiyyən yox idi. Məni heç Buzovnada futbol məktəbinə getməyə qoymurdular ki, düşəcəksən, o küçə mənim, bu küçə sənin. Yəni cavan uşaqlarıq, avaralanarıq. Odur ki, mənim seçdiyim sənətə qarşı da evdən təzyiqlər vardı. O vaxt meyxanaçı olmaq aktyor olmaqdan daha təhlükəli idi. Çünki, mey məclislərində içkiyə, digər pis vərdişlərə qurşanmaq olardı. Xoşbəxtlikdən mənim ətrafımda pis adamlar olmaqla yanaşı, yaxşılar da az deyildi. Həmin yaxşılara və bir az da özümə etibar edib, məni meyxana məclislərinə buraxırdılar. Buraxmayanda isə anamı, atamı aldadıb, qaçırdım. Hər halda, bizim "karantin" müddətimiz tez keçdi.

- Nizami Rəmziyə qədər meyxananın normal imici olmayıb. O rəhmətə gedəndən sonra isə savadlı, intellektual səviyyəli meyxanaçı imicini sən davam etdirdin...

- Meyxananın iki qolu var. Biri naşı meyxanadır, onda həm çılpaqlıq, həm xuliqanlıq, həm də yerində saymaq var. O meyxana deyildiyi vaxt ləzzət eləyir, ona ikinci dəfə qulaq asmaq olmur. Biri də var, savadlı meyxana. Universitetdə oxuyanda düşündüm ki, naşı meyxana söyləyib, aktyorlarla birgə addımlaya bilmərəm. Çalışdım, meyxanalarımı təsvirimdə səhnələşdirim, onlara bədii forma verim, məzmun tapım. Başladım, savadlı meyxanalar söyləməyə. Yəni düşdüyüm vəziyyətə uyğun meyxana tapmağa. Məsələn, Azərbaycan haqqında istənilən vaxt 5-6 bənd meyxana deyə bilərəm. Amma ahəngini tapanda, rəng qatanda, süjet xətti verəndə, o meyxana yadda qalır. Onu ekranlaşdırmaq da, səhnələşdirmək olur. Və bununla da mən Nizami Rəmzinin bir vaxtlar etdiklərini və gələcəkdə etmək istədiklərinin bir hissəsini həyata keçirmişəm. Ola bilər, buna görə də mənim yaradıcılığımı Nizami Rəmzinin sənətinə bənzədirlər. Ağasəlim Çildaqda da məzmunlu meyxana yaratmaq istedadı vardı, məsələn, onun "Aman sürücü" qafiyəsini indi müğənnilər oxuyurlar. O vaxt Ağasəlimin şeirləri də vardı, mozalan tipli satirik verilişlərdə səsləndirirdiiər. Bilirsiz, indiki meyxanaçılar öz üzərlərində işləmirlər, onlar yalnız toyda meyxana deməklə kifayətlənirlər. Bir də məhəbbət mövzusuna böyük maraq göstərirlər. Düzdür, əgər Füzulidən, Nizamidən sonra yenə məhəbbət mövzusuna toxunuruqsa, deməli, bu, bitməz-tükənməzdir.

- Sənin çox maraqlı kliplərin var. Kliplərinin ideyası kimə məxsusdur və bu istiqamətdə işini davam etdirəcəksən?

- Bəli, davam etdirəcəyəm. Mənim el şənlikləri üçün kifayət qədər materialım var. "Ata, sən özün cavan olmamısan ki", "Dəm-dəm", "Tıxac" və başqa mövzulu meyxanalar mənim üçün asanlaşıb. İndi qarşıma belə məqsəd qoymuşam ki, əgər bir ay ərzində iki meyxana deyirəmsə, üçüncüsü kompozisiya olmalıdır. Həm yadda qalsın, həm də tarixə düşsün.

Bu baxımdan Tunar Rəhmanoğluyla "Ramazan ayı" kompozisiyasını oxuduq, çox gözəl də alındı. Həcc ziyarətinə həsr olunmuş meyxanadan sonra "Ey dost", "Azərbaycan rəqsləri" və "Azərbaycan diyarı" kompozisiyalarını hazırladıq. Onlara klip də çəkdirdik. Kliplərin ideyası rejissorla özümə aiddir. İndi də musiqi alətlərimiz - tar, kamança, balaban haqqında təzə bir kompozisiya hazırlamışam. Həmişə çalışıram, düşdüyüm məclisə uyğun meyxana deyim.

Mən həm də tarixi bölgələrimiz haqda kompozisiya yazmaq istəyirəm. Bu baxımdan öz fantaziyamdan razıyam.

Üç nöqtə.- 2006.- 16 noyabr.- S. 13.