Con F.Kennedi: "Mərdliyin
profilləri"
İngiliscədən
Telman Orucov tərcümə edib
Uilyam Allen Uayt demişdi ki, Senatorlar təkcə
ştatları və regionları deyil, həm də
“knyazlıqları, hakimiyyətləri və biznesi təmsil
edirlər”.
“Misal üçün, bir Senator Birliyin Sakit okean dəmir
yol sistemini, digəri Nyu-York mərkəzi dəmir yolunu, digəri
isə sığorta maraqlarını, kömür və dəmirə
sahib olan dairələri təmsil edirdi... pambıq yarım
düjin Senatora malik idi. Və bu belə də davam edir... Bu
plutokratik (varlıların hakimiyyəti – tərcüməçi)
feodalizm idi... əla dərəcədə ehtiram bəslənəndir.
İstənilən böyük maliyyə
marağının xomutu iftixarla geyinilir”.
Və
Uayt öz söhbətini veteran Senator Deyvisin təzə
Senatora öz kolleqalarının arxadakı günlərdə
cərgə aralarına gəlməsini təsvir etməsi ilə
əlaqələndirir: “Çaqqal; quzğun; qoyun
öldürən it; qorilla; timsah; kərtənkələ;
qaqqıldayan qoca toyuq; göyərçin; yemi
acgözlüklə udan hinduşka”. Sonra Uayt yazır: “Qısqanc
Qərblinin iri gəmisi – kobud, vicdansız, həyasız –
ağır-ağır yırğalanaraq gəldi, hakim Deyvis
bu məxluqa şəhadət barmağını
tuşlayıb və nida şəklində deyir: “Canavar, ser, lənətlənmiş,
ac, gizlənən, qorxaq canavar”.
Beləliklə, on doqquzuncu əsrin sonundan Senat hakimiyyət
və nüfuz şərtlərində aşağı
axının yaxınlığına gəlib
çıxdı. Senator hakimiyyətinin tənəzzülü Qrant
administrasiyasının sonundan az sonra
başladı. Bu vaxta qədər Senat Prezident
Conson tərəfindən alçaldılmışdı və
prezident Qrantın ağalığı altında idi, o, hətta
parlament formasındakı hökumətə yaxın olan bir
quruluş kimi dövləti idarə edirdi. Senatorlar hətta Kabinet üzvlərindən
yuxarıda nahar masası ətrafında yer almağa iddia
edirdilər (onlar əvvəlcədən sosial fraksiyalara
görə dərəcələnmişdilər). Corc Frisbi Hoar sonralar belə deyirdi ki, “əgər
onlar Ağ Evə gəlirdilərsə, bu məsləhət
almağa deyil, məsləhət vermək məqsədini
güdürdülər”. (Həqiqətən
də hər iki palatanın öz üzərinə hakimiyyət
səlahiyyətini götürməsini, Konqressmen Enson Burmingeymin
İcmalar Palatasına (Böyük Britaniyadakı – tərcüməçi)
səfəri nümayiş etdirir. Müşayiət edən
ona deyəndə ki, o, öz yerini tərk etməlidir,
çünki bu xüsusi qalereya Perlər üçün
saxlanmışdır, bu vaxt yaxınlıqda oturan qoca Per söhbətə qarışdı: “Qoy, qalsın,
qoy, otursun. O, öz ölkəsində Perdir”. Konqressmen oradan
gedə-gedə cavab verdi ki, “mən öz
ölkəmdə hökmdaram və əgər mən Per kimi
tanınsam, kastamı itirərəm”). Lakin Konqressmen hakimiyyəti
Heys, Qarfild, Artur və Klivlend Prezident olanda ötüb
keçdi, onlar Prezidentin təyinatları məsələsinə
Senatorların diqtə etmək cəhdlərinə uğurlu
qaydada müqavimət göstərə bildilər və
hökumət Konstitusiyanı yoxlamaq və tarazlaşdırmaq
barədəki daha ənənəvi amerikan sisteminə tərəf
döndü.
