Qar əriyir deyəsən...- Yüz Gözəl Sevgi Şeiri
PƏRVİNin təqdimatında
Elə ki vakuma, çəkisizliyə,
yəni sevgisizliyə
düşdün, səbəb
axtarmağa başlayırsan. Gündəliklərini
qabağına qoyub irəli-geri, bitdə-bitdə,
yüz dəfə oxuyursan.
Harda başladı, necə davam elədi, nədən bitdi? Kim geri çəkildi?
Kim qorxaqlıq elədi? Səhv hardaydı?
...İllər öncə
yaşanmış, bitmiş,
yerində ancaq rəngsiz, ağ-qara xatirələr qalmış
sevginin tarixini keçirirsən göz önündən. Xiffət çəkirsən! ...geri qaytarmaq mümkünsüzdü. Barı, əvvəlki
yanlışlıqları bu
dəfə təkrarlama.
Amma məgər bunlar hamısı səndənmi
asılıdı? Sevirsənsə, necə idarə edəcəksən özünü?
Ümumiyyətlə, nə qədər yabancıdı
bir-birinə bunlar: sevgi və idarəçilik...
O vaxt yaman tələsmişdin,
qısqanclığın da
bir yandan imkan vermirdi adam kimi
yaşamağa... Bu dəfə ağıllı
olacam, özümü
təmkinli aparacam deyirsən. Nə qədər gülməlidi,
deyilmi? Eşqi o qədərmi sadə
bilirsən? Həm də
əsl məhəbbət
təcrübəylə nizamlanmaz.
Hər sevginin öz tarixi, süjeti, dramaturgiyası
var.
Səni
ildırım kimi vuran sevgi bir
anda soyuya, hətta yox ola bilər.
Yaxud da illərdi gözünün
önündə olan,
biganəliklə yanaşdığın
adamı aram-aram sevə bilərsən. Və bir
gün ayılıb görərsən ki, başını itirmisən.
İndi hər şey sevməkdən ötrü
səbəbdi. Bu gün dünənkindən
güclüsən! Amma illər
öncə etdiyin səhvlərin; qısqanclığın,
dəliliyin, çılğınlığın,
hamısı yerindədi.
Məhəbbətinin həddi olmadığı
kimi, bunlar da hüdudsuzdu. Amma üzmə özünü,
qorxutma. Məhəbbətin özü ayrıca bir canlı varlıqdı və hər bir sevgi
öz taleyini yaşayır. Başlayır,
ucalır, zirvəyə
çatır, bir az orda qalır, sonra enir, sona çatır,
bitir! Yox olur! Ən yaxşı halda
yerini dostluğa, yoldaşlığa, məhrəm,
mehriban münasibətə
verir.
Ramiz Rövşən Yavaş-yavaş
sevdim səni şeirində sevginin doğulmasını, inkişafını,
süjet xəttini çox qeyri-adi şəkildə təsvir
edir. Sevgi lirikasında belə, dərin
fəlsəfi, psixoloji
qatlara enən, bəzən hətta son dərəcə realist səhnələri
ilə adamı diksindirən Ramiz Rövşən bu şeirində də fərqli üsullarla, ürəkdən xəbər
verən ifadələrlə
kiçik bir məhəbbət hekayəsini
danışır. Bəlkə də
bir şeiri mini dram da hesab etmək
olar.
Soyuq, qar, qış, şaxta şeirdə əsas ünsürlərdi. Əslində, çox güman
ki, şair kontrastı, fərqi duymağımız üçün
bu priyomdan istifadə edir. Bumbuz havada ürəyi
isti saxlamaq və od
kimi sevgi yaşamaq... Şeirin hər misrasından
qışla, soyuqla mübarizəyə girmiş
münasibətin sıcaqlığı
duyulur. Və burada ən
maraqlısı lap dram əsərində
olduğu kimi getdikcə hadisələrin
şiddətlənməsi, düyünlənməsi, kuliminasiyaya
çatmasıdı. Şeirin əvvəlindən şair
yavaş-yavaş sevdim
deyir. İkinci bənddə gör bir nə tez
isinişdik misrası
sürətin, tempin artdığına işarədi.
Əslində artan sürət
deyil, hisslərin şiddətidir. Aşiq İstisinə
qızındığım ocaq tək sevdim
səni deyəndə
hələ də zirvəyə doğru yoldadı. Elə ki o yüksəkliyə çatıb nəfəsini
dərir, Hələ
bu cür sevməmişdim ömrüm
boyu heç kimi deyə hayqırır... Bax, bu kuliminasiyadı! Heç vaxt, heç kimi sevmədiyin kimi sevdiyini anlamaq və etiraf etmək. Özü də belə, qar üstündə yem axtaran quş kimi sevmək!
...Amma elə bu
zirvəyə bütün
səhvlərin, qorxularınla
birgə qalxmısan. Onlardan xilas olmağın lazım da deyil.
Sevgin öz taleyini yaşayır onsuz da. Zirvədən sonra enişdi! Ramiz Rövşən dediyi kimi, sübh
çağı göyə
qorxa-qorxa baxa-baxa düşürsən üzüaşağı...
... Və pərdə asta-asta enir!
Ramiz Rövşən:
Deyirsən ki, günəş çıxıb...
Yavaş-yavaş
sevdim səni,
Hər gün bir az da sevdim.
Ən çox bu qış
sevdim səni,
Qarda, ayazda sevdim.
Gör bir nə tez
isinişdik
Havalar soyuyanda.
Adamlar qalın geyinib,
Ağaclar soyunanda.
Qar altından baş qaldıran
Çiçəktək sevdim səni.
İstisinə qızındığım
Ocaqtək sevdim səni.
Hələ bu cür sevməmişdim
Ömrüm boyu heç
kimi.
Səni sevdim qar üstündə
Yem axtaran quş
kimi.
Qorxa-qorxa bu sübh çağı
Nə baxırsan göyə
sən?
Deyirsən ki, günəş çıxıb,
Qar əriyir deyəsən...
PƏRVİN
525-ci qəzet.-
2014.- 12 aprel.- S.21.