Dünyanın ən ucaboylu karliki
(hekayə)
Elə bu
zaman Şişman Hənifə qəfildən söhbətə
müdaxilə etdi:
– O,
dünyanın ən ucaboylu karliki idi. Yəni,
karliklərin arasında ən ucaboylusu idi. Özü bunu bir dəfə mənə fəxrlə
demişdi.
Mənim qəribəmə gəlsə də, məclisdəkilər
yerlərindəcə dəbərib bir-birilə
baxışdılar və başlarını tərpədə-tərpədə
onunla razılaşdılar. “Olar, olar, niyə də
olmasın?!” Elə bil, hətta rahat-rahat
köks də ötürdülər. Pis səslənmirdi:
“karliklər arasında ən ucaboylusu...” Mən isə
başqa şeyə mat qalmışdım. Onların bu məqamda
belə asanlıqla Karlik Babacanı “satacaqlarına”, bu cür
“ayağa verəcəklərinə”,
açığını deyim ki, inanmazdım. “Karlik” sözünə gətirirəm.
Sağlığında ona bu sözlə heç vaxt və
heç kim müraciət etməmişdi.
Yanında bu sözü ağzına alan
olmamışdı. Heç kimin ağlına gəlməzdi.
Çünki o, bizim uşaqlıq dostumuz idi,
biz isə o zaman dostumuzu boy-buxununa görə seçmirdik.
Amma bəlkə
də yemək masasının ətrafında oturanları “ən
ucaboylu” sözündəki müsbət məna çaları
çaşdırmışdı. Əlbəttə, başqa
cür ola bilməzdi, bu elə beləydi
ki, vardı. Yas məclisində, dəyirmi
masanın ətrafında oturub, möhkəm yeməkdən
sonra çay və qəhvə içən bu adamlar, yəni,
biz Babacanın ən yaxın altı dostu idik. Hərdənbir
siqarasının gur tüstüsünü enli burun pərlərindən
və ağzından parovozun bacasından çıxan ağ düman kimi püfüldəyib tavana
buraxan Şişman Hənifə, əslində, siqar çəkməkdən
çox bizim altımıza da acıq verirdi. Mən, belə
baxanda, özümə bunların yaxın dostu deməzdim,
çünki ayda, ildə bir dəfə, toyda, ya da bu
günkü kimi yasda onlarla görüşmək imkanım
olurdu, mən bunlar üçün artıq yaxın tanış idim. Babacanın da yaxını
idim, vəssəlam. Uşaqlığımız
bir yerdə keçsə də, gəncliyimiz bir-birindən sərt
şəkildə ayrılmışdı. Seyid Qəmbərdən başqa, Seyid Qəmbər
istisna idi. Mən bu yas məclisinə həm
Babacanın, həm də mənim indiyənə qədər
“şərikli” dostumuz sayılan Seyid Qəmbərlə bir
yerdə gəlmişdim. Onunla küçədə təsadüfən
görüşdük, “xoş-beş, on beş...”
– Nə
var, nə yox? – Mən soruşdum. Seyidi xeyli vaxt
idi, görmürdüm.
–
Heç... – Seyid cavab verdi.
– Hara belə?
– Sənin
bəs xəbərin yoxdu?
– Nədən,
noolub ki?..—Məni maraq götürdü.
– Hə,
deməli sən bilmirsən... – Seyid mənim
sözümün səmimiyyətinə inandı. – Karlik Babacan
üç gün əvvəl ölüb, bu gün evində
məclis var, üçüylə yeddisini birləşdiriblər.
Mən xeyli təəccübləndim və təbii ki,
hayıfslandım. Necə olub ki, mənim xəbərim olmayıb:
– Yox, mən
axı Montində oluram, xəbər tutmamışam. Nəyiydi
bunun, ay yazıq... qırx yaşı təzəcə tamam
olmuşdu ki...
– Montində
olmağın bura nə dəxli var?! – İndi də
Seyid mənim “izahatıma” yüngülcə əsəbiləşdi.
– Gedirsən, gedək bir yerdə. Uşaqlar
hamısı olacaq. Orda söhbət elərik.
– Gedək,
gedək. Mənim ki, bir işim yoxdu, evə
gedirdim. Uşaqları da çoxdandı,
görmürəm.
