Şair Tofiq Abdinin
70-ini qutlama
Sair Tofiq Abdinin 70-i tamamlandı. Demək, o,
71-ə qədəm qoydu.
Sağlıq olsun,
81-nə adlayanda da onu təbrik edəcəyimizə inanıram.
Onu xeyli var tanıyıram.
Desəm, qəribədir,
inanmazsınız. Cavan
oğlandı elə bil. Evləndirsən, Günaz xalanın gözündən iraq, evlənib-eliyər. Yerində
durana oxşamır. Deməyəcəm, civə
kimidi. Day dedim.
Cins geyinməyi, deyəsən,
xoşlayır. Mən
onu tanıyandan cins şalvarda görmüşəm. Səliqəli
olmağı da öz yerində. Ona hamımız “abi” deyə müraciət edərik. Danışanda partdıya-partdıya
danışır. Lap isti
sacın üzərində
qarğıdalı, sütül
dənləri kimi. Sözlər eynən ağzından püskürə-püskürə
sahibinə ünvanlanır.
Onu tanımayan dalaşdığını, əsib-coşduğunu
zənn eləyər.
Ancaq elə deyil, xasiyyəti budur. Kim olur-olsun, söhbət elədiyi zaman sanki cırnayır.
Sanki əsəbləşir. Sanki qarşıdakının sözlərini
inkar edir. Amma həm də
belə deyil. Bütün sözünün
başı “pay atonnan”,
yaxud, “pay atonnan övlad yiyəsi” olar.
Abinin salyanlı olduğunu eşitmişdim. Bu adamı
Azərbaycanın hər
bölgəsinə aid eləmək
olar. Özündən
duymuşdum Ərdəbildən
gəldiklərini. Sevimli
Azər Abdulla ilə bir araya gələndə
onlar nədən söhbət edirlər-etsinlər,
düzü, xoşuma
gəlir. Azər müəllim həmişə
üslubuna sadiq qalaraq Tofiq müəllimi
tənqid edir. Ya da elə
söz söyləyir,
Tofiq müəllimin o
sözləri qəbul
etməyi qeyri-mümkündür.
Nəinki qəbul eləmək, hələ ağır cavab verməsə, yaxşıdır.
Verir, verir. Qarşısındakı onsuz
da Azər Abdulladır da.Uzun illərin mübarək dostları. Mən Tofiq Abdini, dəfələrlə
şahidi olmuşam, Azər Abdulla kimi istəyən ikinci bir adam tanımıram.
Onların bir-birini qırdığı zamanlarda
içimdən keçirdiklərim
də olub: keşkə mənim də belə bir dostum və
yaşıdım olardı.
Doğrusu, söyləyim,
mən bu ölkədə ünsiyyət
qura biləcəyim yaşıdım bir yazar da tapmamışam.
Tapanda xəbər edərəm. Ancaq məndən yaşda az, ya çox
olan dostlarıma min şükür.
Abinin bir İstanbul tərəfi də var. Sözsüz, onun yaradıcılığı haqqında
danışsan, gərək
nakişilik eləmiyəsən.
Həm xeyli, həm ehtiyatla, həm də haqqına danışasan.
Onun istedadlı olduğunu həm yaşıdlarından, həm
də gənc nəslin nümayəndələrindən
eşitmişəm. Elə
özümə nə
olub ki? Abinin istedadlı olub-olmadığını özüm
də bilirəm. Bu məsələdə ədəbi
barometrlik səriştəm
az deyil. Bir müddət ailəsi ilə İstanbulda yaşadı.
Gənc yazarlarla gününü keçirən
Abi elə İstanbulda da gəncləri “qaralamışdı”.
Hara gedirdi, yanında gənclər, ətrafı
gənclər.
İstanbulda yaşadığı dönəmlərdə, baxmayın
bəzən dəli-dülülüyünə,
Azərbaycan şairlərindən
kim qalmamışdı,
haqqında məlumat və şeiri ilə birgə çap elətdirməsin
mətbuatda?! Edirdi, özü də tərifli, yağlı sözləri əsirgəmədən
edirdi.
Bəzən mənə elə
gəlirdi, Abi çox soyuq, qansız adamdır. İstanbulda ikən, dostlarını itirirkən,
onlardan söhbət düşəndə, necə
qaraldığını görüb
qorxurdum. Elə bilirdim indicə boğulub yerə yıxılacaq. Tez ordan qaçmağa çalışırdım ki,
xatası məndən
uzaq olsun (zarafat). Eldar Baxışın, İsa İsmayılzadənin dünyadan
köçdüyü zamanlarda
Azərbaycanın İstanbul
Baş Konsulluğundakı
günlərini inanmıram
Abi unutsun.
Adam inanmaq istəmir Abinin 70-inə. Ədəbiyyatımız
üçün bu qədər işlər görüb, yazılar yazıb, qəzetlərimizin
bəzəyinə, canlılığına
xidmət eləyib. Türk və dünya ədəbiyyatından
kimləri təqdim eləməyib Azərbaycan
oxucusuna... Onun yazdığı şeirləri
oxumağınızı istərdim.
Bu yaşda götürdüyü
müsahibələrinə diqqət yetirməyinizi istərdim. Bu adam Dəlidir gerçəkdən.
70 yaşında Zəlimxandan,
Vaqiflərdən müsahibə
götürür. Onun
yaddaşımda qalan,
orta məktəb illərində oxuduğum
Vaqif Səmədoğlu
ilə apardığı
müsahibənin dadı
hələ də damağımda qalıb.
Bildiyimə görə, Abi
ölümdən çox,
amma çox qorxur. Mənim nəsə deməyim gülünc çıxar.
Məncə, belə kişilər ölümdən
qorxmamalıdır. Bu millətin
ədəbiyyatına bəxş
elədikləri imkan verməz ki, nə vaxtsa dünyasını dəyişsə,
onu unudalar. Amma gerçəkdən Tofiq Abdinə Xalq şairi adının verilməsini
o qədər istəyirəm!
İstəyirəm, Abi
bu dünyadan getməmiş doyunca güləm. O, maraqlı adamdır, dostlar. Tanımıyanlar
üçün deyirəm. Gedin, onunla tanış olun.
Xanəmir TELMANOĞLU
525-ci qəzet.- 2011.- 29 sentyabr.- S.7.