Sevgi nəğməsi
Sənin
çətirini alan küləyin
öpüşü qonacaq yanaqlarına,
enəcək, enəcək
bir az aşağı
-
o solan, göyərən dodaqlarına.
Bu yerin, bu göyün
heç bilmədiyi,
ayın duymadığı,
eşitmədiyi,
bir sevgi nəğməsi oxuyacağam,
qara buludların qulaqlarına.
Daha bu əllərim çətirdi sənə,
o mil-mil
barmağım pərdələnibdi,
mənim baxışlarım
şimşəkdən iti,
bulud pərən-pərən
səpələnibdi.
Çırpdım küləkləri boz
qayalara,
söndür, söndür
məni, alışacağam,
mənim coşan
sinəm yelkən kimidi,
dəniz dodağından
yapışacağam.
Çırpıntılar
Mən sənin
qapını döyməyən
poçtalyonam.
Dünyanın ən böyük
günah sahibi...
Iztirab sahibi, o
AH sahibi.
Nə zəng çalınır,
nə səsin eşidilir qapının kandarından.
Bir sükut
boylanır ortalıqdan.
Mən sənin qapının önündən sakitcə
ötən adamam,
sanki lap yadam.
Dünyanın ən böyük
günah sahibi
sevgini öldürəndi.
Hər gün... ötüb,
sonra
arxaya boylanıram,
əlimdən uçmaq istəyən məktubu
bərk-bərk tutub saxlayıram,
əlindən tutan kimi
əlimdə məktub əsir,
məktubda sözüm əsir...
ayrılıq nəfəsimi kəsir,
ömürdəki tələsir...
Döyülməyən
qapı çırpınır,
ürək çırpınır,
məktub
çırpınır,
.... məhvərindən çıxan
yerim,
göyüm çırpınır,
bir də
döyünən, tövşüyən zaman.
Aman-aman...
(küləyə qoşulub pəncərədən
gələcəyəm, dayan...)
Hər şey qarışıq
Bilmədim hansı yanağında, hansı
gözündədi Polşa.
Bilmədim
hansını öpüm, hardan öpüm...
Əllərimdən,
baxışlarımdan
tutub
apardın məni.
Qopardın
özümdən qopardın məni...
Apardın
məni xəyallar, xatirələr qoynuna,
saldın
məni sevdaların oynuna.
Bir saatlıq xəyali səyahətin səadətini
yaşatdın mənə.
Sevə-sevə,
verib əl-ələ,
dil-dilə...
... Getdin,
yenə fikirlər qarışıq,
güman
qarışıq,
təbəssüm qarışıq,
zaman
qarışıq.
Təzə
Pir məscidi,
Müqəddəs
Xaç kilsəsi,
qarışıq dünyanın
ortaq
nöqtəsi.
Azan səsi,
orqan səsi,
insan nəfəsi.
Ürəyin
hardadı, xəyalların harda,
polyak
qız anası,
bu
qarışıq dünyanın su sonası.
Həsrətli
baxışlar boylanır
dan yeri
kimi qızaran gözlərdən.
Yığacam üzünün
qırışlarını
Yığacam
üzünün qırışlarını,
yığacam öpüşün dodaqlarına.
Mənim
baxışlarım sehrli əldi,
gəlib
xoş çöhrəni tumarlayacaq,
narahat
günləri, qəmli günləri,
tutub
bircə-bircə oğurlayacaq...
Daha o
günlərdən gün qalmayacaq,
bir xətt
qalmayacaq, iz qalmayacaq,
ürəkdə bir misqal buz qalmayacaq...
Süpürüb
atacaq görünməz yerə,
kim gəzsə
tapmayan bilinməz yerə,
o gedər-gəlməzə... gəlinməz yerə.
Təbəssüm
qonacaq üzünə sənin,
bir dəli
həsrətin quş qanadında,
məhəbbət adında, sevgi adında.
Üzündə
dodağın təması qalar,
qulaqda səsimin
sədası qalar,
gözümdə eşqinin ədası qalar...
Dərdi,
ağrıları qoparar, atar,
könlünə təptəzə bir sevda qatar.
Bu təzə
sevdanın təzə adıyla,
bu təzə
sevdanın təzə dadıyla
bir
ömür yaşanar, təzə bir ömür,
bu
ömür gül açır, bu ömür sönmür...
Dəniz, sənə gül gətirmişəm
Könlünə
yatmayanı
sahilə
qovan dəniz,
gülü qoynuna alan
dəniz,
könlün nə təmiz.
Sevgilərin
sadiqi -
sənə gül gətirmişəm,
sən
ismətli gəlinsən
üzünə tül sərmisən.
Gülü
görüb əllərin
dalğa-dalğa əsəcək,
gəlib
üzümə baxıb,
baxıb
məni süzəcək.
Pıçılda
qulağıma,
pıçılda duyulanı,
gəl
danışaq, boşaldım
içimə yığılanı.
Dərdimə
həmdəm dəniz,
mənim
könül sirdaşım,
bu
gün yaman kövrəyəm,
qəm
yoldaşım, sirr daşım.
Gəldim
sənin yanına
ürəyimi açmağa,
ayrı
bir yerimmi var,
baş
götürüb qaçmağa.
Son layla
çal uyuyum,
girdim sənin
qoynuna,
daha
dözə bilmirəm,
bu fələyin
oynuna.
Bu payız
Yığıb
qucağına xəzan payını,
bayırda səs salan yağış hayını,
itirib
günlərin, ayın sayını,
gəldi
ömrümüzə, gəldi bu payız,
əliylə bir xalı sərdi bu payız.
Solğun
günəşində kölgələr çılpaq,
ağaclar lüt qalıb, yerdədi yarpaq,
otuyla
birlikdə saraldı torpaq
gəldi
ömrümüzə, gəldi bu payız,
əliylə bir xalı sərdi bu payız.
Meyvəli
ağacı süfrə kimidi,
yağışı, günəşi töhfə kimidi,
fəsillər içində zöhrə kimidi,
gəldi
ömrümüzə, gəldi bu payız,
əliylə bir xalı sərdi bu payız.
Ömürdən
il alıb yaşa caladı,
hər
gecəyə bir xatirə qaladı,
sevdirə-sevdirə bizi taladı...
gəldi
ömrümüzə, gəldi bu payız,
əliylə bir xalı sərdi bu payız.
Rəfail Tağızadə
525-ci qəzet.- 2015.- 11 iyul.- S.16.