Afaq Şıxlının şeirləri

TƏƏSSÜF

İnsanları sınamağı sevmirəm,

Amma hərdən qınağıma düşürlər...

Göz üstündə saxladığım dostlarım

Bəbəyimdən yanağıma düşürlər...

Yandırırlar yanağımı od kimi,

Hər damlada bir iniltim, bir acım...

Ümidlərə tapındıqca əlacsız,

İtgin düşür “dost” sözünə inancım...

Çəkilirəm öz qınıma yenidən,

Köksüm altda bir dost yeri boşalır.

Düşüncəmdə sovrulduqca küləklər,

Ürəyimdə təəssüflər baş alır...

MƏN SƏNİ GÖRƏNDƏ

GÖZƏLLƏŞİRƏM...

Sən – mənə odunu paylayan ocaq,

Sən – qərib ruhuma açılan qucaq.

Məni sənin kimi kim anlayacaq?

Mən səni görəndə gözəlləşirəm!..

Göylərdən söz alıb şeir deyəndə,

Salırsan sehrinlə qəlbləri bəndə.

Ayrı vaxt adi bir adamam mən də,

Mən səni görəndə gözəlləşirəm?..

Alsa da dünyamı dünya boyda qəm,

İtir gözlərimdən, itir dərd-ələm;

Günəşi görüncə süslənir aləm,

Mən – səni görəndə gözəlləşirəm...

O Vətən, bu da mən... həsrət

arada!

Bəxtimi görmürəm, Haqqım yarada!

Sən torpaq, mən isə qərib bir ada...

Mən səni görəndə gözəlləşirəm!

Mən səni görəndə gözəlləşirəm!

ÜRƏYİMDƏN SƏNƏ NƏ VAR...

Ürəyimdən sənə nə var?

Gözünə ki, görünmürəm.

Soruşma ki, yeni nə var? –

Mən yüz dona bürünmürəm...

Ürəyimdən sənə nə var? –

Sevgim sağdı, yoxsa ölüb?..

Ayrı sevda ara-axtar,

Qəlbini yüz yerə bölüb.

Unutdummu sözlərimi

Vədlərimi, – düşünmə heç.

Ağlatdığın gözlərimi

Yada salıb üşünmə heç.

Sənsiz çoxmu qayğılarım,

Şəklinləmi danışıram,

Buza dönüb duyğularım,

Yoxsa yanıb alışıram...

Həsrətindən yoruldummu,

Dərdimimi gizləyirəm,

Başqasına vuruldummu,

Yoxsa səni gözləyirəm...

Qoy bunları tək mən bilim,

Mənimkidir yaşananlar!

İtirdinsə məni, gülüm,

Ürəyimdən sənə nə var?!

SEVGİMİZ

Gah ovudub, gah da yorub bizləri

Bir az müdrik, bir az dəli sevgimiz.

Gözləməkdən tutulsa da gözləri,

Verməyibdi əldən əli sevgimiz.

Bir anatək bizi özü doğurub,

Qəlbimizi od-alovdan yoğurub.

Yer üşüdüb, göy isladıb, gün vurub

Qar üstünə ələnəli sevgimiz.

Çox olubdu dağı-daşı aşmağı,

Saflığından yanılmağı, çaşmağı

Unudulmaz təranələr qoşmağı...

Susub indi təranəli sevgimiz.

MƏNƏ SÖZ VER...

Mənə söz ver...

Mənə söz ver,

o dünyada gəlib məni tapacaqsan!

Mənə söz ver,

o dünyada yalnız mənim olacaqsan!

İstəyirəm,

aramızda nə çay olsun,

nə bir ağac...

İki mənzil arasında özümüzə

bir qapı aç.

Yorulmuşam sərhədlərdən! –

O üzdə sən, bu üzdə mən...

Gəl yanaşı olaq, gülüm,

Başımı qoy qolun üstə.

Bu dünyanın savabına

O dünyada məni istə...

Mənə söz ver,

Mənə söz ver,

o dünyada gəlib məni tapacaqsan!

Qoy inanım!

Mənə söz ver,

sevgilini od-alovun

dillərindən alacaqsan,

Bu dünyada yandıranım!

GECƏLƏRİM...

Gecələrim – yatan baxtım...

Gecələrim – yazı vaxtım...

Gecələrim – dərd yoldaşım,

Gecələrim – səbir daşım.

Gecələrim – sirrim, sözüm,

Gecələrim – oyaq gözüm.

Gecələrim – ilham çağım,

Gecələrim – fikir dağım.

Gecələrim – ərşi-yuxum,

Gecələrim – şair ruhum!

AXI BİZƏ NƏ DÜŞÜB Kİ?

Bu nə si

rrdi? İnsanları tanımıram!..

Adamdımı, yoxsa kimdi yanımızda yaşayanlar?

Fikir versək – çoxlarının iki üzü,

çoxlarının min dili var.

Təpəgöz də şükürlüdür,

Çoxunun heç gözü yoxdu.

Çuval boyda ağız varkən,

danışmağa sözü yoxdu.

Ayaqları fil ayağı –

həqiqətin üstdən keçib tapdalayır.

Qarınları harınlıqdan partlayarkən,

neçə insan səfalətdə çabalayır.

İnsafları deşik-deşik,

vicdanları döyənəkdi!

Əl yerinə – iki qarmaq,

baş yerinə – boş sənəkdi...

Nə dəhşətdi!

İstəyirlər

adamların arasında çoxalsınlar...

İstəyirlər adam kimi adamlardan çox olsunlar...

Kim açacaq bunca mənfur varlıqların paxırını?

Belə getsə,

belələri gətirəcək

bu dünyanın axırını!

Dələduzlar “İnsan” adı

arxasında gizlənərkən,

niyə gərək bu utancdan biz əriyək?

Bir düşünün,

axı bizə nə düşüb ki, onlara da

adam deyək?

525-ci qəzet.-2014.-26 iyul.-S.30.