Biz birik daha!- ”Yüz Gözəl Sevgi Şeiri”
PƏRVİNin təqdimatında
Sevgi yaşa
baxmır – deyirlər. Görəsən,
kim deyib
bunu?! Gözümüzü
açandan görmüşük
ki, yeniyetmə vaxtı aşiq olana “uşaqsan, get dərsini oxu”, ahıl yaşında sevənə “utanmır qoca yaşında...” tənələri edilir...
Onda adamda sual yaranır: bəs hansı yaşda sevmək ayıb deyil, qadağan deyil?! Uzun müddət baş sındırandan sonra anlayırsan ki, dəxli yoxdu... Yaşla da bağlı olmasa, mütləq başqa nəyəsə görə yasaq çıxacaq ortaya...
Qızları “o sənin tayındı?”,
“heç yaraşır
sənə?”, “get denən
ayıb olsun, sən mənim qardaşımsan” (!!!), “ağıllı
qızsan, özünü
yığışdır” motivli, oğlanları isə “utanmırsan, filankəsin bacısıdı?!”,
“atası bilər, öldürər qızı...”,
“əmisi oğluna deyilidi, qan salarsan
ortaya” mövzulu söhbətlərlə, hədələrlə
bezdirirlər. Elə ona görə, nə qədər acı olsa da
bu, həqiqətdi: sevgi yalan danışmaq
da öyrədir adama. Ziyansız, balaca, sadəlövh yalanlar... Sevgini ürəkdolusu, həyatdolusu yaşamaq istəyirsənsə, ayrı
yolun yoxdu.
Gizlənməlisən, sevdiyini də, məhəbbətini də
gizlətməlisən. Çünki ilk vaxtlar sən özün də günah etdiyinə inanırsan. Ancaq bu əziz günahın səni o qədər xoşbəxt edir ki, tövbə eləmək haqda heç düşünmək
belə istəmirsən.
Sevdiyinin ürkək baxışları və cavabsız qoyduğun “axı kimə neyləyirik?” sualı hər an beynindədi!
Qəribə bir qoruma instinkti yaradır səndə bütün bunlar. Qoruyursan sevdiyini, amma
heç özün də bilmirsən nədən, kimdən.
Hamı yadlaşıb
elə bil...
... Amma zaman keçdikcə,
sevgin vaxt adlı sınaqdan çıxdıqca, özün
də böyüdükcə,
hissinin ilahiliyini dərk etdikcə çox şey dəyişir... Anlayırsan ki, səni qəflətən yaxalamış
bu duyğu nə ayıbdı, nə günah. Onda da yeni
sual yaranır: niyə gizlənməliyik?
Axı nə qədər gözdən uzaq, adamsız, boş küçə, köhnə
park axtarmaq olar? Cinayətkar ovqatından yorulursan daha... Üsyan edib “sevirəm” qışqırmaq
istəyirsən, əl-ələ
tutub küçə-küçə
gəzmək istəyirsən
sevimli şəhərini...
Ancaq! Bilirsən axı, yaxşı bilirsən ki, mümkün deyil, imkan verməyəcəklər,
qoymayacaqlar yaşamağa...
Nə səni! Nə də sevgini!
“Günah”ını boynuna
alıb gizli-gizli sevməkdən savayı yolun yoxdu hələlik. Qəhər
boğur səni bunları düşünəndə...
Vaqif Bəhmənlinin
“Sizin küçə”
şeirinin ilk misralarında
o qəhər hiss olunur.
Sevdiyi xanımı qapıya kimi ötürməkdən belə
məhrum aşiqin qəhəri... Yeniyetmə
oğlan acizliyindən
qəhərlənir sanki...
“Yaxşı deyil, birdən görərlər...”, “üzümə
çox baxma” deyəndə nə qədər də aciz görünür insan, deyilmi? Mühit qarşısında,
onun qanunları qarşısında aciz! O
qəhəri udub, acizliyinlə barışaraq,
Vaqif müəllim yazdığı kimi “Sağ ol, Sən
də sağ ol!” deməkdən özgə yol qalmır.
Vaqif Bəhmənli lirikasına
məxsus xəfif yumoru, incə atmacaları “Sizin küçə” şeirində
görə bilməzsən...
Kədərlidi bu şeir, çox kədərli! Ürəyini
verdiyin, yolunda ölümə hazır olduğun adamın əlindən belə tutmaq yasaqdı sənə... Bunun üçün xüsusi
bunker, daldalanacaq mağara,
nə bilim daha nə axtarmalısan!
Bu həqiqət çox
acı dadır... Şeirdə
həmin acı, ağrı zərif poetik cizgilərlə ifadə olunub. Bəzi misralarda gənc oğlanın üzündəki
ifadəni belə görmək olur. “Yəqin evdəkilər gözləyir səni...”
– deyəndə çarəsizlik,
“Mən səndən nə təhər ayrılım səssiz” – söyləyəndə əzab
yağır onun üz-gözündən... Və bu
əzab misradan misraya, bənddən bəndə artır, fərqli yollarla təsvir olunur.
Mənə görə isə ən kədərlisi uzaqlaşan sevgilinin arxasınca baxmaqdı. Bilirsən
sabah var,
bilirsən ən gözəl günlər hələ qarşıdadı,
bilirsən heç vaxt ayrılmayacaqsız, bilirsən! Amma yenə kədərlənirsən.
Şeirdə deyildiyi kimi qaranlıq onu köksündə gizləyir və sənin ürəyin yerindən çıxır,
sıxılır...
Və ayaqlarını sürüyə-sürüyə,
sakit, səssiz evə dönürsən,
otağına çəkilib
yerinə uzanırsan,
gözlərini tavana dikib düşünürsən...
Mətbəxdən sual
gəlir:
– Hardaydın, niyə gec gəldin?
– Heeeç... Dostlarla!
Vaqif Bəhmənli: “Mən səndən nə təhər ayrılım
səssiz...”
Bu da sizin küçə,
qayıdım geri
Yaxşı deyil, birdən görərlər məni.
Üzümə çox baxma, di tərpən, yeri,
Yəqin evdəkilər gözləyir
səni.
– Sağ ol...
– Sən də sağ ol, – ayrılırıq biz...
Burdan qayıtmaq
da ağırdı axı.
Mən səndən nə təhər ayrılım
səssiz
Qollarım qoluna bağlıdı
axı!
Axı kimə deyək biz birik daha,
Ömrünə birləşib ömrümün
yolu.
Bu qohum-qonşunun gözündə
nahaq
Sən özgə qızısan,
mən də yad oğlu...
Bir anda vüsaldan gen düşəcəyik
İndicə zəncirtək qırılmalıyıq.
Nə olsun təzədən görüşəcəyik,
Niyə buna görə ayrılmalıyıq?
Gedirsən... gözlərim izləyir
səni
Küçənin sonuna çatana kimi.
Qaranlıq köksündə gizləyir
səni,
Baxıram gözümdən itənə
kimi.
Geriyə
dönürəm, çırpınır
ürək
Yollar da çiyninə götürür
məni.
Səni
evinizə ötürdüyüm
tək
İndi
də səssizlik ötürür məni.
PƏRVİN
525-ci qəzet.- 2014.- 22 fevral.- S.22.