Əşrəfi şillə - (xatirə-hekayə)
Yeniyetmə
yaşımdan hafizəmdə qürur məbədi kimi qalmış
qonşum, həmyaşıdım Afərin əziz xatirəsinə
ithaf olunur.
İlin hər fəslinin öz gözəlliyi var. Lakin
bu fəsil gözəlliyini, təbiətin möcüzəsini
heç də hər yerdə görmək, müşahidə
etmək hamıya qismət olmur. Həm də fəsil gözəlliyi
hər yerdə eyni olmur və görünür, ola da bilməz. Məncə,
Şəkinin təbiətinin ən gözəl vaxtı yaz fəslidir.
Ən istedadlı yazıçı bunun sözlə portretini
çəkib oxucularına çatdırmaqda çətinlik
çəkər, mahir fırça ustası olsa-olsa bu mənzərənin
kiçik bir epizodunu yarada bilər...Yaz fəslində Şəkinin
qoynunda yatdığı əzəmətli dağların bir
hissəsi yam-yaşıl dona bürünür, cır meyvələrin
ağaclarının çiçəkləri sanki bu dona həkk
olunmuş naxışlar kimi göz oxşayır, digər,
yuxarı hissəsi ( zirvəsi)
aşağıya nisbətən soyuq olduğundan yazın gəlməsindən
xəbərsiz kimi hələ qış yuxusundadı. Oyanmamışdır. Qış qarlı keçəndə
dağların zirvəsində onu daha da əzəmətli
göstərən yaya qədər qalan qar... Bu əsrarəngsiz
mənzərə Təbiət adlı böyük rəssamın
möhtəşəm tablosuna oxşayır. Həm də bir-birinə dayaq kimi söykənmiş
dağların fərqli mənzərəsi rəngarəng,
heyrətamiz təbiət mozaikası yaradır.
Dağların ətəyindəki yaşıl çəmənliklərdə
özünü yerlə-yeksan edərək boynunu burub göy
ala gözünü göstərən bənövşələr,
hələ əriməmiş qarın altından
başını çıxarıb baharın gəlməsi
münasibətilə sanki muştuluq uman novruz
çıçəkləri, özünü yaşıl
çəmənliklərdə sərgiləyərək bəxtinə
bir neçə günlük ömür payı düşən
al- əlvan naxışlı xalçalara bənzəyən
lalələr də yazın mübarək müjdəkiləri
sayılırdı. Səhərin
açılmasını bəyan edərək sübh tezdən,
obaşdan bir-birilə səsləşən xoruzların
banlaması, cürbəcür naxışla bəzənmiş
quşların bir-birindən seçilən solo ifaları və
səsləşmələri də sanki mahir bir dirijorun
çubuğu ilə idarə olunurdu. Bu da
şəhərin bahar səhərinin epizodları idi.
Gün ərzində qısa müddətə bir neçə
dəfə yağıb dayanan yağışdan sonra arada
yaranan fasilədə mübarək hüsnünü göstərən
günəş də yağışın altında
üzünü yuyan utancaq gözələ bənzəyir...
və insanlar bu möcüzəni nəvazişlə " gün üzünü yuyur"- deyə
vəsf edirdilər. Yaz yağışından sonra peyda olan rəngarəng
göy qurşağının - bu heyrətamiz təbiət hadisəsini
sözlə ifadə etməkdə qələm acizdir...
Hekayətimiz yaz ayına təsadüf etdiyinə və
nəql edəcəyimiz əhvalatın süjet xəttilə
bilavasitə bağlı olduğuna görə bu fəsildə
ilk bar verən ağaclardan sayılan tut ağacına da
müəyyən yer ayırmışıq. O dövrdə yerli əhalinin
bəlkə də ən çox üstünlük verdiyi tut
ağacı idi. Tut ağacı olmayan məhəlləni
barmaqla göstərmək olardı. Bunun da səbəbi
vardı. Tut qlükoza ilə zəngin tərkibinə
görə qara ciyər, öd kisəsi, ürək-damar, mədə
- bağırsaq və b. xəstəliklərin dərmanı
sayılır, ondan hazırlanan tut doşabı - bəkməz
( yerli dialektdə bəhməz),
irçal, irçal və xəmirdən hazırlanan
xüsusi şirniyyat növü-xamırtökən, tut
mürəbbəsi, tut arağı (spirti özündən
hazırlanırdı, çox vaxt müalicə məqsədilə
istifadə edilirdi) insanların əlindən tutur, maddi
durumlarına xeyli kömək olurdu.
