Bir saat

Yorulmuşdu. Hər şeydən. Yaşamaqdan yorulmuşdu. Saata tez-tez baxırdı.

Saata baxmamaq mümkün deyildi. Hər yerdə saat. Maşını işə salan kimi gözünün qabağına elektron saat gəlirdi. Mobil telefonla hər dəfə danışanda istər-istəməz aparatın sferblatında saat. İş otağının hər birinin divarında saat. Baxmamaq, görməmək olmur. Hər yerdə, hər addımda saat. Kompüteri qoşub hansısa səhifəni açırdı hamısında saat.

İşıqforda icazə-qadağan rənglərinin dəyişməsini tənzimləyən saniyəölçən saat. Nə isə, zamanın tərəzisi, adamlara nəyisə anlatmağa çalışan ahəngdar ritmli dördkünc, yumru iki düz xətt.

... “Həə... bəsdi”. – Səsli düşündü və saata baxdı. 22:40 – düşünməyinə davam elədi. – “Getdik evə...”

Arvadına zəng elədi:

– Alo, evə gəlirəm, ver dəstəyi Zəhraya... Qızım, ürəyin nə istəyir, sənə nə alım?

– Ata, mənim üzüklərim var ey.

– Nə yaxşı.

– Anam alıb.

– Nə qəşəng, a qızım.

– Həə...

– Zəhra, ata evə gəlir, nəsə alım sənə?

– Dünən almısan daa...

– İndi nə alım?

– Yoqurt al. İki dənə.

– Yaxşı.

– Üç dənə.

– Yaxşı, qızım.

– Dörd dənə, beş dənə, altı dənə. Bir də saqqız al.

– Alıb gəlirəm. Başqa nəsə istəyirsən?

– Ata, mən bağçaya getmirəm.

– Yaxşı, qızım, getmə.

– Ana deyir ki, aparacam.

– Ürəyin necə istəyir, elə də elə, qızım, haçan istəsən gedərsən.

– Getməyəcəm.

– Hə yaxşı. Hələlik. Gələrəm, danışarıq.

22:44

“Ya Allah” deyib kompüteri bağladı. Adəti üzrə stolun üstünə göz gəzdirdi. “Hər şey yerində”. Əlini ürəyinin üstünə qoyub “vicdan da yerində” deyib öz-özünə qımışdı, işığı söndürüb otaqdan çıxdı.

İri, möhtəşəm, Stalin dövrünün binasından çıxa-çıxa, “bir kərpic də düşdü ömrümün sarayından” – öz-özüylə danışa-danışa maşına yaxınlaşdı.

Açarı çevirdi – maqnitofonun ekranında o dəqiqə yaşıl rəngli dörd rəqəm parıldamağa başladı – 22:48.

Radionu qoşdu. Nə fikirləşdisə, o dəqiqə də söndürdü.

... Maşını “24 saat” supermarketinin qabağında saxladı. “Gül kimi dükan sözümüz var. Supermarket nədi?!” – hər gün beynindən keçən bu düşüncəylə dükana girdi...

Çıxıb maşına yaxınlaşanda yolun ortasında can verən, maşın vurmuş pişiyi gördü. Tez əlindəki torbanı maşına atıb yaxınlaşdı yazıq heyvana.

Canın tapşırmışdı. Ağzından qan qarışıq içalatı pırtlayırdı. Quyruğundan yapışıb ehmalca yolun kənarına, səkiyə sürüdü. Bu vaxt 50-55 yaşlarında bir kişi deyinə-deyinə yaxınlaşdı:

– Nə vicdansız adamlardı ə, bunlar. Köpək oğlu vurdu, ötüb keçdi.

Yazıq heyvan.

Yaxınlıqda dayanmış, pişiyi maşın vurduğunu görmüş taksi sürücüsü durmadan deyinirdi.

Elə bu zaman iki pişik – bir böyük pişik, bir də balaca bala pişiyin cəsədinə yaxınlaşdılar. Böyük pişik başladı cəsədi başdan-ayağa yalamağa. Balaca isə bilmirdi neyləsin. Gah böyük pişik kimi onu yalamağa çalışır, gah da bacarmayıb ətrafına fırlanırdı...

O quruyub qalmışdı. Bilmirdi neyləsin. Əlini cibinə saldı. Pul çıxardı.

– Qardaş, siz deyəsən taksi sürücüsüsünüz. Alın bu pulu, sizdən xahiş edirəm. Bunu bir qutuya qoyub basdırın.