“Uşaqlar”
dediyim haman bizim bu dost,
tanışlarımız idi. Hamımız bir məhlədən
çıxmışdıq. Uşaqlığımız
Təzə Pirin altındakı o birmərtəbəli məhlədə
keçmişdi. Sonra hərə bir tərəfə
dağıldı. Kimsə kiminləsə
daha tez-tez görüşdü, kimsə dostdan yaxına,
tanışa çevrildi, kimsə o birilər barədə
artıq özündən yox, kimdənsə xəbər
aldı – bütün bunlar qocalmağa doğru gedən yolun
çox təbii bir qanunu idi.
Karlik Babacanın evi elə bu həndəvərdə
idi, yolu irəlidən sağa burulub çatacaqdıq. Yol gedə-gedə
qəflətən ürəyim sıxılmadımı,
sıxıldı. Üzümə diqqətlə
baxıb Seyid Qəmbər narahat oldu:
– Nooldu sənə,
rəngin ağaran kimi oldu...
–
Heç... Heç. Təsir
elədi mənə bunun ölümü... – Mən cavab
verdim.
Biz addımlarımızı yeyinlətdik.
...
Şişman Hənifə ümumi sükut içində
sözlərini təkrar etdi:
– Elədir ki, var. Karliklərin ən
ucaboylusuydu. İçmişdi, özü bunu mənə
dedi.
Şişman Hənifə
yenə bir topa bulud kimi tüstünü içinə çəkmədən
eləcə ağzının ucundan çölə püflədi.
Sonra xeyli çoxbilmiş və mənalı
baxışla məclisdəkiləri bir-bir süzərək
barmağıyla siqaranın enli gövdəsini ehtiyatla
taqqıldadıb külünü qabağındakı
külqabıya tökdü.
Keçəl Bağır əli ilə
tüstünün ona tərəf gələ-gələ əyilib-düzələn
parçasını qovalamaq istədi, əli havada yellənə-yellənə
qaldı, bir parça tüstü Keçəlin barmaqları
arasından yol eləyib zorla da olsa özünü onun
ağzına, burnuna dürtdü.
–
Öhö, öhö... dedik axı, bunu çəkirsən,
çıx balkona çək. Boğdun sən bizi ki...
Şişman Hənifə Keçəl
Bağırın ona ünvanlanmış sözlərini vecinə
aldımı, almadı, elə bil, ona yox, boşluğa
deyilirdi bu sözlər.
– Balkon
soyuqdu. Qış, elə bil, birdən, qəflətən
girdi... – Bu sözləri isə Ağaqulu dedi. Onun
da öz ləqəbi vardı. Onun ləqəbi
“Cırtdan” idi. Məncə, Ağaqulu Karliki
“satmaqlarına” peşman olan birinci adam
oldu. Bu, onun üz-gözündən bilindi.
Üzünü yana tutub Şişman Hənifə
tərəfə baxmaq da istəmirdi. Şişmanın
yanında oturmuş Zümzümə Mərifət isə
başını bulaya-bulaya:
– Kimə
deyirsən? Sən bunu tanımırsan? –
dedi və durub stulunu Şişmandan uzaqlaşdırdı. Şişman yalnız sırtıq-sırtıq, səssizcə
irişdi.
Ləqəblərə gəlincə. Bu ləqəblərin
heç biri həqiqətə uyğun deyildi. Təkcə Karlik Babacanınkından başqa.
Babacan isə, həqiqətən, karlik idi.
Özü də sirkdə işləyirdi.
Ağlaya-ağlaya güldürməyin mükəmməl
ustası idi. O biri ləqəblər, əslində, əksinə
effekt yaratmaq üçün qoyulmuşdu. Uşaqlıq
dövrünün qəribəlikləri sayıla bilərdi.
Ağılsıza ağıllı,
gücsüzə güclü, kifirə gözəl deyərdik
və düşünməzdik ki, axı bu ləqəblər
paltar kimi dəyişən deyillər, onlar xal kimi, bədən
ləkəsi kimi bu adamın canına əbədilik
yapışacaq və onunla bir yerdə həyat yolu ilə
addımlaya-addımlaya gedəcəklər. Şişman heç də kök birisi deyildi.