Tut ağacı sazbəndlər üçün əvəzolunmaz
sayılır. Bu ağacdan hazırlanan ət
kötüklərini isə heç bir ağacla dəyişmək
olmaz. Tutun silkələnməsi də qəribə
bir tamaşa idi. Uzunu təxminən 5 -6, eni 3-4 metr olan
"bez"adlanan parçadan hazırlanmış
şalı yerdən 30- 40 hündürlükdə 6-7 nəfər
daram tutar, bir nəfər səriştəli gənc də
ağaca çıxaraq tutun budaqlarını silkələyərdi.
Tut ağacının sahibi mütləq bu tutdan qonşulara da
pay verərdi. Tutun digər
növünə toxmaçar deyirdilər. Bu ağaclar qısaboy olar (yerli əhali qısa boyu
olanlara "toxmaçar"ləqəbi verirdi), yarpaqları
isə baramaçılıq üçün əvəzolunmaz
yem mənbəyi sayılırdı. Görünür,
tut ağacını vəsf edən deyimlər, bayatılar,
qoşmalar və mahnılar da insanların minnətdarlığının
təzahürüdür. Yaddaşıma həkk
olunmuş nəql edəcəyim əhvalat da elə bilavasitə
tut ağacı ilə əlaqəlidir. Həm
də burada söhbət şəxsi ləyaqət və
qürurun qorunmasından gedir.
Hadisə 1954-cü
ilin yazının üçüncü ayına təsadüf
edir. Tutun yetişən vaxtı idi. Bir
az vaxt taparaq ünsiyyət
üçün adətim üzrə yola
çıxmışdım. Biz, 15- 16
yaşlarında yeniyetmə uşaqlar - mən, büvüm
oğlu (arada yerli dialektdən istifadə edəcəyəm)
Nadir, "Mıqan" ləqəbli ləzgi Nuralların
Nadir və adını şərti olaraq N
adlandıracağım bir dostumuzla dərzi Qəhrəman
dayının həyət qapısının ağzında,
yolda oturmuşduq. Büvüm oğlu Nadir
7 yaşından anadan yetim qalmış, ögey ananın himayəsində
böyüyürdü. Bir kimsəni incitməyən,
ədalətə üstünlük verən uşaq idi.
Həmişə onunla ünsiyyətdə olar,
mənə qarşı haqsızlıq edənlərin
cavabını verərdi. Ona güvənir,
özümə arxa sayırdım. "Mıqan"
boyda bizdən nisbətən kiçik olsa da hamıdan
qüvvətli, çevik idi. O, şəhərdə və
məhəllədə qoçaq, mərd cavan kimi məşhurlaşmış
nuralların Paşanın (Pəhlivan kimi məşhur olan Ləzgi
Paşanın əmisi oğlu) kiçik qardaşı idi. Boyda kiçik olsa da xüsusən güləşdə
onu yıxmaq çətin idi. Bunun bir səbəbini
də mən sonralar anladım. Biz, təxminən 5
yaşında uşaqlar qonşumuz Yaqub Mirzəyevin
(Zorbaların) həyətində güləşdiyimiz zaman
onun anası Maral xala tindən Nadiri səsləyər, o da cəld
anasının yanına qaçaraq başını onun
çarşabının altına salıb az sonra gələrdi.
Biz anasının onu əmizdirdiyini bilib xeyli
gülüşərdik. Və bu mənzərəni
tez-tez müşahidə edərdik. Sən demə, onun
gücü ana südündə imiş!!! Sonralar
yaşa dolduqca ana südünün heç nə ilə əvəz
olunmayan keyfiyyətlərindən agah olanda rəhmətlik
Maral xala yadıma düşürdü.
