Axtar məni, ara, bir

məkan iki, ara, bir.

Evin pirdi – başına

dolanıram arabir.

lll

Eşq – Kəbədi, Tur dağıdı

öp daşını türbə kimi.

Münbit Vətən torpağıdı –

çək gözünə, sürmə kimi.

“Saxla” deyiblər, samanı,

gün gələr, çatar zamanı.

Eşqsiz dəqiqəni, anı

yaşayarsan türmə kimi.

Neyləyirsən itən ömrü

bu sinəsi sitəm ömrü?

Vaxt gərəksiz ötən ömrü

tapdalayır gərmə kimi.

MƏMUR ZAMAN

Dünyanın bahar üzünə

Yağan yağış tək vuruldum.

Naxışım gətirməsə də,

Bir cüt baxış tək vuruldum.

Çiçək açdı, yarpaqladı,

Mənim eşqim dan üzündən.

Yuxusunda darı gördü –

Beçə xoruz ban üzündən.

Sular dirildi torpaqda,

Dağa-daşa ömür verdi.

Ərki çatdı yamaclara,

Ağaclara əmr verdi.

Mülayim, yumşaq təbiət,

Qorudu məğrurluğunu.

Görməməzliyinə vurdu,

Zamanın məmurluğunu.

TÖVBƏ GÜNÜ

İnanıram ki, hər kəsin

bir tövbə günü var.

Qarşıda boran, qar,

qübar, intizar.

Qiyamət olar.

Qiyamət günü yalan olar,

həmin günün yanında.

Növbə ilə tövbəyə başlar,

kimin etirafı varsa, canında.

İlk xəyanətin kökü

qidasını hardan tapır? –

Hər kəsin tövbə günündə

günah düyünü açılar.

Heyrətdən adamın

ağzı açıla qalar.

Hər kəs tövbə gününün

muştuluğunu gözləyər.

Etirafının üzərində

üzərrik yandırsan da, göz dəyər.

Hər kəsin tövbə günü var:

yaşın başlanğıcında, ortasında...

Və ya lap axırında –

günün günortasında.

İTİRDİN

Nə vardısa, itirdin;

açılacaq sabahları,

püskürəcək anları.

Keçiləcək çayları,

içiləcək pürrəngi çayları,

fincan-fincan qəhvələri...

Liman-liman gözlərin

həsrətin qanını içirdi.

Axırda o sevgini

dilənçinin ovcundan

saldığı pul kimi

itirdin...

İtirdin şeirimi,

köçürtmədin üzünü.

İtirdin neçə sabah –

köçürtmədin üzünü.

Köhnə əzbərçilər tək

vaxtı əzbərləmişəm.

Kimə nəsib olubsa,

bədahətən demişəm...

Başsağlığı verirəm,

indi özüm özümə,

həyat deyil gözümə.

İki yol ayrıcında

bir həsrət, bir eşq, bir sən...

Sən məni itirməklə

özünü itirmisən...

NƏZARƏTÇİ

Yaman incimişəm özüm özümdən,

məni barışdırma, küsmüşəm indi.

Özümdən getmişəm özgə sözüylə,

ən zərif bağları kəsmişəm indi.

Bir “mən” var, adıma qoşur ayama,

xırda səhvlərimi vurur üzümə.

Düşmən gərək deyil, düşmən axtarma,

elə öz düşmənim özüm özüməm.

Nöqsanlar tökülür min tərəfimdən

bəzən düzəltməyə qıymıram ancaq.

Su hərdən bulanır mən tərəfimdən

özümü o yerə qoymuram ancaq.

Tuturam sevgimə tərəf üzümü,

bütün xam xəyallar düşür gözümdən.

Bağrıma basıram bəzən özümü,

bəzən zəhləm gedir elə özümdən.

Yaşam təcrübəmi alqışlamıram,

həyatda bişməmiş bir alaçiyəm.

Mən özüm özümü bağışlamıram,

mən özüm özümə nəzarətçiyəm.

DƏYİŞMƏ

Yazacaqlarımı

heç kəs yazmayacaq

əvəzimdə.

Heç kəs ölməyəcək

yerimdə.

Məni açmır

duyğularımın bu tərz etirafı,

tərs etirazı...

Ağaclar partizan kimi

yapışdıqları torpaqdan əl çəkmir.

Heç kəs azadlığın tamını

axıracan dadmır –

yoxsa ağzının ləzzəti qaçardı.

Hər kəs bir açardı

nəslinin şəcərə qapısında.

Ağzını aradım ağacların...

Heç kəs əyilib-qalxan budaqların

belinin ağrısını hiss eləməyəcək –

ata gövdədən başqa.

Heç kəs ağacların havada

cızdıqlarını və yazdıqlarını

oxuya bilməyəcək.

