Xanəndə Səttar Nəsirov: “Yaşadığım ömürlə fəxr edirəm”

“FƏXRİ ADIM OLMASA DA, XALQIMIZ HƏMİŞƏ İSTEDADIMI, İFAMI YÜKSƏK QİYMƏTLƏNDİRİB”

Bu yaxınlarda Azərbaycan Dövlət Televiziya və Radio Qapalı Səhmdar Cəmiyyətinin ali dərəcəli solisti, xanəndə Səttar Nəsirovun 60 yaşı tamam olur. S.Nəsirov mayın 1-də, 1953-cü ildə İmişli rayonunun Qaralar kəndində dünyaya gəlib. 1972-75-ci illərdə Asəf Zeynallı adına Musiqi Məktəbində görkəmli müğam ifaçısı Xan Şuşinskinin tələbəsi, sonra Azərbaycan Dövlət İncəsənət İnstitutunun məzunu olub. S. Nəsirov 1979-89-cu illərdə dünya şöhrətli müğənni Rəşid Behbudovun rəhbərlik etdiyi Azərbaycan Dövlət Mahnı Teatrının solisti işləyib. R.Behbudovla birgə bir çox xarici ölkələrdə- o cümlədən İsveçrə, İsveç, Almaniya, Hollandiya, Belçika, Fransa, İtaliya, İngiltərə, Əfqanıstan, Hindistan, Tunis, Mərakeş, Yəmən, Pakistan, Rumıniya, Polşa, Yuqoslaviya, Əlcəzair, Türkiyə, İran və başqa ölkələrdə olmuş solist muğam və mahnılarımızı özünəməxsus ustalıqla ifa edib. Müxtəlif vaxtlarda fəxri fərmanlara və mükafatlara layiq görülüb. Müğənni həmçinin 1990-cı ildə türk rejissor Yücəl Çaxmaqoğlunun “Min elli Abdulla” ikihissəli bədii filmində azərbaycanlı obrazını canlandırıb. Müqavilə ilə 2005-2010-cu illər ərzində Türkiyənin Hatay vilayətində Mustafa Kamal Atatürk Universitetində pedaqoq kimi fəaliyyət göstərib. 1993-cü ildən çalışdığı AzTV-nin həyata keçirdiyi kütləvi-mədəni tədbirlərdə fəal iştirak edib, “Əsgər proqramı”nın müəllifi olub. Yubilyarla söhbətimiz zamanı o, yaşadığı ömür yolundan, qazandığı uğurlardan danışıb, eyni zamanda yaradıcı əməyinə göstərilən laqeydlikdən dolayı incikliyini də dilə gətirib. Böyüdüyü mühitdən söz açan sənətkar seçdiyi sənətə atasının xeyir-duası olmadan gəldiyini deyib: “Atam sənət seçimimə qətiyyən xeyir-dua verməyib. Amma mən bu sənəti o qədər sevirdim, ürəkdən bağlanmışdım ki, onun etirazına baxmayaraq ürəyimin istəyinin arxasınca getdim. Atamın əmisi Məmmədkərim ağanın deyilənə görə, gözəl səsi olub. O vaxtlar Mirzə Məmmədhəsənin qavalını toylarda alaraq oxuyurmuş. Hələ orta məktəbdə incəsənətə meyilli olmuşam. Teatra, musiqiyə, bədii yaradıcılığa böyük həvəsim vardı. Səkkizinci sinifdə pyes yazmışdım, müəllimlərim mənə dəstək verirdi. Məktəb tədbirlərində səhnəciklər, musiqili kompozisiyalar hazırlayırdım, özüm divar qəzeti çıxarırdım. 1969-cu ildə atamın tövsiyəsi ilə Tibb İnstitutuna imtahan verdim. Məni imtahana qardaşım gətirmişdi. Müsabiqədən keçmədim, kəsildim. Buna görə hətta sevinirdim. Çünki qəti qərara gəlmişdim ki, müğənni olum. Qardaşımdan xahiş elədim ki, məni Asəf Zeynallı adına musiqi məktəbinə aparsın. Həmin il olmasa da, sonralar həmin məktəbə daxil oldum. Beləcə, enişli-yoxuşlu sənət yolu başladı. 1979-cu ilə qədər həm mənəvi, həm maddi baxımdan çox əziyyət çəkdim. Sonralar zamanla hər şey düzəldi. Mahnı Teatrında işlədim, qastrollarda oldum, indi də AzTV-nin solistiyəm. Onda da el şənliklərində iştirak edirdim, indi də şəxsən dəvət eləsələr, çıxış edirəm. Bunsuz mümkün deyil”.

Mətbuatda görünməməsinin səbəblərini yubilyar belə izah edib: “İndiki dillə desək, gündəmlə ayaqlaşmıram. Bunun təqsirini də özümdə görmürəm. Əvvəllər maraq göstərməmişəm, sonralar da Türkiyədə işlədim, Azərbaycan mətbuatı ilə yaxından əlaqəm olmadı. Amma səhv eləmirəmsə, “525-ci qəzet” yeni yarananda iki dəfə haqqımda məqalə yazılıb. Xarakterim belədir ki, mən çağırılmayan yerdə görünmürəm.