Yeməkdə hamımıza “fora” verərdi,
amma heç kökəlməzdi. Keçəl
Bağırın indinin özündə cod
saçının gurluğu məncə hamımızın
çoxdandan qibtə yerinə çevrilmişdi. Cırtdan” dediyimiz Ağaqulu isə nəhəng
birisi idi. Əyninə alacağı
paltarı mağazalardan asanlıqla tapmırdı. Seyid Qəmbər seyid-zad deyildi, onun ləqəbi də
sonrakı vaxtın, artıq gənclik illərinin yadigarı
kimi qalmışdı. Eləcə gəncliyində
bir dəniz araq içəndən sonra birdən-birə
içkini tərgitdi və namaz qılmağa başladı.
Biz də adını dəyişib onu “Seyid”
çağırmağa başladıq. Zümzümə
Mərifət aramızda ucadan, bəlağətli
danışan idi. Məclisdə, toyda,
nişanda nitq deyənimiz o idi, ya özü qabağa
düşürdü, ya da biz onu qabağa verirdik. Elə danışırdı ki, elə bil,
qışqıra-qışqıra nərə çəkir.
Zümzümə...Mərifət... Sözün
və mahiyyətin üzbəüz duruşundakı gözəlliyə
fikir verdinizmi? Niyə belə edirdik, bu ləqəblər
bizim həyatımıza niyə və necə girirdi – bunu demək,
əlbəttə ki, çətindi. Niyə
biz bir-birimizi olduğumuz əndazədə, görkəmdə
görə bilmirdik, bəlkə görmək istəmirdik –
bunu demək isə mümkün deyildi. Hər
ləqəbin arxasında böyük bir formalaşma və
cilalanma tarixçəsi dururdu, bu qəti belə idi. Mənim də ləqəbim vardı. Mənim ləqəbim Məcnun idi. Niyə – bilmirəm. Əslində,
bilirəm. Qızlara tez-tez vurulurdum – ondan.
Qonaq
otağında uzun (bir az əvvəl, deyəsən, dəyirmi
demişdim... nə isə, eybi yoxdu, üstündən bu qədər
vaxt keçib, üzürlü sayıla bilər) yemək
stolunun ətrafında yas mərasiminə
yığışmış bu adamlar, yəni, biz, bayaq dediyim kimi,
mərhum Karlik Babacanın kimi yaxın, kimi uzaq uşaqlıq
dostları idik. Yeməyi təzəcə bitirib
çaya keçmişdik. Söhbət
bütün yas məclislərində olan kimi ordan-burdan,
adda-budda mövzuların həndəvərində
dolaşıb gedirdi. Vaxtaşırı heç nədən,
tamamilə əlaqəsiz olaraq (əslində isə, çox
adi qabiliyyət bunun belə olmasını tələb edirdi),
mərhum Karlik Babacan gəlib yadımıza
düşürdü, bu zaman bizlərdən kimsə
gözünü qaldırıb otağın yuxarı
başında divarın uca yerində Karlikin asılmış
şəklinə baxır, canyananlıqla “Allah rəhmət
eləsin sənə, ay Babacan, səndən yox idi...” deyir,
sonra hamı bu sözləri
hayıfsılana-hayıfsılana
təkrar edir, beləcə, söhbət edə-edə
biz, Seyid Qəmbərin sözü olmasın, “plastinkanı dəyişirdik”,
yəni, mövzunu təzələyirdik.
Qəribə
idi, Karlik Babacanın divardan baxan şəkli çox canlı idi, ucları
yuxarı burulmuş bığları, elə bil, tərpənirdi,
qaşları alnına doğru qalxıb
çatılırdı, xallı burnunun ucu tərləyirdi.
Bir-birinin lap yanında yerləşmiş iki alov dili kimi
oynayan gözlərinin dərin yerindən hərdən bic təbəssüm,
hərdən isə ümidsiz kədər boylanırdı.
Şəkil elə bir dəqiq nöqtədən çəkilmişdi
ki, guya o da
xeyli maraqla yuxarıdan bizim
söhbətimizə qulaq asır. Birdən Keçəl
Bağır Karlikin şəklinə başı ilə
işarə edib məclisə müraciətlə belə
dedi:
– Ona bax,
ona bax, gör qulaqlarını necə şəkləyib bizə
qulaq asır. İndi gəlib sənin bu yalanını
üzünə çırpar, onda görərsən...
O bu
sözləri Babacandan, guya ki, məzəli bir hadisə
danışan və bu zaman gözləri bic-bic gülən
Şişman Hənifəyə müraciətlə dedi.
