Dost
Xoşbəxtlikdən, ya hansısa
ayrı səbəbdən, heç vaxt özümü bu
dünyada tənha hiss eləməmişəm. Ən əziz
yaxınlarımı itirdikdə belə...
Dəqiq bildiyim budu ki, buna səbəb –
məni daim qayğılar və sevgilərlə əhatə
edən ailəm, övladlarım deyil.
Səbəb
– hər an iliyimdə duyduğum
Hamıdan Ucanın əzəli və əbədi Sevgisi və bu Sevginin rastıma çıxardığı bir ovuc insanlar
– bəzən aylar və illərlə
görüşməsək belə, fikir
və duyğularını, rəğbət və təəssüb
dolu baxışlarını daim ən yaxın məsafələrdə hiss etdiyim əli qələmli
dostlarımdı.
Deyirlər,
qohumları bizə Allah verir,
dostları özümüz seçirik. Amma
məncə dostları
da Allah verir.
Qəlb və əqidə birliyi üzrə, doğmalıq və dünya duyumu üzrə.
Bu mənada, mənə görə Sabir Rüstəmxanlının
görkəmli ictimai xadim, xalq şairi,
fədakar millət vəkili və sair bu
kimi, fəxri titullarından daha uca bir titulu
var: DOST.
İnsana əbədi ucalıqlar qazandıran bu titula sahib olmağın yolu daha çətin və daha mürəkkəbdir.
İlk növbədə qəlb kamilliyi, böyük və təmənnasız
insan sevgisi, sonsuz səbr və nəciblik tələb olunan bu yolu sona
qədər alnıaçıq,
üzüağ getmək
hər kəsə nəsib olmur. Düşünürəm, bu da bir vergidir – Peyğəmbərlik və
şairlik kimi, yazıçılıq və
rəssamlıq kimi.
Ən çətin və çıxılmaz məqamlarda
özünü vaxtında
yetirmək bacarığı,
ortaya çıxan problemləri mümkün
və qeyri-mümkün
üsullarla dəf edə bilmək məharəti, insan və dost sevgisini əlçatmaz ucalıqlarda
qoruyub saxlamaq qüdrəti...
Uzun illər boyu Sabirdə gördüyümüz bu
keyfiyyətləri dilə
gətirmək, olub- ötənləri xatırlayıb
tarixi və dəqiqəsi ilə təsvir etmək üçün bəlkə
də sanballı kitab yazılmalıdır.
***
Sabirlə ilk tanışlığımız 1977-ci ildə Zaqatalada – mərhum rejissor qardaşım Eyvazla birlikdə nümayəndə
seçildiyimiz Respublika
Yaradıcı Gənclərinin
toplantısında baş
tutmuşdu...
Hələ o vaxt mən, sivri üz cizgiləri
ilə qədim türk əsgərini, lorkasayağı saç düzümü, içindən
püskürən hüdudsuz
azadlıq sevdasıyla
Latın Amerikası şairlərini xatırladan
bu adamın Vətən sevgisiylə aşıb-daşdığını, təsəvvüründə qurduğu
ideal məmləkətində şairdən çox, mühəndis konstruktivliyi
ilə nələrisə
dəyişmək istədiyini,
türkçülük, azərbaycançılıq
ideyalarıyla yanıb-yaxıldığını
necəsə, anlamışdım
və bu, hələ o dövrlər
mənim “şair” və “poeziya” barədə anlayışlarımı
bir xeyli laxlatmışdı.
İllər ötdükcə, Sabir şəxsiyyət və sənət göstəriciləri
ilə aydınlaşmağa
başladıqca mən,
bu narahat adamın inadla məhz nələri dəyişdirmək istədiyini,
soyuq ağılla, ya gizli ilahi
fəhmlə qurmaq istədiyinin nə olduğunu, həmin o istədiyini artıq varlığı və sənət eşqi ilə hissə-hissə qəlblərdə və əqidələrdə qurmaq
üzrə olduğunu
anlamağa başlamışdım...
Türkçülük
və azərbaycançılıq,
dil və Vətən abadlığı,
itirilmiş torpaqlar və qaçqınların
dərdi, milli birlik və sosial ədalət uçurumları...
Sabir artıq neçə illərdir ki, bu barədə
danışır və
yazır. Şeirlərində, çıxışlarında,
publisistik yazılarında,
bəzən hətta kino-ssenarilərində.
Bu zahirən ictimai motivlərin alt qatında isə incə şırımlarla
sızan daha dərin və yaralı mətləblərin
axıntıları sezilməkdədir...
Uzun illərin
kobud siyasi reformaları içrə
əldən getmiş
milli-mənəvi dəyərlər,
zaman-zaman itirilmiş vətəndaşlıq heysiyyəti...
***
Bu il
Sabir 65 yaşını
haqladı.
65 – şeirlər
və yazılarla, vətən və dost sevgisi ilə dolu keşməkeşli il. Zamanın və zaman olaylarının öldürücü
həmlələrindən sarsılmayan,
korşalmayan, fədakarlıqlar
və qəhrəmanlıqlar
dolu şərəfli
ömür yolu.
Düşünürəm,
illər ötəcək,
Sabir daha tutumlu rəqəmlərə
sığacaq ömür
sahibi olacaq, yaşa dolub qocalacaq... Vətən yanğısı da, söz eşqi də olsun ki,
səngiyəcək... Lakin
dost sevgisi, dost ola bilmək məharəti, istedadı
tükənməyəcək, azalmayacaq...
Bu yerdə böyük Latın Amerikası yazıçısı
Borxesin incəliklər
və nisgil dolu dost sevgisi yada düşür...
Ömrünün doxsanıncı dönəmində
beli büküldüyündən
sərbəst gəzə
bilməyən, gözləri
yaxşı görməyən
yazıçı jurnallardan
birinə verdiyi müsahibəsində dostlarla
bağlı demişdi:
– Məni bu dünyaya daha heç nə bağlamır... Bağlayan bir dostlarım idi, onlar da
artıq dünyalarını
dəyişiblər. İndi mən
onların yalnız qəbirlərini ziyarət
edə bilirəm.
O da ara-sıra, imkan düşəndə.
Hərəsi bir yanda basdırılıb. Odu
ki, yolum tez-tez gah şimala,
gah da cənuba
düşür...
A.MƏSUD
525-ci
qəzet.- 2011.- 17 sentyabr.- S.19.