Cənab Söz
“Söz ta əzəldən varıdı. Sözü
Allah, Allahı Söz
yaratdı...”
İncil
Bu gün ədəbi məkanımızı bürüyən
savadlı, səliqəli,
lakin ədəbi-bədii cəhətdən
qidasız, cansız və ruhsuz mətnlər bolluğunda
itirilməkdə olan Həqiqi Azərbaycan Ədəbiyyatını üzə
çıxarmağın, “həqiqi olanı” , “oxşardan” seçib ayırmağın bir yolu da, yaranan
və yaranmaqda olan nadir ədəbi incilərin, yeni formatlarda və müstəvilərdə təqdim
olunmasıdır. Şeirə gəlincə,
düşünürəm, hər biri, ayrı-ayrılıqda samballı
ədəbi tutum daşıyıcısı olan
bu kiçik poetik nümunələr, bütöv qəzet səhifələrini tutan
ənənəvi şeir
silsilələri, yaxud,
“kitab bolluğu” sindromunda azdırılmış
cildlərlə yox, bir-bir, tək-tək nəşr edilməlidir.
Burda əsas məqsəd – Bədii Fikrin, Sözün, yazıldığı dərəcədə
mənimsənilməsinə imkan yaradılması, “yazılanın” – yazıldığı,
baş aldığı
Məqamın mənzərəsində,
yarandığı həmin
İlahi Tənhalıqda
təqdim edilməsidir.
Yazıb
yaratdıqlarını nəşr
etməklə arası
olmayan, Allaha olan sevgi, ağrılar
və durulmalar dolu şeirlərini, təbi gəldikcə, xeyir-şərdə dost-tanışına
sədəqə paylayan
şair Zakir Fəxrinin poeziyası da, bu gün
həmin o itirilib-axtarılan
Həqiqi Ədəbiyyatlardandır.
A. Məsud
Zakir Fəxri
AXİRƏT
Bir səhər yuxudan durarsan, qardaş...
bilməzsən
səhərdi, ya axşamçağı
Axar suların da, yolu dəyişib
Görərsən
əriyib Himalay dağı
Yolların da sağı, solu dəyişib,
Suların altında qalıb qəbirlər
Sular da, qəbrinin üstündən axır
Ruhun da, göylərdən
qəbrinə baxır.
Baxarsan, elə hey gözün axtarar
Amma görərsən ki, nə bir can qalıb
Nə bəla, nə xəta, nə də qan qalıb...
Sular da ovulub, əriyib
hər şey
Nə səs, nə bir səda
Kiriyib hər şey...
Daşlar ağac olub, ağaclar da daş
Sən özün özündə
batmısan, qardaş...
Nə nar ağacları, nə əncir, üzüm
Nə alma, nə püstə,
nə badam qalıb.
Dünyanı su basıb
Dünya bir ada...
Bu kiçik
adada tək Adəm qalıb.
Adanın
köksündə sevgi
çatları
Nə Həvva görünür,
nə övladları...
TABUT
Alışdım tək daşımağa
Çiynimdə
yük daşımağa
Yer yox bir tük
daşımağa
Çiynimdə tabut gəzirəm.
Dolaşıram dağı-daşı,
Nə zər, nə yaqut gəzirəm
Düyün-düyün
yollarımı
Aça-aça
oxuyan bir
kökdən
düşmüş ud
gəzirəm.
Gəzirəm dörd bir tərəfi,
Bilmirəm yolum haradı?
Çəkir məni sirr tərəfi
Ölümü
gördüm, deyəsən...
Görəsən
olum haradı?..
Suyuna dodaq dəyməmiş
Köksünə
ayaq dəyməmiş
Sinəsinə
ox dəyməmiş
Gözdən uzaq yurd gəzirəm
Çiynimdə tabut gəzirəm.
Dörd
yana meydan
sulayan
Səsi ruhumu dalayan
“Axirət” deyib ulayan
yalqız
qalmış qurd gəzirəm
Çiynimdə tabut gəzirəm.
Balalar göyçək doğulur
Gül doğulur balalar
Torpaqdan
altun doğulur
Daşlardan yaqut doğulur
Nədənsə,
şair doğulan
Çiynində tabut doğulur.
Çox
göynətdi ürək
məni
Dərdsiz ürəyə qurd
düşər.
Silkələmə
fələk, məni
Çiynimdəki tabut düşər.
525-ci qəzet.- 2014.- 22 fevral.- S.20.