Senatın
hakimiyyətinin tənəzzülü, buna baxmayaraq, hətta
iqtisadi məsələlərin, sektsional və Konstitusiyaya aid
konfliktlərin yerini tutmamışdan əvvəl, nüfuzunun
tezliklə düşəcəyindən xəbər verirdi.
Britaniya və Kanada diplomatları özlərinin 1854-cü il Qarşılıqlı Əlaqə
Müqaviləsini qoruyub saxlamaq üçün müdafiə
edirdilər, bunda “şampan dalğalarında üzməyi...”
görürdülər. “Əgər sənin
itinin donuzla işi varsa, sən nə edəcəksən?”
Kabinet üzvü, yəqin ki, bu metaforaya cavab verərək
1869-cu ildə Henri Adamsa səbirsiz qaydada dedi ki, “Sən
Konqressmenlə nəzakətli davranmağı bacarmırsan!
Konqressmen donuzdur! Sən çomağı
götürüb onun sifətinə vura bilərsən”.
Və Adams sakitcə ələ salmaq qaydasında Senatın əksər
üzvləri barədə düşünürdü ki,
“onları alçalma deyil, daha çox qrotesk düzəldə
bilər, əgər Konqressmen donuzdursa, onda görən Senator
nədir?”
Lakin Senatın on doqquzuncu əsrin ikinci yarısı ərzindəki
hakimiyyətinin və hörmətinin tənəzzülünün
əksinə heç də bütünlüklə donuzlardan
və lənətlənmiş gizlənən canavarlardan ibarət
deyildi. İndiyədək onda hörmətə layiq olan və
igid adamlar vardır. Onlardan Edmund Ross və
Consonun impiçment mühakiməsi vaxtı onunla bir yerdə
dayanan, eqoizmə yad qaydada özlərini qurban verməklə,
milləti qanunvericilik hakimiyyətinin ümidsiz sui-istifadəsindən
xilas edən adamlar var idi. Və Lutsius Lamar
nəcib, ancaq möhkəm dövlət xadimi olması ilə
milləti qarşısında duran yeni
çağırışlara hazırlanmasında, onu yenidən
birləşdirməyin aləti oldu.
VI
Edmund
Q.Ross
“Mən...
öz açıq qəbrimə baxıram”
Tənha
qəbirdə, unudulmuş və naməlum bir adam yatır, “o,
Prezidenti xilas etmişdir” və bunun nəticəsi kimi
özünə və Birləşmiş Ştatlarda
Konstitusiya hökumətinin inkişafı üçün yer
tuta bilərdi – bu adam 1868-ci ildə bir tarixçinin
adlandırdığı kimi “Amerikan tarixində ən
böyük qəhrəmanlıq aktı, döyüş cəbhəsindəki
hər bir igidlikdən müqayisə edilə bilməyən dərəcədə
çətin olan bir iş görmüşdü” – lakin bu
Birləşmiş Ştatlar Senatorunun adı bir dəfə də
çəkilmədi; o, Kanzasdan olan Edmund Q.Ross idi.
Prezident
Consonun impiçmenti adlanan hadisədə tanınmayan bir adam olan Ross elə dramatik rol oynamalı idi ki,
onun sensasiyalı kulminasiyası Cənubun məğlubiyyəti
ilə Abraham Linkolnun barışıq siyasətini icra etməyi
qərara almış Prezidentlə, əzilmiş Cənub
ştatlarını işğal edilmiş əyalətlər
kimi idarə etməyə çalışan Konqress liderləri
arasında getməyə düşsün. Axırıncılar
öz hüquqlarını Konstitusiyanın tələbləri
əsasında istehkamlamışdılar. Buna
baxmayaraq, bu, əslində icra və qanunvericilik hakimiyyətləri
arasındakı mübarizə idi. Taktikalı olmasa da, mərd
Tennessili olan Endryü Conson Konqressin yeganə Cənublu
üzvü idi ki, Birlikdən öz ştatı ilə birgə
şəkildə ayrılmaqdan imtina etmişdi, Böyük
Emansipatorun (“Azad edən”, Linkoln nəzərdə tutulur – tərcüməçi)
siyasətinə qoşulmuşdu, onun yüksək vəziyyətinə
isə o, yalnız qatilin gülləsi ilə
yaxınlaşmışdı. O, bilirdi ki, Linkoln
ölümündən əvvəl artıq Konqressdə
ekstremistlərlə toqquşmuşdu. Onlar yenidənqurmaya
onun konstitusional qaydada və rəhmdilliklə
yanaşmasına və idarəetmənin qanunvericilik qoluna
alilik vermək axtarışının əleyhinə
çıxırdılar. Və onun
döyüşkən əhval-ruhiyyəsi Konqressin bu vaxt Cənuba
bir qədər ləngiməklə və mümkün
olduğu qədər mübahisə ilə olsa da, Birlikdə
öz yerini tutmasına icazə vermək siyasətinə
bağlanan istənilən ümidi tezliklə məhv etdi.