Özü isə təzədən dükana girdi. İri bir sellofan torba aldı. Üzünü sürücüyə tutub:

– O balacanı qoy bu torbaya, aparacam evə. Deyəsən ölən onun anasıdır, o biri pişik isə ata. Amma bir şey var ki, görəsən mən düz edirəm onu aparmaqla, böyük pişikdən aralamaqla?! Allaha ağır getməz ki?! Bəlkə o birisi pişik bunun atasıdır?

– Əşi, yox e. Götür apar. Onu da maşın vurub öldürəcək. Böyüyə nə var. Həyətin varsa, balacanı götür apar. – belə deyə-deyə taksi sürücüsü balaca pişiyi torbaya qoydu, hava girən yer saxlayıb torbanın ağzını bağladı. Bala pişik torbadan sivişib başını çıxartdı. İstəmirdi onu ora salsınlar.

O, sürücüyə:

– Qulaq as, gəl buraxaq, mən qərar verə bilmirəm. Birdən yaxşılıq eləmək istəyə-istəyə pislik eləyərəm. Qoy bir az gözləyək. Birdən səhv eləyərəm.

Böyük pişik yenə də cəsədin ətrafında vurnuxur, onu yalayır, bir-iki metr kənara qaçır, yenə qayıdıb onu qoxlayırdı. Balaca da cəsədə üz-gözünü sürtür, onun başına fırlanırdı...

Sürücü hardansa bir karton qutu tapıb gətirdi, cəsədi onun içinə qoydu və ona:

– Qardaş, al bu pulu, lazım deyil. Aparıb basdıracam – dedi.

– Yox, qardaşım. O sizin halalınızdır. Bilirəm, basdıracaqsınız.

Amma burda dayanmısınız da. Müştəri gözləyirsiniz. Halal xoşunuz.

Böyük pişik qutunun başına hərlənib aralandı. Balaca isə çöməldi kartonun qırağında...

Onlar ikisi də dayanmışdılar. O, siqaret çəkir, sürücü isə deyinirdi:

– Götür bu balacanı apar. O böyük bu gün-sabah yenə öz işində olacaq.

– Yaxşı, qoyun onu torbaya. O mənim qızım Zəhraya oxşayır. Aparım onunla dostluq eləsinlər.

– Bura bax, sənin millətin nədir?!

– Bayaqdan hansı dildə danışırıq, dədə balası?

Oturdu maşına.

İri torbadan balaca pişik başını deşikdən çıxarıb salona baxırdı. Hərdən miyoldayırdı. Amma o hiss edirdi ki, balaca çox etiraz eləmir. Maşının hərəkəti, küçənin, avtomobillərin hərdən salonda sayrışan işıqları onun marağına səbəb olmuşdu. İndiyədək yaşamadığı yeni bir təəssürat idi onun üçün.

– Hə, balaca, nə qəribə taleyin varmış sənin, ay allahın heyvanı.

Sən mənim qızıma, Zəhraya oxşayırsan, ay kisya, gözəl bala.

Kisya isə artıq sakitləşmişdi. Maşının gedişi, əyləcin hərəkəti ona yelləncəyi xatırladırdı.

Gəlib evlərinə çatdı. Maşını darvazadan içəri saldı. Yoldaşı və qızı həyətdəydilər. Zəhra:

– Ata, mənə yoqurt aldın?

– Hə, qızım, almışam.

– Neçə dənə?

– Altı dənə.

– I-hı. Sonra nə almısan?

– Sənə balaca pişik almışam, Zəhra.

– Nə? Pişik? Ata, o adamı dişləmir?

– Yox, qızım. O səni çox istəyir.

– Həə. Bəs ona əl vurmaq olar?

– Əlbəttə, qızım. O sənin dostundur.

– I-hı. Ata, pişik qəşəngdii?

– Hə, qızım.

– Mən onun quyruğunu dartmayım ki?

– Yox, qızım, sən onu sığalla. O da səni çox istəyəcək.

– Ata, mən ondan qorxuram.

– Qorxma, Zəhra. O çox yaxşıdır. Sən bilsən o bir saatın içində nələr yaşayıb...

Mehdiabad,

23-24 oktyabr, 2010.

P. S. saat 03-00

Naçalo formı

Koneü formı

Rafiq HƏŞİMOV

525-ci qəzet.- 2010.- 14 noyabr.- S.30.