Hüznlü günlər, kövrək
güllər
(Cahangir Məmmədliyə)
Bir vaxtlar sevdiyi insana tək-tək apardığı
hədiyyə gülləri,
indi cüt-cüt, dəstə-dəstə qəbir
üstünə aparır.
Üzündəki ifadəni, ürəyindəki
qəmi, kədəri
duyan həssas güllər kövrəlib
yol boyu başını aşağı
salır. Hər şeyi duyurmuş
kimi.
lll
Hər dəfə zəng edəndə telefonun o başından incə, yorğun, kədərli, çox doğma, xoş, içinə sevinc qatılı bir səs eşidirəm:
“Nətəərsən, dədə?”
Bu sakit, həlim
insan hətta ən coşqulu, əsəbi adamı da öz əhvalına
kökləyir. Sakitləşdirir. Onu görəndə yumyumşaq olursan. Həlimləşirsən.
Görüşəndə adamı qucaqlayıb bağrına elə basır ki, elə bil aradan
ayrılığı, həsrəti
sıxıb çıxardacaq.
Onunla hər görüşdə
bir az
da doğmalaşırsan.
Üzündəki kövrək sevincin arxasında dayanan daimi bir nisgili
görüb sən də kövrəlirsən.
Son vaxtlar çox
kövrək olub. Bu xarakterli adamın başqa cür olmasını təsəvvür
də etmirəm.
Dostlar, tanıyanlar
onu çox vaxt bazar günü
narahat etmək istəmirlər.
lll
Hər bazar günü – o hüznlü
günlərdə qərib
bir kənddən Ağdama kövrək güllər daşıyır. Ağdamdan
uzaq düşmüş o qərib kənddən xanımının əkib-becərdiyi
güllərə sevgisini,
hərarətini qataraq
öz sahibəsinə
aparır.
Ayağının taqəti qəbiristanlığa,
titrəyən əllərinin
gücü ancaq sinə daşına kimi çatır. Bir az toxtayıb,
gülləri mərmər
sinə daşına düzür. Buz kimi daş sinəyə...
Bu, onun ondan sonrakı
illərinin gül təqdimatıdı...
İnsan yaşlaşdıqca, zaman,
şərait, vəziyyət
dəyişdikcə, sanki
gül təqdimatı
da öz missiyasını dəyişir. Bir vaxtlar
sevinclə bu güllərə uzanan qollar qalxmır, əllər açılmır.
“Sağ ol!” səsi eşidilmir.
İçini döyən sözlərin
çırpıntılarını baxışlar söyləməyə
başlayır. Bir də özündən süzülən göz yaşları...
Sən onun göz yaşlarını
silirsən. Sənin göz yaşlarınsa
içini yandıra-yandıra,
iz sala-sala üzündən sinənə,
köksünə axır.
Nə öz əlin qalxır silməyə, nə də ki, O əllər...
Baxışlar öz-özünə axan göz yaşlarını
qurudur.
Yalnız sənə doğma olan, sənə dikilən baxışlar.
Sonra üst-başını
yoxlamağa başlayır. Halını, təkliyini, onsuzluğunu sorur şəkildən sənə dikilən baxışlar.
Çalışıb səliqəli bildiyin geyiminə bir az da düzəliş verirsən. Amma nəyinsə onun ürəyincə olmadığını
duyursan, hiss edirsən...
Özünə, geyiminə
şuxluq gətirən
barmaq, sığal izlərinin yeri görünür...
Araya çökən sükutu qeybdən gələn bir səs pozur.
Ruhların danışdığı, görüşdüyü
bu yerdə, sanki çırpıntılar
toqquşur; səsə
səs verir.
İçindəkiləri, yığılıb qalanları,
olanları, olmuşları
danışırsan səni
dinləyən, sənə
dikilən, ancaq “hə”, “yox” deyən baxışlara. Xatirələr çözələnir. Xoş xatirələr.
Baxışların sorunlarını cavablandırırsan. Sonda özünü
qoyub gəlirsən.
Ürəyini qoyub gəldiyin
o yerdə. Əvəzində
səni ötürən
baxışları özünlə
götürürsən növbəti
görüşə kimi.
Təkcə sənə dikilən, səni axtaran o baxışlar ötürür
səni gündüzü
də gecə kimi hamının yatılı olduğu o yerin açıq qapısından. Evinizin qapısından ötürürmüş
kimi.
Hər bazar günü çırpınan ürək
kimi titrəyən əllər qərib kənddən Ağdama, Əfətliyə bir dəstə qızılgül
daşıyır; yolunu
gözləyən baxışlara...
əzab
ayrılmaq nə qədər çətin
sənə doğma
səsdən, sözdən,
üzdən...
ayrılmaq nə qədər çətin
səni axtaracaq baxışlardan, gözdən...
ayrılmaq nə qədər çətin
günəşindən, ayından,
qışından, baharından...
ayrılmaq nə qədər çətin
özündən ayrılan
kimi...
ayrılmaq nə qədər çətin
hətta səni
itirən
lal gecədən belə.
08.10.2014
Rəfail Tağızadə
525-ci qəzet.-
2014.- 11 oktyabr.- S.16.