Yaz lövhələri

ağacların fatasında

yellənən yengəciklər

çiçəklərin

nazını çəkir,

başına dönür

bəmbəyaz,

çəhrayı

gəlinciklər

hər biri

meyvə olacağını düşünür.

çəpərin dibində

ayağı yerdən,

əli göydən üzülmüş

üzüqoylu

nəm torpağa gömülmüş

qoca çinar...

sinəsində yamyaşıl fidanlar,

şivlənmək eşqilə

sıraya düzülüb.

pöhrələr,

nəmyaşıl təbəssümlə

günəşə gülümsünür.

Hərənin öz həqiqəti

mənim həqiqətim –

alma çiçəyi

pəncərəndə görünər

qışın oğlan çağında

əyləndirər səni

isti ocağın qırağında

düşündürər səni

hərdən

başın ağrıyanda

dilində bitər sənin

sağlığı

sağlığa calayanda

sənin həqiqətin –

sənin sahibin

saxlayar səni

ağzını yallayar sənin

hətta

ağzını bağlayar sənin gərəkəndə

sən də onu qoruyarsan

məndən

və mənim həqiqətimdən

mənim həqiqətim –

sənin

əbədi

məğlubiyyətin.

Bu yaz hələ o yaz deyil

əllərimi

soyuq-sazaq

kəsə-kəsə

kol dibində bənövşəni

dərib

tələsə-tələsə

dəstələyib bir nəfəsə

ovucumda

yaz nübarı

yüyürürəm yaza sarı

dimdiyində

nəfəsində yaz gətirən,

evimdə ev quran quşlar

ağ sinəli qaranquşlar

dənliyirlər

içimdəki intizarı

yüyürürəm yaza sarı

səsinə boylanıb

əsən küləyin

torpağın altından cücərir otlar

cücərir cığırlar dağlara sarı

enib ayağına çölün, yamacın

duman çimizdirir yaşıl otları

yüyürürəm yaza sarı

yamaclarda qarı sayır

yaza çıxan quzuları

tükü ürpənir

qara-məxmər

ağ- bəxtəvər quzuların

görcək

qaya kölgəsində

daldalanan

bəyaz qarı

yüyürürəm yaza sarı

duyub bahar nəfəsini

üzü gülür

qaraqabaq qara daşın

çınqılın da

töküb bayram tonqalında

yandırıb azar-bezarı

yüyürürəm yaza sarı

dağlar uca

göylər dərin

çöl qəşəng

təbiətin fırçasında

neçə çalar

neçə rəng

çəmən yaşıl

gün qırmızı

gül sarı

yüyürürəm yaza sarı

əlcək sağa

pencək sola

dönüb körpə bir uşağa

papağımı atıb göyə

gəldi yazım deyə-deyə

xoş murazım deyə-deyə

ayaqyalın

başı açıq

yara-yara

buzu

qarı

yüyürürəm

yaza sarı.

Vüqar ƏLİSOY

525-ci qəzet.- 2015.- 20 mart.- S. 20.