... Qəfil qəribsəyir adam - qayıdırsan sevgilərin uşaq vaxtına...

qəfil qəribsəyir adam -

qayıdırsan oturduğun stulun ağac vaxtına

görürsən budaqların hər haçasında bir yuva

içində ətcə balalar civildəşir...

qəfil qəribsəyir adam -

qayıdırsan sevgilərin uşaq vaxtına

görürsən müharibədə itgin düşmüş əmin

sol yanağından bir çimdik götürür

və gülümsəyərək çıxıb gedir

yanağından bir çimdik də itgin düşür...

qəfil qəribsəyir adam -

qayıdırsan yatağının beşik vaxtına

görürsən tərləmisən, anan əynini dəyişir

və qəfil əllərini tutub saxlayırsan...

lll

(bacım Almaraya)

Mən bilirdim qəriblik vətəndən deyil,

bədəndən başlar, Almara.

bədəndən başlar bütün sərhədlər.

bir də gördüm qərib oldum əllərimə,

qollarıma, gözlərimə

bir də gördüm yad bədəni döyərcəsinə

döyürəm qərib əlləri

yorğun-arğın dizlərimə.

axı bu necə yadlaşmaqdı

ağlamaq da olmur bu soyuqluğu.

Nəğməli əllərin deyib susuram, Almara...

Heç düşündünmü, Almara

uşaqlar dəliləri neyçün sevər?

böyüklər nə qədər qorxutsalar da

uşaqlar dəlilərlə oynar, dəlilər uşaqlarla.

uşaqlar sevdiyindən daş atarlar dəlilərə

dəlilər gülüb keçər onların atdığı daşlara

götürüb qaytararlar özlərinə.

onların biri-birilərinə atdığı daşlar

heç vaxt hədəfə dəyməz, Almara

uşağını mənimlə qorxutma,

Nəğməli əllərin deyib susuram...

İndi səninlə böyük oyuncaq evlərdə

yanaşı oturmaq

palçıqdan düzəltdiyimiz evciklərdəki

səadətə toxunmaqdı, Almara

indi səninlə danışmaq

qonşu bağlarından nar oğurlamaq həvəsidi

nənəmizin tütün kisəsidi

odun sobasının üstündə

çörək dilimlərini qızartmaqdı,

heyva qovurmaqdı.

indi səni sevindirmək

balaca daxmamızdakı gizlənqaç oyununda

yerini bilə-bilə “axtarmaq”, “tapmamaq” qədər

asan deyil, bilirəm

mən hər şeyi bilirəm Almara, amma

Nəğməli əllərin deyib susuram...

İlk dəfə anamızın məzarı üstə gördüm səni,

ilk dəfə adamların göz yaşları arasından

sən necə də işıqlı görünürdün

onların saxta qulaqdeşən ağıları arasından

sənin pıçıltı hıçqırıqların necə də aydın eşidilirdi.

bir az yağış da vardı

yağışların bir qadına bunca yaraşdığını

ilk dəfəydi görürdüm, Almara

mənə yanaşıb

- özünü soyuğa verəcəksən - də dedin gileyli səslə

elə bu havalarda çevrilərdi “səni sevirəm”lər

anamızın dilində “əynini qalın elə”yə,

“çimib küçəyə çıxma”ya,

“çimib küçəyə çıxma”ya...

bir də nəsə deyəcəkdim, unutdum

Nəğməli əllərin deyib susuram, Almara

Nəğməli əllərin deyib susuram...

lll

boğazımdan heç nə keçməz demirəm

hər şey yaxşı olacaq.

mən sənə demirəm nə qal, nə də ki...

yollarına baxmıram.

qurban olum arxayın get

deyirəm, darıxmıram...

niyə belə uzaqdasan qollarımdakı qadın,

nə olar ki bu ağacın kölgəsinə qısılsaq?

bir az da doğmalaşsaq.

gözlərindən axan yaşın adı nədi bilmirəm

nə olar ki bu yağış da yağmasa

bu külək də əsməsə

təbiət də yorulsa...

yağış yağmasın nə olar

küləklər də əsməsin,

qoy bizi bu şəhərin küçələri unutsun

yarıyolda qalmayaq.

o qaraçı qızcığaz da üstümüzə gəlməsin

nə olar ki bircə dəfə biz də “xoşbəxt olmayaq”...

heç kəs başa düşmür bizi deyirsən

nə yadlar, nə doğmalar,

nə yağışlar, nə küləklər, nə də o qaraçı qız

neyləyək?

səni and verirəm

qurumamış qaranquş yuvalarına,

belə olma...

bəlkə başa düşər bizi adamlar

bu şəhəri küçə-küçə ayaqyalın yerisək...

lll

Yağışlar yağıb qurtardı

küləklər əsib getdilər,

yolunu gözlədiklərim

dənizlərin uzağında

gözdən itən gəmilərtək

harasa üzüb getdilər,

arxalarıyca yellənən

bircə cüt əllərim qaldı...

Buludlar axdı çay kimi

göy üzü də duruldu,

biz günəşli gün görmədik

gözləməkdən yorulduq,

göyüzündə hər şey vardı

çömçəquyruq ulduzlar da,

bircə Allah görünmədi

ətəyinə uzanan

bircə cüt əllərim qaldı...

Bu nə ağacdı yıxıldı

kölgəsi özündən qabaq?

yollar da burulub getdi

döngəsi özündən qabaq,

bilmirəm bu nə bədəndi

yaşayıram içində

nə dostu var, nə düşməni

eləcə bağrına basan

hər kəsi özündən qabaq

bircə cüt qolları qaldı...

lll

Mən o biri dünyanın həqiqi olmasını istəyirəm,

istəyirəm sən boyda günaha görə

Allahın da qarşısında cavab verə bilməyim...

lll

İllərdir isindiyimiz hənirlər

ocaq olmaq istəmədi nədənsə...

dizinə baş qoyub aldandığımız qadın qolları

qucaq olmaq istəmədi nədənsə...

Mən - nə it hürən tərəfə getdim,

nə də işıq gələn tərəfə.

mən nə azdımsa, tanıdığım yollarda azdım...

lll

Hər şeyi təzədən başlamaq lazım - ana bətnindən.

ağrılara ağlamaq da adiləşib daha,

bir az da

bir az da yenicə doğulmuş körpəyə qoşulub

ağlamaq lazım - xatirəsizcəsinə.

deyirəm, hər şeyi təzədən başlamaq lazım - beşikdən.

məsələn, ilk öyrəndiyimiz kəlmə

“ana” deyil, “qadın” olsun gərək,

bəlkə onda öyrənərik bütün qadınları

anamız kimi sevməyi həm də.

bəlkə onda öyrənərik

bütün qadınlardan bir az-bir az

bir az-bir az doğulmağı həm də...

Hər şeyi təzədən başlamaq lazım deyirəm,

məsələn,

pəncərə qarşısında heykəlcə dayanıb

baxışlarını eyni nöqtəyə zilləmiş qadının

gözlərinə pıçıldamaq lazım

Ki,

belə Təklik olmur, belə Yoxluq olur...

lll

qadın odur - təkcə yalanına deyil,

andına da inanırsan,

yağış odur - təkcə damlasına deyil,

səsinə də islanırsan,

ağac odur - təkcə gövdəsinə deyil,

kölgəsinə də söykənirsən,

sevgi odur - təkcə xəyalından deyil,

dodağından da asılırsan...

Şəhriyar del GERANİ

525-ci qəzet.- 2016.- 10 dekabr.- S.14.