Nəhayət,
uşaqlıq dostum N haqqında bir neçə söz deyərək
əsas mətləbə keçirəm. Atası
repressiya qurbanı idi. Yesir anası təkbaşına
iki qız, iki oğlan övladı tərbiyə edirdi. N-in yaraşıqlı qaməti, təmiz
diksiyası, güclü məntiqə söykənən
mühakimələri vardı. Ağ sifətli idi,
ümumiyyətlə, bu ailəninin üzvlərinin
hamısı ağ sifətli idi. Həmyaşıdımız olsa da sanki vaxtdan və
yaşından ucada dayanır, qeyri - standart hərəkətləri
ilə fərqlənir, bu zaman kimisə təhqir etdiyini, kiməsə
əl qaldırdığını, dilindən ədəbsiz
söz dediyini eşidən olmamışdı, yaşından
yaşlı görünürdü. Hərəkətini
proqnozlaşdırmaq, xasiyyətini tutmaq çətin olurdu.
Onun tez -tez işlətdiyi " mən
antiyəm" ( yəni, mövcud siyasi quruluşun əleyhdarıyam!
) ifadəsini isə heç cür anlaya bilmir və mənasını
da soruşmurduq, özü də açıqlamırdı (bəlkə
də ehtiyat edirdi).Yaşının kiçik olmasına
baxmayaraq atasına qarşı olan ədalətsizlikdən
yaralandığını, mövcud siyasi quruluşa
münasibətini, "üsyanını" "mən
antiyəm" ifadəsilə biruzə verirdi. Sovet
dövlətinin qılıncının qabağının və
dalının kəsdiyi bir vaxtda bu ifadəni dilə gətirmək
çox qorxulu idi, onun özünü, anasını, qohum - əqrabasını
da həbs gözləyirdi. Hər halda N dilə gətirdiyi
bu ifadənin verə biləcəyi nəticəni ya görə
bilmir, ya da bunun qətiyyən fərqinə varmırdı
.
Qəhrəman
dayı ucaboy, ağ nurani sifət idi, həmişə
təmiz və səliqə ilə geyinərdi, yüksək ədəb
- ərkanı ilə seçilən bir ailənin
başçısı idi. Üç qız və
bir oğlan atası olan Qəhrəman dayı həmin
dövrdə Şəki sənətkarlarının
sayılıb-seçiləni hesab olunurdu. O,
qardaşı Salman dayı ilə tiraltı (
bir evin ayrı -ayrı mənzillərində)
yaşayırdılar. Salman dayı da şəhərdə
adlı-sanlı dərzi kimi tanınmışdı.
Həmin gün gözəl yaz günlərindən
sayıla bilərdi. Hadisə günün birinci yarısında, günorta
çağı baş verdi. Afər (onun adı əslində Afərdə idi,
lakin yaşıdları və qonşular Afər deyə
müraciət edərdilər) Qəhrəman dayının
üç qızının kiçiyi, həm də ən
gözəli idi. Belə qızlar
haqqında deyərdilər ki, su içəndə
boğazında görünür. Sanki təbiətin
bəxş etdiyi gözəlliyini dərk edərək
özünü yaşına uyğun olmayan bir qürurla, ərklə
aparırdı. Ağbəniz, gözəl
qamətli, hələ bu kiçik yaşında qızlıq
ismətini və ləyaqətini uca tutduğunu anlatmağa
çalışan qız idi. Hürkək,
cüyür kimi baxışları vardı, oğlanlardan uzaq
gəzər, bizdən cəmi bir yaş böyük olsa da
onunla bir kəlmə kəsmək əlçatmaz
görünürdü. 1953-54 -cü tədris
ilində oğlanlarla qızların birgə təhsili
qüvvəyə mindi. İş elə gətirdi
ki, bölgüyə görə mən də Afərin
oxuduğu 5 saylı orta məktəbə düşdüm.
Qəribə aura hökm sürürdü: oğlanlar öz
aralarında qızğın müzakirələr aparır,
hansı qıza "vurulduqlarını", hətta gəzdiklərini
( yalan- gerçək) bəyan edirdilər.
Afər bizdən cəmi bir sinif yuxarı idi.
Yuxarı siniflərin oğlanlarının da
qızlarla əlaqədar söhbətlərini eşidirdik.
Afərin ünvanına bir oğlan artıq- əskik ifadə
işlətməyə cürət edə bilməzdi...
