Əmi, sağaldım e!..

Xiyabanda gəzişirəm. Böyür-başımdan mən yaşda, məndən də yaşlı adamlar keçir.

Onlara öyrəşmişəm, bəzilərilə salam-kəlamımız da var. Amma bir gün gözlərimə inanmadım. On-on bir yaşlı bir uşaq da bizə qoşulur. O da yaşlı adamlar kimi gəzişməyə başlayır. Kök deyil ki, deyəsən özünü arıqlatmaq istəyir. Xiyabanla üzbəüz məhlədən bir uşaq onu çağırır. Bilirəm ki, adı Zaurdu.

Səhərisi günü yenə də onu görürəm. Maraq məni götürür.

- Zaur, - soruşuram, - neçə yaşın var?

Adını eşidəndə təəccüblənib-eləmir, elə bil şah balasıdı.

- On bir, - deyə təmkinlə cavab verir.

Mən də şahın lələsi (vəziri) kimi ona sual verirəm.

- Bəs niyə məktəbə getmirsən?

- Mən?

"Yox bir mən..." - ürəyimdə deyinirəm. Dalınca da:

- Niyə? - deyə soruşuram.

- Getmirəm də...

Cavaba və təmkinə bax e!

Növbəti sualı gözləmir. İri, ala gözlərini hərləyib mənə baxır:

- Həkimlər icazə vermir.

Son sözləri əkəş kişilər kimi deyir və əlini dümbəyinin üstünə qoyur.

Hazır şah balasıdı ki, durub.

- Niyə icazə vermirlər ki?

- Deyə bilmərəm...- Sonra əlavə edir. - Anam deyib ki, heç kim bilməsin.

- Nəyi?

- Xəstəliyimi.

O qədər soyuqqanlıdı ki...

- Onda demə!

- Demək istəyirəm axı.

- Onda de.

- Ürəyim xəstədi.

Bu sözləri də şəstlə deyir, sanki böyük bir imtahandan uğurla çıxıb, ya hansısa yarışda qalib gəlib.

- Heç nə olmaz, -deyirəm, - keçib gedər.

İndi sorğu-sual növbəsi ona keçir.

- Sizin də ürəyiniz xəstədi? -soruşur.

Bir yerdə gəzişirik axı.

- Hə, - yalannan cavab verirəm.

- Çoxdan?

- Çoxdan, uşaqlıqdan.

- Mənim kimi... -deyir, gözləri işıqlanır, sonra da başını qovzayıb boyuma baxır, sanki boyumu ölçür. Sonra daha bir sual verir:

- Amma məktəbə gedirdiniz, hə?

- Hə, -deyirəm,- yenə də uydururam. Öz-özlüyümdə ona ürək-dirək verirəm və indi sual növbəsi yenidən mənə keçir:

- Zaur, atan-anan var.

- Anam var.

- Bəs atan?

- Atam bizi qoyub getdi. Anam deyir ki, mənə görə gedib. Əlimdən bezibmiş. Tez-tez ürəyim gedir axı.

Bu sözləri elə deyir ki, sanki bir avtobus buraxıb, indi yenisini gözləyir.

- Hmmm,- deyə mızıldanıram və daha bir sual verirəm.

- Anan nəçidi?

- Həkim.

- Yəqin sən də böyüyəndə həkim olassan, - deyə kəşfiyyat xarakterli daha bir sual verirəm.

- Yox, - qətiyyətlə deyir.

- Niyə?

- Anam evə gələndə ondan dərman iyi gəlir.

- Bəs, böyüyəndə nə olassan?

- Kosmonavt.

Məhlədəki uşaq yenə də onu çağırır. Bilirəm ki, qarşı tərəfdəki binada yaşayır...

Aradan bir neçə gün keçir, Zaur görünmür. Heç kimdən də səbəbini soruşa bilmirəm.

Bir səhər ordan keçəndə Zaur yaşayan binanın qabağında çadır görürəm. Kiminsə yasıdır. Ürəyimə pis şeylər gəlir, qəhərlənirəm. "Yəqin onundur" - ürəyimdə fikirləşirəm. Ona yalan danışmağımın peşmançılığını çəkirəm. Yəqin anasının sözünə baxmayıb məktəbə gedib.

Çadırın qabağından keçəndə gözucu içəriyə baxıram. Çadırın o başından ölən adamın şəkli asılıb. Qoca kişidir. Sevinirəm...

- Birdən yuxarı mərtəbədən səs eşidirəm:

- Əmiii! Sağaldım, e! Sabah məktəbə gedəcəm!

Başımı qaldırıb baxıram. Zaur mənə əl eləyir.

Ürəyim yerinə gəlir, əlimin dalı ilə yaşarmış gözlərimi silib, gülə-gülə yoluma davam edirəm...

Noyabr 2015

Elçin Hüseynbəyli

525-ci qəzet.- 2015.- 2 dekabr.- S.8.