əksim və mən

gedirəm.

kölgəm – gah irəlidə,

gah də geridə.

gah da qeyb olur bədənimdə.

dayanmışam qarşısında;

güzgü – əksim hərəkətdə.

çəkilirəm,

əksim gizlənir zülmətdə.

oturmuşam. qarşımda

fotolar – şəkillərdə

düzbucaqlı xatirələr.

baxmıram,

yox olur hadisələr.

kölgə (gedirəm),

güzgüdə əksim (dayanmışam),

fotolar (oturmuşam)

və

mən(gedirəm. dayanmışam. oturmuşam).

nə sirr var bunlarda,

yəni kölgədə, güzgüdə, fotolarda? –

həm mənəm,

həm də mən deyiləm.

nə sirr var? –

birini deyim:

mən üçölçulu – fəzada hərəkətdə,

onlar müstəvidə – ikiölçülü təsvirim.

nə sirr var məndə,

nə sirr var? –

birini deyim:

mən də təsvirəm,

üçölçülü güzgüyəm, şəkiləm, kölgəyəm.

görüş ehtimalı

ideyası: “Ehtimal nəzəriyyəsi”nin

“görüş məsələsi” və V.Şimborskanın “Vağzal” şeiri.

görüşəcəkdilər.

yeri də məlum idi, vaxtı da:

dənizə yaxın

metro stansiyasının qarşısında,

saat 5:00-dan 6:00-a kimi.

bir saat ərzində

hər an görüşə bilərdilər.

tərəfi vahidə bərabər

kvadrat üzrə paylanmişdi

görüş anları, –

qəfəsə salınmış zaman kəsiyidi

“görüş vaxtı”, çərçivədə şəklidi

təyin olunmuş görüşlərin.

görüşəcəkdilər təyin olunmuş vaxtda.

yeri də məlum idi, vaxtı da.

görüş baş tutmadı.

ya biri gəlmədi, ya da hər ikisi.

bütün görüşlər ayrılıqdı həm də.

görüşmədilər təyin olunmuş vaxtda.

görüş məkanı böyüdü əslində,

zaman müstəvisi də;tərəflərini

iki şəxsin

ömür sərhədləri cızırdı indi.

ya görüş baş tutacaqdı

bu müstəvidə,

ya da...

neçə il sonra

təsadüfən üz-üzə gəldilər,

ani ayaq saxlayıb, uzaqlaşdılar:

əlvida!

bəlkə bir də görüşmədilər,

bəlkə də görüşdülər

təyin olunmuş vaxtdan kənarda.

əlvida! əl-vi-da! ə-l-v-i-d-a!

yaşanan hər an ayrılıqdı əslində.

düz xətt boyunca yaşayanlar

yaxınlığından keçərkən

bəzən

adama oxşadıb diksinirəm.

üzünün donuq ifadəsindən,

soyuq baxışlarından

tanıyaram onları.

görən

beyni olsa

nə düşünər,

nə keçər ürəyindən

qəlbi döyünsə;

təzim eləyər həvəslə

mağazaya gəlib-gedənlərə,

ya baxıb pəncərədən gülümsəyər

küçədən keçənlərin üzünə.

yoxsa bezib

gözlərini daima eyni nöqtəyə zilləməkdən

baxışları uzanan düz xətt boyunca

çırpar özünü pəncərə şüşəsinə, –

əyilər düz xətt.

sərilər küçəyə. aparar özüylə

bir parça pəncərə şüşəsini – üzərində

soyuq baxışlarının izi.

partlamış ürəyi qucağında,

üzündə qan-qarışıq təbəssüm

zilləyər gözünü laqeyd baxışlara,

təəccüb dolu gözlərə.

bəlkə də

nə təzim eləyər, nə gülümsəyər,

nə də özünü çırpar şüşəyə.

eləcə

ast-asta çıxıb qapıdan,

üz alar “heç yer”ə –

kəsişər düz xətlər.

düz xətt boyunca yaşayar manekenlər

real həyatın

gerçək üzü – manekenlər.

xəyallar

özgə dünyanın gerçək hadisəsi,

eynən yuxu kimi. yuxularsa

çin olmur bu dünyada həmişə.

təəssüf, çox təəssüf,

real həyatın o biri –

astar üzü görünmür.

düz xətt boyunca yaşayan manekenlər –

adama oxşadıb diksinirəm

Əli Şirin Şükürlü

525-ci qəzet.- 2013.-23 fevral.- S.30.