1866-cı ildən, Edmund Ross ilk dəfə Senata gələndən
idarəetmənin iki qanadı artıq bir-birinin
boğazını kəsməyə hazır idi, hirslə
dişlərini qıcayır və tüklərini
qabardırdılar. Prezident tərəfindən qanun layihələrinə
bir-birinin ardınca, onların qeyri-konstitusional, Cənuba
münasibətdə olduqca sərt olması, sülh
dövründə hərbi idarəçiliyin müddətcə
uzadılmasının zəruri olmaması və ya İcra
Qanadının hakimiyyətinə müdaxilənin həddən
artıq çox olması müstəvisində veto qoyulurdu.
Bizim milli tariximizdə ilk dəfə olaraq
mühüm ictimai tədbirlər Prezident vetosunu ləğv
etdi və onun dəstəyi olmadan qanuna çevrildi.
Lakin
Endryü Consonun bütün vetoları geri
qaytarılmırdı və Konqressin “radikal”
Respublikaçıları tezliklə qərara gəldilər
ki, onların nifrətamiz düşmənini məhv edə
bilməkdən əvvəl axırıncı bir
addımı atmaq vacibdir (və siyasi döyüşün
istisində onların intiqamı Cənubun keçmiş hərbi
düşmənlərindən daha çox Prezidentə
qarşı çevrildi) – bircə qalan addım isə Senatda
üçdə iki səsə malik olmaq əminliyində idi
– çünki Konstitusiyaya görə Prezident vetosunu ləğv
etməyə bu qədər çoxluq lazım idi. Və daha
vacib olanı o idi ki, belə çoxluq məhz onların
başlıca ambitsiyasına nail olmaq üçün
Konstitusiya tərəfindən tələb olunurdu, həmin
vaxt çətinliklə saxlanılan sirr bu idi ki, Prezident
impiçment altında ittiham edilsin və o, vəzifədən
azad edilsin.
Müvəqqəti və stabil olmayan üçdə
iki çoxluq Senatın radikal respublikaçılarını
qadir edərdi ki, Prezident vetosunu keçərək bir
neçə məsələdə qanunvericiliyi qüvvəyə
mindirsin, onlar bilirdilər ki, impiçment ittihamı
üçün bu, kifayət qədər etibarlı deyil. Bu bloku möhkəmləndirmək
Konqressin birinci dərəcəli vəzifəsinə
çevrildi, bu, digər məsələlərdə də,
xüsusən yeni ştatların qəbul edilməsi, Cənub
ştatlarının yenidən qəbul edilməsi və
Senator vəkalətlərinin müəyyən edilməsi məsələlərində
onların həllinin ifadə edilən və nəzərdə
tutulan qaydada idarə edilməsi idi. Fövqəladə ikili
metodla consonpərəst Senator öz yerindən
məhrum edildi. Prezidentin vetosuna baxmayaraq, Nebraska Birliyə qəbul
olundu, iki daha anti-administrasiya yönlü adam
Senator oldu. Prezident vetosuna məhəl qoymadan
Koloradonun qəbul edilməsinin axırıncı dəqiqədəki
manevrləri uğursuzluğa uğramasına baxmayaraq (tezliklə
çox əhalisi olan Kolorado referendumda ştat olmaqdan imtina
etdi), gözlənilməyən faciə Kanzasda yeni səsvermə
üçün saxta göz yaşları və təzə
ümidlər gətirdi.
