ƏBƏDİ BAYRAQ KİMİ

Məni Qarabağımın həyatından

Süpürüb atdılar,

Yurdumda yadlar, torpağa haqsızlar

At oynatdılar,

Anamın laylasını, nənəmin duasını

Oğurladılar.

Gözlərimdən Araz-Araz

Dərd sağıldı,

Günahsız körpələr Xocalı doldağının

Acı tüstüsündə boğuldu.

Ümid ağacında lülə-lülə

Güllər bitdi,

Torpağıma mərmilər əkildi,

Babamın ruhu Şuşada dara çəkildi.

Qoca nər,

Yenilməz ər Qarabağımın

Dizləri büküldü.

Amma ayağa qalxacaq,

Qılınca sarılacaq haqq kimi,

Göylərə sancılacaq.

Əbədi bayraq kimi.

lll

Azadlığımı yığmışam

nənəmin toxuduğu,

ilmələrinə dualar oxuduğu

iki gözlü naxışlı xurcununa,

Atmışam çiynimə

Qoymaram bir də düşə, enə,

Dərdi təzələmə, dinə

Bükəcəm bayrağımın maviliyinə,

Öyünəcəm əyilməzliyinə, əbədiliyinə.

Vermərəm daha şimaldan gələn,

Ətəyimə yamaq-yamaq tikilən

Qırmızı don geyinə.

Məlhəm kimi Arazdan ötürəcəm

Ölüm ayağında olan Urmu gölünə,

Təbrizə, Rəşdə, Ərdəbilə.

Gözləri yol çəkən əcəm ellərinə.

lll

Uzaq, yaxın qitələr

Böyük, kiçik ölkələr çəkir məni,

Uşaqlığımda olduğu kimi.

Xəyalən qucaqlamaq istəyirəm bütün aləmi.

Uçan sehirli xalçada

Dənizlərin, okeanların üstündən adlayıb

Yer üzünü qarış-qarış gəzmək həvəsim səngimir,

Qəmi-sevinci, xeyri-şəri ilə

bütün insanları sevmək həvəsim ovunub kirimir,

Sevgi sərhəd bilmir.

Sevgimi insanlarla bölək istəyirəm,

Sonda doğma yuvamda,

əzəli, əbədi dünyamda

ölmək istəyirəm.

lll

Payız yarpağı kimi

Ömür tökülür,

İllər, aylar günbəgün qeybə çəkilir.

Payız duruşumdan, baxışımdan yağır.

Bakirə arzularım köçəri quşlar kimi

Ürəyimdən uçur qərib-qərib, çəkilir,

Ürəyim qışda eyvanımızdan

Lülə-lülə asılan buz parçasına dönür.

Nə atam var, nə anam,

Qızınmağa qucaq axtarıram.

Ayaqlarımın yuxusuna girir

Gəldiyim kənd yolları,

Anamın həsrət qolları, isti qucağı,

Onun da indi mərmi, güllə ilə

Yanır ocağı.

Ümiddən asılmışam

Hörümçək sayağı.

Xəzri küləyi dadıma çatır,

Məni xırç... xırç xışlayır torpağa qatır

Bakımında həyatından

Süpürüb Xəzərə atır.

lll

Heç kim, heç nə məni ovutmur

Ümidi yalın,

Dərdə yanar dağ ürəyimi

Heç nə soyutmur.

Məni kim ovudacaq?

nə bahar küləyi,

nə qar çiçəyi,

nə payız nağılları,

açır ürəyimi,

Kim verəcək diləyimi?

Özüm od qızıyam

Oddur ilkim, əzəlim,

Oddan tökülüb təməlim.

Yana-yana od olub

boyat nisgillərim

aram olmur bir hovur,

sinəmdə çatıb ocaq,

Yaşıl ümidlərimi, çəmən-çəmən arzularımı

İlğıma dönüb cınqır-cınqır qovurur.

Onu kim söndürəcək?

Həsrətim çox uzaq,

Ağrılarım oyuq

Məni kim ovudacaq?

Kim ovudacaq?

lll

Bir payız şeiri yazdım bu axşam,

Sapsarı misralar düzüldü bir-bir.

Payız sükutunda azdım bu axşam,

Payız ovqatına bələndi ömür.

Bir həsrət kövrəltdi şairliyimi,

Qələm söz dililə dərdi ağladı.

Tale sevincimi haram buyurub,

Ağrımı canımda gizli saxladı.

Hələ həsrətimdən boylanır zamana,

Ruh öz dünyasına yollar axtarır.

Dərdim nə xoşbəxtdir, Tanrım, bu axşam,

Gözümdən süzməyə sellər axtarır.

Bu payız şeirimin gözü mürgülü,

Həsrəti upuzun, ağrısı oyaq.

Boyat ağrılarım ömür çəkili,

Bu çiyin yükümü kim daşıyacaq?

Şövkət ZƏRİN HOROVLU

525-ci qəzet.- 2016.- 6 yanvar.- S.7.