Bana Ali beyi anlat...
Dünən Türk dünyasının
böyük oğlu, əvəzsiz hoca, Bakı Atatürk Liseyinin müdiri Ali Devrem Bakıda dünyasını dəyişdi...
Sevgili
Ali bəy,
10 Kasımda - Atatürkün
anım günündə
Fatihə ilə birlikdə əvvəl Atatürkə məktub yazıb, sonra törən üçün
iki ədəd qırmızı qərənfil
alanda bilməzdim ki, 5 gün sonra Sizə məktub yazacağam. Sizin üçün qaraya bükülmüş qırmızı
qərənfillər alacağam...
Bizim Atatürkə məktubumuz
bu sözlərlə başlayırdı:
"Sevgili, Atatürk, öyrətmən bu gün bizə Səni anlatdı".
Düzünü deyirəm, Ali bəy. Birinci sinifdən "anlat" felini keçirik, mənasını incələyirik,
amma yalnız bu il:
"Öyrətmən bu
gün bizə Atatürkü anlatdı",
- yazanda hiss etdik ki, deyəsən, mənasını düz yazdıq, yazdığımızın
mənasına vardıq.
Sevgili
Ali bəy, bu tutqun payız günündə Sizin qəfil gedişinizlə Sizi anlatmanın
zamanı yetişdi...
"Kimdir Ali bəy?" - soranlar üçün...
Bu gün şəklini yaxama taxanda iynənin əksini deşə biləcəyindən
belə ehtiyat etdiyim BİRİSİ,
Sevgidən və nurdan yoğrulmuş, bizim və övladlarımızın
ruhunu heç zaman incitməyən bir KİŞİ,
Okul koridorunda ayaq saxlayıb, dərs ilinin ilk günündə
öyrənci ilə əl verib, əyilib onun üzündən öpən
MÜDİR BƏY,
Sinif qapısına "Bu sinfə
girincə sən sayğınsan, özəlsən,
dəyərlisən, arkadaşsan,
yazarsan, şairsən,
araşdırmaçısan, matematiksən, ən önəmlisən" yazılan
bir məktəbin RUH
ATASI,
Bakı
Atatürk liseyini təsisata çevirən,
ayaqda saxlayan, yay tətilini Türkiyəyə getməyib,
məktəbin tozlu həyətində fəhlələrlə
çalışan, siqaretin
tüstüsü ilə
birlikdə tikintinin tozunu da ciyərlərinə
çəkən FƏDAİ,
Qapısı hər zaman açıq, fikirləri işıqlı, sevgisi və səbri ümman, bir məktubun cavabını
3 ay gözləyə bilən
MƏMUR,
Okul ücrətindən başqa,
bir çöp belə vermədiyimiz, fəqət övladlarımızı
əmanət etdiyimiz
İNSAN,
Küçədə onun arxasınca baxan sahibsiz xəstə kediyə sahib çıxan,
sağaldan, ona pasport yapdırıb özü ilə Türkiyəyə daşıyan
ALLAH BƏNDƏSİ,
Keçmiş öyrəncisinin ali məktəbdə
təhsil haqqını
verə bilmədiyini eşidəndə ona əl tutan, fəqət öz qızına "Kızım,
babanın kazancı bu, bundan fazlasını
sənə satın
ala bilmərəm", - deyə
bilən gözü, könlü tox, nəfsinə sahib bir
KİŞİ,
Son telefon zəngində "Nəfəsim çatmır"
- deyib, amma bizlərə yeni nəfəs verən, təcili yardım çağırmaq üçün
ev ünvanını
bilməyən, amma
son ünvanı bizim ürəklərimiz olan ölümsüz İNSAN,
Tabutunu Türkiyənin, Azərbaycanın
və Atatürk liseyinin bayraqları və öyrəncilər
qucaqlayan, cənazəsi
önündə 10-12 yaşlı
bir məktəblinin sakit-sakit fatihə verib, güllər düzüb, bir küncə çəkilib
həzin-həzin ağladığı
bir HOCA,
Öz ailəsi burada olmasa da, Atatürk
liseyini bir ailəyə çevirə
bilən, təkcə
öz övladlarına
və nəvələrinə
deyil, bütün cocuqlara baba itkisi yaşatdıran
KİŞİ...
Sağlığında alqış, dünyasını dəyişəndə
rəhmət və dua qazanan, savabları
qiyamətə qədər
çoxalacaq, Haqqın
dərgahında behişti
haqq etmiş BƏNDƏ,
Bizə Atatürkü anladan böyük TÜRKÇÜ ALİ BƏY...
Sevgili Ali bəy,
Bizim Atatürkə məktubumuz belə bitdi.
"Sevgili Atatürk, mən Ankaraya gəlmək, Anıt Kabrı ziyarət etmək, sənə Bakıdan qərənfillər və hədiyyə gətirmək istəyirəm"...
Sevgili Ali bəy, bir gün biz Türkiyəyə gələcəyik. Anıt Kabırdan sonra ziyarətinə gələcəyimiz Siz olacaqsınız. Sizə Bakıdan güllər gətirəcəyik. Bir də Sizin bizə anlatdıqlarınızı Allah əmanəti kimi kimi qoruyub hədiyyə gətirəcəyik...
Mutluyam, "Ali bəyi tanıdım"- deyənə...
Mutluyam, "Mənə Məktəbi, Vətəni, Türkçülüyü və İnsanlığı Ali bəy anlatdı" - deyənə.
Haqqını halal et...
Sonsuz sayğı, sevgi, ehtiramla
Aynur BƏŞİRLİ
525-ci qəzet.- 2016.- 17 noyabr.- S.8.