“Özü öz dərdinə gülümsəməyi öyrənmişdi...”

Kitabları oxumaqçün yox, doğmalıqdan

sevinmələrini görməkçün alıram

Elçin

Kitabları oxumaqçün yox,

onların çiçəklərtək doğmaca,

Göylərtək səssizcə nəfəs almalarını,

Hətta ömründə heç bir kitab oxumayanlara da

Kitablardakı sevgilərdən də

böyük sevgiylə baxmalarını,

İnsanlarla ilahi doğmalıqdan sevinmələrini,

Gülümsəmələrini görməkçün gətirirəm evə.

Ancaq hər dəfə gecə işığı söndürüb yatanda

bütün körpələrtək qaranlıqda qəmlənir susur

hətta, deyəsən, bir az da məndən küsür kitablar,

hər səhər onların könlünü alıram birtəhər,

mən ən yaxşı şeirlərimi o anda –

məndən küsmüş kitabların

könlünü alanda yazmışam.

Adam olmayan adamdan,

qəm olmayan qəmdən incidim,

ancaq kitab olmayan kitabdan heç bir zaman,

mən hər kitabda mənadan

qabaq doğma sözlərin

əyri-üyrü, ancaq doğma duruşunu duyuram,

mənim canımda da eləcə bir-birinin yanında

bir-birindən doğma durur o sözlər, o canlar,

başqa sözlər, başqa canlar

başqa şəkildə duranda

başqa dünyaların, başqa dillərin,

başqa zalımların olurlar onlar.

VAQİF BAYATLI ODƏR

525-ci qəzet.- 2013.- 27 aprel.- S.16.