Kanzasdan olan Senator Cim Leyn Linkolnun yenidənqurma siyasətini
icra etmək barədə Consonun planlarına rəğbətlə
yanaşan “konservativ” Respublikaçı idi. Lakin onun
qonşu ştatı Birlikdəki ən “radikal” ştatlardan
biri idi. Leyn 1866-cı il Vətəndaş
Hüquqları Billinə Consonun vetosunu dəstəkləməyə
səs verəndə və yeni Arkanzas ştatının
hökumətinin tanınması barədə qanun layihəsini
təqdim edəndə, Kanzas hərarətli bir qəzəblə
qalxdı. Lourensdəki kütləvi mitinqdə Senator söyüldü və tezliklə onun
mövqeyini kəskin pisləyən qətnamələr barədə
məlumat verildi. Alçaldılan, ruhi cəhətdən
özgələşən, sağlamlığı
pozulmuş və maliyyə nizamsızlığı
ittihamı altında işləyən Cim Leyn 1866-cı ilin 1
iyulunda həyatdan getdi.
Onların böyüründən bu tikan
çıxardılanda Vaşinqtonda radikal
Respublikaçılar narahat şəkildə Kanzas tərəfə
və Leynin varisinin seçilməsinə baxırdılar. Onların arzu etdikləri
ümidləri həyata keçmişdi, – Kanzasdan yeni Senatorun
Edmund Q.Rossun olacağı bilinirdi, bu adam,
qətnamələri təqdim edərkən Leynə Lourensdə
hücum etmişdi.
Burada
heç bir şübhə ola bilməzdi
ki, Rossun hüsn-rəğbəti haraya yönəlmişdir,
çünki onun bütün karyerası Cənubun qul
ştatlarına, onların təcrübələrinə və
dostlarına qarşı qətiyyətli müxalif idi. 1854-cü ildə, onun vur-tut iyirmi yeddi yaşı
olanda Miluaukidə qaçmış qulun kütlə tərəfindən
xilas edilməsində iştirak etmişdi. 1856-cı ildə o, quldarlıq əleyhinə olan
immiqrantlar daşqınına qoşulmuşdu ki, “qanı axan”
Kanzasa getsin, onlar buranı azad ərazi kimi saxlamaq istəyirdilər.
Cavanlığından Demokratik partiyaya nifrət
edərək, o, həmin partiyanı tərk etmişdi və
Kanzas Azad Ştat ordusuna könüllü kimi yazıldı
ki, əraziyə müdaxilə edən quldarlıq tərəfdarı
olan qüvvələri geri oturtsun. 1862-ci
ildə öz qəzet işindən imtina edib, Birləşmiş
Orduya yazıldı, orada mayor rütbəsini aldı. Lourensdə Leynin məhkum edilməsində onun
aparıcı rolu radikal Respublikaçıların Konqressdəki
liderlərini inandırdı ki, Edmund Q.Rossun şəxsində
onlar həyati əhəmiyyət kəsb edən üçdə
ikinin möhkəm üzvünə malikdirlər.
Səhnə bu vaxt final tamaşa – Consonun vəzifədən
uzaqlaşdırılması üçün
açıldı. 1867-ci ilin əvvəllərində Konqress Vəzifə
Müddəti Billinin prezident vetosunu ləğv edərək,
onu qanun kimi qüvvəyə mindirdi, bu, bütün yeni vəzifə
sahiblərini, hansıların ki, təyin olunması həmin
orqan tərəfindən təsdiq edilirdi, Senatın
razılığı olmadan onların Prezident tərəfindən
vəzifədən azad olunmasının
qarşısını aldı. Həmin vaxt belə
daha yüksək himayəçilik qaydası qoyulanda,
ağlamaqdan başqa heç nə etmək olmazdı, Kabinet
üzvləri başlanğıcdan xüsusi azadlığa
malik olurdular.
(Ardı var)
525-ci qəzet.-
2014.- 5 aprel.- S.22.