Ölən türk - mənəm
"Qırgızam, özbəyəm,
qazax, türkmənəm,
Başqırdam, kərkükəm, elə
görk mənəm,
Sənin
gözlədiyin qərib
türk mənəm,
Salam, dar ağacı... Əleyküm salam!"
Rüstəm Behrudi
Tarixçi İlhan Bardakçı anlatmışdı.
"Əhməd Kabaklı
ilə Kərkükdə
gəzirik. Sahibi türkmən olan
bir zərgər dükanına girdik.
Divarda qırmızı
lentli bir osmanlı nişanı
asılıydı. Əhməd bəy
maraqlandı. Alıb
baxdıqdan sonra dəyərini soruşdu.Türkmən
hirslə bığlarını
çeynəyib:"Əfəndi,- dedi. O dövlətdir,
dövlət satılarmı?"
İkimiz də gözləri dolu özümüzü bayıra
atdıq... Həm utanmış, həm
də qürurlanmışdıq".
Bu xatirəni Almaniyada
mərhum İlhan Bardakçıdan dinlədiyimizdə
biz də ağlamışdıq,
göz yaşı tökmüş və qürurdan köksümüz
qabarmışdı. Və:
"İştə bu
milləti ayaqda tutan bu duyğudur"
demişdik. Şüur,
kibir olmayan qürur və mirasa sahib çıxma...
Bu millətin genlərinə işləyən,
bu milləti minbir təhlükə və tələdən qurtaran iştə bu dəyərlərdir.
Amma son zamanlar sanki bizə nəsə oldu... Unutqan, laqeyd olduq.
Ən yaxınlarımızı unutduq,
fəryadlara qulaq tıxadıq, əhəmiyyət
vermədik. Ən böyük
dəyərlərimizdən biri olan vəfa
duyğusunu itirdik.
Musulda, Telafərdə
minlərcə qardaşımız
"Türkiyə, gəl"
deyə fəryad edərkən qulaqlarımızı
tıxadıq.
Gündə mən,
Kölgədə sən, gündə
mən
İldə bir qurban olur
Sənə qurban gündə mən.
Nə zaman türkmənləri və
Türkmən elini düşünsəm, bu xoyrat yadıma düşür. Hey gündə,
günəşin yaxıcı
istisində qalmış,
davamlı qurbanlar vermiş və az daha yox ediləcək hala düşürülmüş
türkmənlər, qəriblər,
yalnızlar, bizim öz qardaşlarımız...
İsrail
Qazzəyə Ramazanda
bombalar yağdırarkən,
ölülərinə belə
hörmət göstərmədən,
Allahu Əkbəri bir ölüm maşını halına
gətirən, sözdə
müsəlmanlar da Türkmən elində tam
1600 türkməni Allahu
Əkbər deyərək
qurşuna dizirdilər.
Yollarda pərişan olan qadın və uşaqlar, təcavüz edilən gənc qızlar...
Allahım, bu nə cəza? Tək günahları
dünyanın ən böyük imperatorluqlarını
qurmuş Səlcuqluların
mirasçısımı olmaq?
Yoxsa türkcənin
ən böyük şairi Füzuli kimi bir şairi
bağrından çıxarmaqmı
günah?
Camal Balaban nə gözəl söyləmiş:
Qurban olam mən sənə,
Qardaş
idik min sənə,
Bu dağları aşıb da;
Bir yanıma
ensənə.
Min illik qardaş
yanına enəcəkmi,
əlini tutacaqmı, ona yar, yarasına
mərhəm olacaqmı,
Allah bilir. Amma fəryadlar ərşə
çıxıb və
acı ürəkləri
deyil, bütün insanlıq dəyərlərini
dağlayır.
Bütün acıların, işgəncələrin,
ölümlər bir yana, işin ən dəhşətli tərəfı də adı Türkmən eli olan və
Səlcuqluların özbəöz
davamı İraq və Suriyadakı türkmənlərin
demoqrafik quruluşu topdan dəyişdi və yurdları əllərindən alındı.
Ən qorxunc durum da bu durumdur. Arada sərhədlər olsa da, xəritəyə baxıldığında Suriyadan
Bağdadın yaxınlarına
qədər yayılmış
türkmən şəhər
və kəndləri darmadağın edildi, insanları sürgün edildi, izləri silindi. Bir parçası kürd
bölgəsinə, bir
parçası da
İŞİD-in sözdə dövlətinə bağlanan
bu torpaqlarının ahı gec və
ya tez mütləq
birilərini yerlərdə
süründürəcək.
Günlük siyasətlə sərxoş olan, bütçülüyü, etnik və məzhəbi damarları yenidən qabaran insanlarımız, nə yazıq ki, bu qorxunc durumun fərqində deyillər. Qazzədə şəhid edilən məsum filistin xalqı üçün küçələrə çıxanlar, etiraz edənlər millətimizin bu məzlum parçası üçün səslərini belə çıxarmırlar. Durmadan Amerika və Qərb üçün söylədiyimiz ikiüzlü, ikili standartlı baxış bucağı bu deyilmi?
İnsansa, onlar da insan!
Müsəlmansa, onlar da müsəlman!
Məzlumsa, onlar da məzlum!
Ölməksə, onlar da ölürlər.
Amma bir fərq var,
əlbəttə ki...
Filistində ölənləri fanatik israillilər, Türkmən elində ölənləri də Allahu Əkbər deyənlər öldürürlər.
İstanbulda dilənən türkmən
balalarını gördüyümdə
o tarixi və gözəl Hələb şəhəri gəlib gözlərimin önündə
durdu.Və Aşıq
Qəribin o "Şən
olasan, Hələb"
şeiri...
İştə gəldim gediyorum
Şən olasan, Hələb şəhri.
Çok
əppəyin-duzun yedik
Halal eylə Hələb şəhri
Aşıq Qərib düşdü
yola,
Xızır yardımcısı ola.
Göründü gözümə sıla
(yurd, el-oba)
Şən qalasan, Hələb şəhri.
Hələ dünən Ərzurum, Qars kimi bizim
olan Hələb şəhəri şən
olmadı, olmadı. Qoymadılar. Olan ordakı min illik
türkmənlərə oldu.
Yurdlarından olundular. Balaları İstanbulda
dilənçilik edirlər.
Musul, Kərkük, Telafər...
Hamısı yanğın yeri.
Kürdün sahibi
var. Süryaninin, ərəbin
sahibi var. Bir tək türk sahibsiz, türk qərib... Dünən Almaniyanın WDR radiosunda bir qrup xristianın
İraqın kürd bölgəsinə sığındığını
və kürdlərin
onlara sahib çıxdığını
Amerika və Avropanın bu mövzuda kürdlərə
yardım etməsi lazım olduğunu söyləyirdi bir mütəxəssis...
Etsinlər...
Can candır: istər xristian olsun, istər bütpərəst...
Biz isə... ölək?!..
Orxan ARAS Almaniyadan
yazır
525-ci qəzet.- 2014.- 2 oktyabr.- S.7.