Yuxarıda təsfir etdiyim tut ağaclarından biri də
Qəhrəman dayının həyətində idi. Ağac bol tut
gətirmişdi. Onun iri budaqlarının
bir neçəsi yola tərəf - bizim oturduğumuz istiqamətə
uzanmışdı. Biz cürbəcür söhbətlər
edir, danışıb gülürdük .
Bu anda Afər heç gözləmədiymiz
halda yola uzanan iri budağın üstündə peyda oldu,
sanki göydən düşdü. Kiçik
budaqlardan tut dərib yeyirdi. Əynindəki heyva
çiçəyi rəngli don sifətilə həmrəng
idi, həm də ona çox yaraşırdı. Biz
başımızı qaldırıb ötəri ona
baxmağa macal tapmamış dostumuz N Afərə tərəf
boylanaraq : "Ox, onun boğazından bir öpüş
alardım", - dedi. Biz gülüşdük.
Bu söhbət ani yarandığı kimi sanki
heç olmamış kimi həmin anda da yaddan
çıxdı. Başımız
başqa söhbətlərə qarışdı. Afərdən də heç bir reaksiya, səs-səmir
çıxmadı. Ünvanına deyilən
sözləri eşitmədiyini və ya vecinə almadığını
da güman etmək olardı. Onun ağacdan necə
düşdüyünü də hiss etmədik. Birdən taxta
qurama məhəllə qapısından rəngi
ağarmış şəkildə çıxan Afər bir
andaca söz atan oğlanın qabağında dayanıb "əclaf"
deyərək ona güclü sillə (şəkililər buna
"əşrəfi şillə" deyirlər) vurduğunu
gördük.
İldırım
çaxmasına bənzər bu sillə ilə Afər nifrət
və coşub-daşan ehtirasını, qəzəbini, həm
də yaşından qat -qat ucada dayanan qürur və mənliyini
ortaya qoydu, tək N- ə yox, bizə də möhkəm dərs
verdi. Oğlan nəinki müqavimət göstərməyə,
heç reaksiya verməyə belə macal tapmadı. Diksinən kimi oldu, qeyri-ixtiyari başını ani
olaraq geri çəkdi, bir təhər müvazinətini
saxlaya bildi. Əslində onun
yaranmış vəziyyətdə Afərə əl
qaldırması və ya müdafiə üçün əl
-qol atması da mənsub olduğu bəy nəslinə,
qürurlu təbiətinə yaraşan hərəkət
olmazdı. Hər halda o, bu kritik anı təmkinlə, səbrlə,
kişi kimi yaşaya bildi,
aldığı cavab zərbəsini "həzm"etməyə
özündə güc tapdı. İnsafən,
biz heç vaxt onun qızlara söz atmasını da görməmişdik.
Ona görə də bu davranışına məətəl
qaldıq! Ortaya ölü sükut
köçdü...Biz dərhal ayağa qalxdıq, heyrət
içərisində donub qalmışdıq. Afər
bir az qızarmış halda hərəkətindən
qürur duyurmuş kimi başını yuxarı qaldıraraq
dönüb qətiyyətli addımlarla özünü
qapılarından içəri saldı. Təhqir
olunmuş dostumuz N də sanki nitqi tutulmuş kimi heç nə
demədən və xəcalətindən üzümüzə
baxmadan başını aşağı salıb tələsik
evlərinə tərəf uzaqlaşdı. Biz də baş vermiş hadisədən
özümüzə gəlməmiş halda evimizə
yollandıq.
Afərin bu hərəkəti sürətlə qonum-qonşu
arasında yayıldı, təqdir olundu. Hər eşidən onun
ünvanına "afərin" dedi, adı ilə əməli
arasında bir körpünün olduğunu söyləyənlər
də oldu. Bu hadisədən sonra N xeyli vaxt gimcəyə, adam içinə çıxmadı. Düşünmək olardı ki, o,
ehtiyatsızlıq üzündən ağzından
qaçırdığı sözün mənəvi əzabını
çəkirdi. Lakin artıq quş
buraxılmış və o, uçub getmişdir. O
vaxtdan keçən illərdə məni
düşündürən və heyrətə gətirən
Afərin - yeniyetmə bir qız uşağının şəxsi
ləyaqət , şərəf və
qürur hissini belə mərdliklə qoruması idi. Axı o,
bu hadisə barədə atasına, böyük
qardaşına, milis şöbəsində böyük vəzifədə
çalışan, qorxudan hamının "tük
saldığı" böyük bacısının ərinə
xəbər verər, yaxud bəzi qızlar kimi heç kimə
demədən qınına girərək ağlamaqla təsəlli
tapardı. Bu hadisə şəxsi ləyaqət
hissinin potensialından, insanın özünümüdafiə
instinktinin tükənməz gücündən xəbər
verirdi. Həmin gündən, həmin andan
Afər mənim gözümdə, hafizəmdə (və yəqin
ki, çoxlarının da!) qürur məbədi, bir zirvə
kimi ucaldı və elə də qalır.