Şişman Hənifənin danışdığı
“məzəli” hadisə isə bundan ibarət idi.
– Siz
bilirdiz ki, bu Babacan, – Hənifə geriyə çevrilmədən
əli ilə arxasındakı şəklə işarə
etdi, – hər gecə yerinə girəndən sonra gözünə
yuxu gedənəcən bir-iki dəqiqə zır-zır
ağlayırmış? Sirkdəki ağlamaqdan
yox eee, həqiqətən ağlayırmış. Özü mənə danışıb.
İçmişdi bəlkə də... hə, yaman çox
içmişdi, ondan çıxmayan iş... ağzına gələni
danışırdı. Bilmirəm, niyə dedi, amma dedi, elə
olur, gözümdən yaş krantdan su kimi gəlir. Amma sən
Allah, heç kim bilməsin. –
Sözünün bu yerində Hənifənin gözləri
işıldadı. Biz bir-birimizin üzünə
baxdıq, tezcə də başımızı yerə dikdik.
Zümzümə Mərifət istədi onun
sözünü kəsə, “bəlkə valı dəyişək?”
dedisə də, olmadı. Şişman ona
məhəl qoymadı, mərdiməzar idi, hökmən deyəcəklərini
deyəcəkdi. O, davam etdi:
–
Sözümü kəsmə, maraqlı söhbətdi... Siz heç onu piyan görmüşdüz, yox,
görməmişdiz. Mən isə
görmüşəm. Ay Hənifə, toyumun birinci gecəsidi,
deyirdi, yanıma
bir azdan arvad gəlib girəcək, məni yenə gic
ağlamaq tutub. Özümü heç cür
saxlaya bilmirəm. Yorğanı da çəkmişəm
başıma, ancaq hıçqırıram. Bu da ki, – Şişman Hənifə
gözü ilə otaqdan o tərəfə, mətbəxə,
yəni, Karlikin arvadı olan tərəfə işarə elədi,
– soyunub, bəzənib-düzənib gəlib yatağın lap
yanında... çaşıb qalıb, başa düşə
bilmir ki, yorğan altından bu hıçqırıq nədi,
niyədi, heç nə başa düşmür... Neyləyim, neyləməyim, dişimi sıxdım
dişimə, özümü yığışdırıb
birtəhər ələ aldım, yorğanı üstümdən
atdım, yorğanın altinda da ki, lütünəquluyam,
başladım bərkdən hırtıldamağa, guya, elə
bayaqdan gülürəm. Ağlamaqdan
hırtıldamağa keçmək, özün bilirsən,
asan bir şeydi mənimçün. Elə
böyük fərqi də yoxdu buların. Arvad elə bildi, mən bayaqdan gülürəm, bir
mənə baxdı, bir mənim boyuma-buxunuma baxdı, o da
başladı gülməyə. Amma, əslində, o
ağlamalı idi, Hənifə, o, gül kimi arvad,
vücudunu, elə bil, mərmərdən töküblər –
boyu, buxunu... mənim nəyimə gəlmişdi?! Nədi, nədi, kiməsə bəlkə acıq
vermək lazımmış. Nə qədər
soruşdum, demədi – kimə. Qərəz... Bir müddət
evliliyimizdən keçdi, Karlik dedi, artıq gecələr mənə
ağlamaq tez-tez yox, hərdən gəlir. Gələndə o
da, yəni, bu da – Şişman yenə Karlik Babacanın
arvadı tərəfə işarə elədi,-
mənimlə bir yerdə başlayır zır-zır ağlamağa.
Bu niyə ağlayır – inanırsan bir dəfə
soruşmamışam, özü də demir. Soruşmaram.
Könül birliyi ki, demirlər, bəlkə bu
elə odu, hm?! Karlikin dediyi sözlərdi,
mən ölüm.
Şişman Hənifə susdu. Masanın ətrafında
oturanların heç birindən səs çıxmadı.
Biz hamımız pərt olmuşduq. Karlik bu sözləri Şişmana demişdisə də
sirr kimi demişdi, o isə indi bu sirri faş edirdi. Ortalığa namünasib sükut
çökdü. Mətbəx tərəfdə
bu zaman milçək uçsaydı, biz onun səsini eşidərdik.
