Vaqifin Vaqifsiz ilk doğum günü

Bu günlərdə cib telefonuma zəng gəldi. Açdım. Diksindim. VAQİF SƏMƏDOĞLU yazılmışdı. Həyat yoldaşı Nüşabə xanımdı, Vaqifin telefonundan zəng edirdi.

V.Səmədoğlunun haçansa mənə ithaf etdiyi şeirindən misraları xatırladım:

Dostum,

mən öləndən sonra

Basarsan maqnitofonun

səs qaytaran düyməsini,

bir dəfə də eşidərsən

artıq döyünməyən

qəlbimin səsini.

Bütün bunların təsiriylə Vaqifin doğum günü ərəfəsində bu şeir yarandı.

Hey ölümdən yazardı...

Ölüm - ani son deyil,

Ölüm çarəsiz, uzun,

Sağalmaz bir azardı.

İndi sənin yoxluğun,

Özü belə yönəldir

yazı yazan əlimi

"Məgər bilmirsən- deyir,

Həyat - müvəqqətidir,

Ölüm - daimi".

Ən uzun həyatın da

Sonu ölümdür ancaq

Ömür ötüb geçəcək,

Bizə ölüm qalacaq.

Ölümün qorxusunu

zarafata salırdın,

xəstəlikdən, ölümdən

bu cür qisas alırdın.

Kanseri lağa qoydun,

xərçəngə rişxənd etdin

Ömrünün son anında

ölümə güldün getdin.

Həmin dənizdir dəniz,

Həmin yağışdı sənsiz,

Həmin günəşdi sənsiz...

Dünyam bomboşdu sənsiz..

Sənsiz ötüşüb keçir

Günlər, həftələr, aylar...

Bura həmin Buradır.

Vaqulya, Orda nə var?

3 iyun 2015

ANAR

525-ci qəzet.- 2015.- 4 iyun.- S.7.