Bir-iki kəlmə N-in
sonrakı müqəddəratı barədə söz
açsam, yəqin ki, oxucular üçün maraqlı olar.
Yuxarıda qeyd etdiyim kimi o, ümumiyyətlə
xarakteri qabaqcadan proqnozlaşdırılan insanlardan deyildi.
Hər məsələ, mövzu barədə
öz fikrini, özəl mövqeyini ortaya qoyar və opponentinin
kimliyindən, yaş, vəzifə və maddi durumundan
asılı olmayaraq onu müdafiə edərdi. Söz, fikir və hərəkət sərbəstliyi
sanki əyninə biçilmişdi. Yuxarıda qeyd
etdiyim əhvalatdan bir qədər sonra onun daha bir " sərgüzəştinin "şahidi
olduq. Məhəllədə xəbər yayıldı ki, bəs
N Xoçih qəbiristanlığının Qurcanaçaya
çıxan qaya hissəsini "fəth" etməyə cəhd
edərkən yarıda qalmışdır. Biz - məhəllə
uşaqları hadisə yerinə çatanda orada qələbəlik
idi. Az qala bütün şəhər bu
qeyri-adi hadisəni təşvişlə izləyirdi. Hadisə yerinə çatanda nə görsək
yaxşıdır. Xoçih adlanan qədim və ən
böyük dağ qəbiristanlığının (
Böyük pedaqoq və yazıçı Rəşid bəy
Əfəndizadə də bu qəbiristanlıqda dəfn
olunmuşdur) şəhərin içərisindən keçən
Qurcanaçayın sol tərəfinə söykənən təxminən
25 mərtəbəlik bina hündürlüyündə qaya
hissəsinin qurtaracağına 4-5 metr qalmış N-in zirvəyə
çatması və ya aşağı düşməsi
mümkünsüz olmuşdu. Onun həyatı
tükdən asılı vəziyyətdə idi. Cüzi bir ehtiyatsızlıq, ayağının
altından xırda bir daş düşsəydi faciə ilə
qurtara bilərdi. Milis,
yanğınsöndürənlər, elə hey
götür-qoy edir, xilas yolları axtarırdılar. Təcili yardım maşınları tibb
işçilərilə hazır dayanmışdılar.
Bir tərəfdə də N-in
qohum-qardaşı onun ağır vəziyyətdə olan
anasını sakitləşdirməyə
çalışırdılar. Yanğınsöndürən
maşını Qurcana çayına salmaq və nərdivanı
ilə qayaya qalxmaq da qeyri mümkün idi. Şəhərin məsul şəxsləri, inzibati
orqanların rəhbərləri öz aralarında məşvərət
edir, lakin bir qərara gələ bilmirdilər. Vaxt keçir, cərginlik artır, N isə sinəsini
qayaya söykəyərək qollarını geniş
açıb sanki sonuncu nicat kimi ondan bərk-bərk
yapışmışdı. Görəsən onun əsəbləri
tab gətirəcəkmi? Biz - N-in dostları
qayanın dibinə, ona daha yaxın olan yerə gedərək
ürək-dirək verir, qorxmamağa
çağırırdıq. Bu arada kiminsə
təklifi ilə 5-6 ağac nərdivan tapıb gətirərək
bir -birinə möhkəm bağlayıb qayaya söykəməyi
qərara aldılar. N həmin nərdivanlarla ehtiyatla
aşağı düşdü...Şəhərə səs
-küy salmış bu hadisədən sonra bilmirəm o,
özündə necə güc taparaq adamların arasına
çıxa bildi və hərəkətini necə izah etdi...