... Şişman Hənifə Keçəl
Bağırın sözlərini eşidib əvvəlcə
duruxdu, sonra isə hətta diksindi. Diksinməsinə
səbəb Bağırın sözləri olmadı, həmən
o hadisə oldu. Sonralar bunu heç cür unuda bilməyən
və dəfə-dəfə müxtəlif tədbirlərdə
yada salan məclis əhlinə məlum o məşum hadisə
də elə bu zaman baş verdi.
... Və
elə bu zaman o hadisə baş verdi. Karlik Babacan nə mənə, nə sənə, bir
göz qırpımında divardakı öz şəklinin
içindən atdanıb düşdü yerə,
qaça-qaça gəldi Hənifənin yanına,
bacardığı qədər yuxarı tullanıb onun
üzünə tüpürmədimi, tüpürdü.
Biz ancaq “tfu sənin abırsız, satqın
üzüvə!” sözlərini güclə eşitdik.
Yenə bir göz qırpımında Karlik artıq qaça-qaça gedib
divardakı şəklinin içinə atdanıb girmişdi,
ordan bizə qaşlarını çatıb bayaqkı maraqla
baxmağına davam edirdi. Həm maraqla
baxırdı, həm də, elə bil, heç nə baş
verməmişdi.
– Mən dedim sizə, siz inanmadız. Dedim mən, indi gəlib
bunun üzünə tüpürəcək? Dedim, demədim?
– Keçəl Bağır altdan-altdan bizi süzüb yorğun və məmnun bir
halda bayaqkı sözlərini təkrar etdi.
Hamımız mat-məəttəl qalmışdıq. Dinib danışan
yox idi. Şişman Hənifə əlini atıb dəsmalını
cibindən elə çıxartdı ki, elə bil,
tapança çıxarır və indi Karlikin şəklini
nişan alıb vuracaq. Əvvəlcə
tərs-tərs çönüb şəklə tərəf
baxdı və sonra dəsmalla üzünü silməyə
başladı. Sildi, sildi, birdən
ayağa qalxdı. Artıq biz də oturmaq
həvəsində deyildik. Hər kəs
yerindən durdu. Getməyimiz məsləhət
idi. Otağın havasından gərginlik
qılınc kimi sallanmışdı. Rəhmətliyin
arvadı boynunu burub əlləri qoynunda
ağır-ağır bayır qapının ağzına gəldi.
Biz evdən bir-bir çıxdıqca ona
başsağlığı verməyə başladıq.
Zümzümə Mərifət bəlkə də
birinci dəfəydi ki, uzun danışa bilmədi. Səsi də xeyli yavaşdan
çıxırdı. Sıxıla-sıxıla dedi:
– Sən
ki, bilirsən, o bizə qardaş kimi idi. Allah səbr
versin, sənin özünə də Allah ürəyincə versin.
Onun əziyyətini çox çəkdin...- Mərifət
udqundu.
Babacanın
arvadı Mərifətin pauzasından istifadə elədi,
ürəyində sözü varmış:
– Sağ
olun, hamınız çox sağ olun. Sizinlə
nəfəs alırdı. Allah sizinkilərə
də rəhmət eləsin. Əziyyət
çəkdiniz... – Karlikin arvadı, həqiqətən, qəm
və kədər mücəssəməsi idi.
Hərəmiz nəsə bir söz tapıb bu
boylu-buxunlu, hətta indiyənə qədər
yaraşığını itirməmiş, həyatını
bizim karlik dostumuza həqiqətən qurban vermiş bu gözəl
və vəfalı xanıma təsəlli kimi dedik. Amma aradakı
pərtlik hələ də qalmışdı. Gözümüzün önündən bir neçə
dəqiqə əvvəl baş vermiş o qəribə mənzərə
çəkilib getmirdi. Karlikin arvadı
bircə Şişman Hənifəyə əlini uzatmadı.
Onun əli havada asılı qaldı. Bu
xanım heç birimizin üzünə baxmadan gözlərini
yana çevirib, əslində, Şişmana bəlkə də
birinci dəfə “siz”lə müraciət edərək qəmli
və bir az da yanıqlı səslə ürəyindəkiləri
belə dilə gətirdi:
– Mən
sizin dediklərinizi eşitdim. Siz ona “karlik”
dediniz. Noolar, olsun, bu bir həqiqət idi.
