VƏTƏN

Kaş səni elə vəsf edəydim ki, mən,

Adına yaraşan sözüm olaydı.

Çıxaydım zirvənə sənin, ey Vətən,

Qoynunda əbədi izim qalaydı.

Keçəydim Muğandan, keçəydim Mildən,

Ayağım çöllərdən yığışmayaydı.

Bir çələng hörəydim çiçəkdən, güldən,

İsti qucağına sığışmayaydı.

Söz aça biləydim zəfərlərindən,

İlhamım ümmantək coşub-daşaydı.

Sənin bu günündən, səhərlərindən,

Eşidib yadların ağlı çaşaydı.

Açaydı qolların mənə dağ, dərə,

Baxıb vurulaydım hüsnünə, Vətən.

Günəş səcdə üçün enəydi yerə,

Bir dastan yazaydım şəninə, Vətən.

Budur həyatdakı arzum, diləyim,

Gecəni gündüzə mən qatmalıyam.

Nə qədər ki, sağam, vurur ürəyim,

Səninçün, ey Vətən, sənin adına,

Ən şirin nəğməmi yaratmalıyam.

Qafar SÜLEYMAN

525-ci qəzet.- 2016.- 24 noyabr.- S.7.