Yaradıcı insanlar da müəyyən mənada öz fəaliyyətləri haqqında mətbuata məlumat verməkdə maraqlı olmalıdırlar. O vaxtlar, yəni sovet dövründə jurnalistlər özləri professional sənətkarları axtarıb, tapıb müsahibə almağa cəhd göstərirdilər. İndi elə tendensiya yaranıb ki, sənətçilər, daha doğrusu sənət öyrənmək istəyənlər özləri mətbuata yol tapmağa çalışırlar. lbəttə, bütün sənətçilər diqqət mərkəzində olmaq istəyir. Kim desə ki, istəmirəm, yalan deyir. Amma mən özüm heç vaxt diqqət mərkəzinə düşmək istəmirəm. Eyni zamanda etiraf edirəm ki, bəli, bu sənətdə reklamsız mümkün deyil. Sovetlər dövründə tamam başqa idi. O vaxt “Pravda” kimi qəzetdə 5-6 cümləlik yazı sanballı məqalə sayılırdı. Sovet dövründə haqqımda dünya mətbuatında məqalələr dərc olunub. Mahnı Teatrının tərkibində getdiyimiz qastrolları həmin ölkələrin mətbuatı geniş işıqlandırırdı. Hər dəfə də geriyə qayıdanda “Bakı” qəzetinin baş redaktoru mərhum Nəsir İmanquliyevlə görüşürdük, səfər təəssüratlarımızla bağlı qəzet üçün böyük material hazırlanırdı”.

İndiyədək bir çox ölkələrdə olan həmsöhbətimiz unudulmaz səfər təəssüratlarından bəzi məqamları da oxucularla bölüşüb: “Çoxlu ölkələrdə olmuşam, çoxlu maraqlı xatirələr var. Türkiyə ilə Pakistana olan səfərlərin xatirələri isə xüsusilə unudulmazdır. Sovet dövründə Pakistana səfərimiz zamanı baş verənlər heç yadımdan çıxmır. Sovetlər birliyindən Rəşid Behbudovun rəhbərliyi ilə Pakistana ilk truppa olaraq qastrola getmişdik. O zaman sevimli sənətkarımız Habil Əliyev, tarzən Ramiz Quliyev də bizimlə idi. 14 günlük qastrol idi. Ölkə bizi tanımırdı. Pakistanlılar rusları görən kimi döyüb-söyür, qovurdular, öz gözümüzlə bunun şahidi olurduq. İlk konsertlərimizə imkan verilmədi. Onların “şeyx”ləri hətta “cihad” elan eləmişdilər ki, kafirlər Pakistandan çıxsın. Onların mətbuatı ancaq bu haqda yazırdı. Həmin qəzetlər cəmi bir həftədən sonra konsertlərimizi min bir gecə proqramına bənzədirdilər. Buna Rəşid Behbudov böyük ustalıqla nail olmuşdu. Rəşid Behbudov böyük sənətkar olduğu kimi böyük də diplomat idi. Səfirimizə dedi ki, məni şeyxlə görüşdürün. Buna nail olduqdan sonra özü ilə bir qrup götürüb şeyxin yanın getdi. Şeyxlə nə danışdısa, necə danışdısa onların fikrini tamamilə müsbətə doğru dəyişdi. Bizi aşağıda avtomatların, yuxarıda snayperlərin müşayiəti ilə konsertə apardılar. Biz konsert verəndə Pakistanın o zamankı prezidenti general Məhəmməd Ziya ül-Həqq oraya gəldi. Konsertdən sonra səhnəyə çıxıb dedi: “Moskvanı alqışlayaq ki, bizə belə bir kollektiv göndərib”.

Yubilyar sonda sənət yolunun çətinliyindən danışaraq, illərlə bu sənətə böyük töhfələr verməsinə baxmayaraq, indiyədək fəxri ad almamasından dolayı incikliyini də gizlətmədi:

“Jurnalistlərin müsahiblərinə verdiyi ənənəvi sual var: bir də dünyaya gəlsəniz, bu sənəti seçərdinizmi? Əgər bu sualı versəydiniz, cavab verərdim ki, səs Allah vergisidir, bunun əleyhinə deyiləm, amma bir də doğulsaydım, qətiyyən, bu sənəti seçməzdim. Heç vaxt övladlarımın da sənətçi olmasını istəmərəm. Çünki onlar mənim çəkdiyim çətinlikləri görüblər. Yaxşı sənətkar olmaq üçün çox məşəqqətlərdən keçmək lazımdır, hələ o da bəlli deyil ki, bu çətinlikləri, zəhməti qiymətləndirəcəklər, ya yox. Bütün gəncliyimi xalqıma xidmətə həsr eləmişəm. Xalqımdan da çox razıyam. Fəxri adım olmasa da, xalqımız həmişə istedadımı, ifamı yüksək qiymətləndirib. Xoşbəxtəm ki, Xan Şuşinskinin tələbəsi olmuşam. Yaşadığım ömürlə fəxr edirəm. Heç vaxt kimdənsə şəxsi təmənnam olmayıb, bəziləri kimi qapıları dabanından çıxarıb nələrsə istəməmişəm. Əslində fəxri ad mənim üçün həyati əhəmiyyət kəsb eləmir. Habil Əliyevin yaxşı bir sözü var, deyir, fəxri adları elələrinə veriblər ki, ad hörmətdən düşüb. Xalqın ürəyində yaşayan sənətkar kimi tanınmaq istərdim. Ən azından 9 il 3 ay Rəşid Behbudovla işləmək, o böyük sənətkarın kriteriyalarına layiq olmaq baxımından, yəqin ki, fəxri ad istəməyə haqqım çatır. 60 illik yubileyim ərəfəsində sənətə verdiyim illərin, çəkdiyim zəhmətin ölkə rəhbərliyi tərəfindən qiymətləndiriləcəyinə inanıram.

Sevinc MÜRVƏTQIZI

525-ci qəzet.- 2013.- 2 mart.- S.19.