Amma... Babacanın indi elədiyi hərəkətə
mən qətiyyən haqq qazandırmasam da, bircə onu bilirəm
ki, o, dünyanın bütün karlikləri arasında ən
ucaboylusu idi. Siz bilmirsiniz. O, hər
gün bunun əzabını yaşayırdı. Mən isə ona ancaq bu sözlərlə təskinlik
verə bilirdim. Mən ona deyirdim: sən dünyanın ən
ucaboylu karlikisən, niyə bu qədər özünü
üzürsən?! Ən ucaboylu! Mən ərimlə
fəxr edirdim. O yataq söhbətini isə, eşidirsiz,
mənim ərim heç kimə danışa bilməzdi.
Heç kimə! Siz o söhbəti uydurmusuz.
Uydurmadı sizin dedikləriniz. – Bu gözəl
arvadın bir də gördük, gözləri dolub, səsi
isə qorxulu bir pıçıltıya dönüb kobud bir
ahəngə büründü, amma tezcə də o ahəngin
içindən asanlıqla sıyrılıb
çıxdı. – Eybi yox, olur, həyatdı... – Sözünü bitirib burnunu
çəkdi, dönüb sakitcə mətbəxinə
qayıtdı.
Şişman xoruz kimi qıpqırmızı
qızarıb qalmışdı. Bir kəlmə də
ağzından söz çıxarıb danışa bilmədi.
Biz pəjmürdə bir halda pilləkənləri
ağır-ağır enib, nəhayət, küçəyə
çıxdıq. Hava soyuq idi və qaralmaq istəyirdi.
Günün qəribə vaxtı idi – nə
axşam kimi axşam düşürdü, nə də
gündüz kimi gündüz idi. İki dəqiqəyə
qədər evin qabağında dayanıb diqqətimizi bir yerə
toplamadan ordan-burdan danışdıq. Mətləbə
dəxli olmayan boş-boş şeylərdən. Şişman hələ də pərtlik içində
susurdu. Onun üzünə heç birimiz
baxmaq istəmirdik. Amma ayrılarkən yenə dözmədi,
yenilmiş pəhləvan döyüşə doymayan kimi ürəyindəkiləri
bir daha açıb boşaltdı:
– Vallah və
billah, bu adam o sözləri mənə
demişdi. Demişdi, sabaha sağ
çıxmayım, demişdi. Niyə siz
mənə inanmaq istəmirsiz axı, niyə? Siz elə bilirsiz, bu arvad istədiyindən deyirdi o
sözləri?! İstədiyindən
demirdi, azadlığa çıxıb, onunçün
deyirdi. Bu nə zülümdü, Ay Allah, heç kim mənə inanmaq istəmir...
Yalvara-yalvara onun-bunun üzünə baxa-baxa qaldı. Hayıf,
onunçün vacib olan hələ də bizim ona inanıb
inanmamağımız idi. Üzü hələ
də qızarmışdı, əlləri titrəyirdi.
Son sözlərini deyəndə isə
ağlamsındı və səsi titrədi. Eynən
balaca, cığal uşaqlar kimi...
Başımızı bulaya-bulaya daha bir kəlmə
söz danışmadan Şişmanı yolun ortasında tək-tənha
buraxıb hərəmiz bir tərəfə
dağılışdıq. Mən avtobus
dayanacağına tələsdim. İndicə
olmuşların tabut içi kimi ağır, qaranlıq,
anlaşılmaz ahəngi məni üzürdü, rahat
buraxmırdı. Amma axşam Seyidlə zəngləşəndə
mənim üçün bəzi şeylər aydın
olacaqdı. Seyid deyəcəkdi:
–Bəs sən
bilmirsən?.. Hə, bilmirsən, sən
axı Montində yaşayırsan... Şişmanı
arvadı bir ay olar evdən qovub. Çox
böyük bir qələt eləyib bu. Nəysə, telefon
söhbəti deyil. Oğul-uşağı
da analarının tərəfini tutublar. Deyirlər, iti
görək, qurdu görək, Hənifəni görməyək...
Hələlik
isə mən yüngülcə üşüyə-üşüyə
yaxındakı avtobus dayanacağına tərəf gedirdim və
gedə-gedə belə düşünürdüm: “Əslində,
Karlikin bu sözləri Hənifəyə deyib-deməməyi əsas
deyil. Əsas olan odur ki... Karlik bunun üzünə
gəlib tüpürəndə hamımızın ürəyindən
tikən çıxartdı.”
525-ci qəzet.-
2012.- 30 dekabr.- S.24-25.