Bu hadisədən təxminən
40 il keçərdi. N mühasibat işini yüksək səviyyədə
bilir və ixtisası üzrə işləyirdi. Ailə qurmuş, övladları, nəvələri
vardı. Keçən əsrin 90-cı illərinin
ortaları idi. Şəhərin qazla və elektrik enejisi ilə
təminatında ciddi problemlər olduğuna görə yerli əhali
onlara dar macalda həmişə dağ kimi dayaq durmuş əzəmətli
və sədaqətli doğma dağlarına üz tutdular.
Müharibə və müharibədən
sonrakı illərdə insanların soyuqdan
qırılmasının qarşısını alan dağlar
bu dəfə də onların imdadına çatdı.
Əli balta, dəhrə tutanların hamısı dağlara
yollanır, odun, çırpı və s. gətirərək
"soyuq "adlı qatildən canlarını qurtarırdılar.
İndiki M. F Axundzadə küçəsilə Əfqanlar
küçəsinin kəsişdiyi yerdə, Qoçu
Abbasın hamamından bir az aşağıda mebel
mağazasının yanına çatanda qəribə bir mənzərəni
görərək donub qaldım. Mənim getdiyim
yolun əks istiqamətində Qurcana çayının
sağ divarı boyunca daş körpüyə təxminən
5-6 metr qalmış N və arxasınca 9 -10 yaşlarında 4
nəfər oğlan uşaqları əllərində dəhrə
və kəndir dağa gedirdilər. Sual oluna bilər ki, burada
qeyri-adi nə var ki? Təəccüblü və qeyri-adi olan
odur ki, əvvəla, uşaqlar hərbi sırada olan kimi
düzülərək (yəqin ki, N-in təlimatına
uyğun) Nin dalınca addımlayır (bu vaxt onun 56
yaşı var idi) və ən təəccüblüsü
hamısının başında gicitkəndən (yerli
dialektdə " gincar") hörülmüş çələng
var idi. Mən təəccübdən bir
an ayaq saxladım. Əslində belə qəribə
vəziyyətdə N-in məni görməsini istəmədim.
Lakin hər halda o da məni gördü, ancaq
görməməzliyə vurdu. Mən də
eyni hərəkəti etdim. Onu görməmiş
kimi keçib getdim, lakin qeyri-ixtiyari dönüb yenə
baxdım. Yoldan keçən
maşınların sürücüləri sürətlərini
azaldaraq, piyadalar isə addımlarını ləngidib onlara
maraqla baxırdılar. Hər halda gicitkəndən
hörülmüş çələngin mənasını
heç cür anlaya bilmədim: əgər bu, gün
vurmasından qorunmaq üşün " kəşf"
edilmişdirsə, belə bir " kəşf"ə ilk dəfə
rast gəlirdim, həm də mən onları görəndə
artıq günün qızmar vaxtı
ötmüşdü... Nə isə...Fransızlar
demişkən, insan dəyişmir, bizə elə gəlir ki,
o, dəyişir.
N-lə 96 -98 -ci illərdə bir müddət eyni müəssisədə
işlədik.
Arada görüşərək söhbətləşər,
olub keçənləri xatırlayardıq. O,
uşaqlıq illərindən ürəyində gəzdirdiyi
"mən antiyəm" fikrindən dönməmiş,
mövcud quruluşla barışmamış, tez -tez
atasının reabilitasiya (bəraət alma)
məsələsinə baxmaq üçün müraciət
qaydasını soruşar, sanki bu məsuliyyətin,
yükün onun üstündə qaldığından
çox narahat idi. Lakin nədənsə
aidiyyatı orqanlar qarşısında məsələ
qaldırmağa cəsarət etmədi. Ürəyindəki
yara sağalmamışdı...Elə bu yaranı da
özü ilə axirət dünyasına apardı.