Ağaclar yerində sayacaq,

heç nə baş verməyəcək,

heç nə dəyişməyəcək...

Yalnız payızda

qulaqlarının sırğalarını dəyişəcək.

İSTİRAHƏT GÜNÜ

Haçan yağış yağmadı,

qar çiçək-çiçək açmadı...

qarğa adamdan qaçmadı,

istirahət günüdü göyün.

Köhnə xəzəllər

deportasiya olunacaq.

Sürgünə göndəriləcək –

istirahət günüdü göyün.

Özünü göstərər hava,

Günəş üzünü göstərməz.

O gün üfüqə göz dəyməz –

istirahət günüdü göyün.

Bulud çıxar topa-topa

zirvələri tutmaz topa...

Dolu başlayar hap-gopa –

“İstirahət günüdü göyün”.

Budağında yaşıl sarğı,

söyüdlər hoppanar arxı...

Fırlanar zamanın çarxı –

istirahət günüdü göyün.

SƏFƏR

Şairlər səfərdədi:

duyğu şəhərində,

vurğu şəhərində,

misra xiyabanında,

qafiyə küçəsində.

Hər səfər bir Səfər ayıdı,

mübarək zəfər ayıdı.

Söz ki, qidalanıb rişə atır,

cücərib bar verir –

tamamlanır səfəri şairin...

Və yenə səfər başlanır,

söz məmləkətinə.

Səfər zamanı ki,

yolları qar-yağış döyür,

görürsən, sular da səfərdədi,

buludlar da səfərdədi –

bulaqlar yol yoldaşındı,

bulaqlar da səfərdədi...

Səfər bitib-tükənmir –

nə ömür zəmisində,

nə tale gəmisində.

Nə misra döngəsində

söz uğrunda vuruşan

şir ürəkli şairin

igidlik kölgəsində...

NƏ DEYİR MƏNDƏN

Bir əsim soyuq küləyəm,

qovaqlar nə deyir məndən?

İndi o kefdə deyiləm,

qabaqlar nə deyib məndən?

Vallah, yatar ilan vuran,

pıçıltısı inam qıran...

Hər xəbərə inanmıram,

yarpaqlar nə deyir məndən?

Gah üşüyən, gah laxlayan,

gah qar sırğası bağlayan.

Buz sırsırası bağlayan

budaqlar nə deyir məndən?

Qəmini çalıb-çapmayan,

danışmağa söz tapmayan.

Ünvanını düz tapmayan

dodaqlar nə deyir məndən?

SƏN UÇUB GEDİRDİN

Sən uçub gedirdin ta uzaqlara

Dolan bulud kimi, itən sis kimi.

Dilin gəlmirdi ki, durub deyəsən:

“kimi gözləyirsiz, axı, siz kimi”.

Neçənci qatına qalxırdın göyün,

Neçənci dəfəydi üz turşutmağın.

Onsuz havalanıb uçub gedirdin,

Məni lazım idi ucuz tutmağın?

Çəkirdi içinə nəfəsini də,

Hava açılmırdı sənin üzündən...

Sən uçub gedirdin yad planetə

Xəbərin yox idi sənin özündən.

Nə olsun, açıqdı göylərin üzü,

Sənə nə olmuşdu bu yaşda axı?

Bir eşqin peşiman üz qaralığı,

Bizə gətirmədi baş ucalığı.

SÖZ ALTINDA QALMADIM

Şair Eldar İsgəndərzadəyə

Gözə gələ bilərdim,

Göz altında qalmadım.

Ocaqda külə döndüm,

Köz altında qalmadım.

Qarşım duman, qarşım sis,

Başımda tüküm biz-biz.

Murazımı basıb his,

Toz altında qalmadım.

Qaçan yol-riz qıyqacı –

Ürəyim cığır açı...

İz qoydum cığır açım,

İz altında qalmadım.

Ələdi ələyimi,

Qanatdı lələyimi.

Söz kəsdi kələyimi,

Söz altında qalmadım.

TƏKBƏTƏK

Hərdən qalmaq istəyirəm,

özüm özümlə təkbətək.

Nə könlümdən keçər, olsa

gözüm gözünlə təkbətək.

Bar gətirən ağac idim,

dərd köçürən sayğac idim.

Baş götürüb hara gedim?

sözüm sözünlə təkbətək.

Nə hasil oldu şeirdən? –

yaxa qurtardım sehirdən.

Mən ölmüşəm, götür yerdən,

üzüm üzünlə təkbətək.

Mən bir mağmın, sən bir qoçaq,

sevinc məndən düşüb qaçaq.

Buza dönüb isti ocaq –

közüm közünlə təkbətək.

Ağacəfər Həsənli

525-ci qəzet.- 2014.- 3 may.- S.