İllər ötdü. Qəhrəman
dayının ailəsinin və Afərin taleyindən də xəbərim
olmadı. Ordu sıralarında xidmət, Bakı şəhərində
ali təhsil aldığım illər, nəhayət,
şəhərdə yaşayış yerimi dəyişməyim
doğma məhəlləmizlə əlaqəmi soyutdu. Və gözlənilmədən, "dağ dağa
rast gəlməsə də, insan insana rast gələr" -
atalar sözünün yenidən şahidi oldum. Keçən əsrin 80 - cı illərinin əvvəllərində
Şəki Şəhər Mədəniyyət Şöbəsinin
müdiri vəzifəsində işləyərkən SSRİ
Mədəniyyət Nazirliyinin Moskva şəhərində təşkil
etdiyi bir aylıq seminara getmişdim. Nahar
etmək üçün Qorki küçəsindəki bir
restorana girdim, lakin növbə olduğuna görə
küçəyə çıxaraq orada gözləməli
oldum. Küçədən gəlib-
keçənlərə baxırdım. Birdən
qarşımdan ... Afər keçdi. Bəli
bu, o idi. Gözlərimə inanmadım,
ani tərəddüd içində qaldım.
Yuxarıda nəql etdiyim hadisədən keçən 30 il müddətində onu görməmişdim.
Ayaqlarına uzun boğaz payız çəkməsi
geymişdi, əvvəlki qətiyyətli yerişilə harasa
tələsirdi. Bir anda gözümdən
uzaqlaşdı. Arxasınca baxa-baxa
qaldım. Tərəddüd içində
götür-qoy edirdim: dalınca gedərək ona
çatıb özümü təqdim edim? Görəsən
necə qarşılayar? Yad şəhərdə
məni tanıyarmı? Daxilimdən gələn
ürəyimin səsi-intuisiyam onunla görüşməyə
səsləyirdi, lakin qətiyyətim çatmadı. Deyirlər uşağın yaddaşı möhkəm
olur. Bəlkə onun vaxtilə N-ə vurduğu "əşrəfi
şillə"nin səsi
qulağımdan, xofu canımdan hələ də
çıxmamış, yaddaşımda möhkəm həkk
olunmuşdu. Sanki ovsunlanmışdım...Hər halda mən
bir qərara gələnə qədər o gözdən
itdi... İndi də özümü
bağışlamır, ürəyimdə təəssüf
hissi gəzdirirəm. Gərək bir az
qətiyyət göstərib onunla görüşəydim. Nə
isə! Qismət belə imiş!
Moskvadan Şəkiyə qayıtdıqdan bir müddət
sonra Afərin qardaşı Fikrəti gördüm. O, ali təhsil
aldıqdan sonra Sumqayıt şəhərində məsul vəzifələrdə
işləmiş, lakin ailəsi
dağıldığından özü tək Şəkiyə
qayıdaraq ahıl çağında yenidən ailə qurmaq
məcburiyyətində qalmışdır. Yanıx
məsciddə mühasiblik edirdi. Xeyli əvvəl
Moskvada Afəri gördüyümü söylədim və
onun müqəddəratı ilə maraqlandım. O, Afərin
Bakı şəhərində ərə getdiyini,
uşaqlarının ABŞ -da yaşadığını və
nəhayət, bu yaxınlarda dünyasını dəyişdiyini
söylədi. Əlavə etdi ki, ölümündən bir az əvvəl ata evinə gəlmişdi, vəziyyətimi
görüb kədərləndi, ağladı...
Afər və dostum N-lə bağlı bu sənədli
hekayəmə yekun vuraraq onların xatirəsinə
işıq saldığıma görə xeyli yüngülləşdim. Böyük Çin
filosofu, bu millətin mənəvi atası sayılan Konfutsi
deyirdi ki, insan onu xatırlayan sonuncu adam
öləndə ölür. Demək, hekayəmizin
qəhrəmanları da ölməmişlər, biz onları
xatırlayaraq bu hekayəni ortaya qoymağımız da buna
şahidlik edir.
Dahi Şekspir yazırdı ki, dünya bir səhnədir,
insanlar aktyor.
Məğrur Afərlə qürurlu, heç
vaxt tanıya bilmədiyimiz N də həyat adlı səhnədə
rollarını oynayaraq əbədiyyətə qovuşdular.
Mənə isə onların xatirəsini qələmə
almaqla ruhlarını şad etmək qaldı.
Noyabr, 2015 -ci i
Hikmət
ƏBDÜLHƏLİMOV
525-ci qəzet.- 2016.- 21 iyun.- S.7-8.