nanə kolları

mən sənə məktub əvəzi...

nanə kolları göndərmişdim...

eşitdim

ürəyin nanə yarpağı kimi əsə-əsə

oxumusan “məktublarımı”....

tutmusan eyhamımı...

dibçəkdə əzizləyib o kolları,

bəzəmisən eyvanını...

eşitdim

nanələrin ətriylə danışırsan hər gün,

meh əsəndə

gülümsəyə-gülümsəyə baxırsan

körpə uşaqlar kimi atılıb düşən

nanə yarpaqlarına...

bir yarpaq düşsə qəfil

diksinib kədərlənirsən,

qınayırsan özünü...

yeni cücərən yarpaqlar

sevgimizə

sədaqət ümidi gətirir...

eşitdim nanələrlə danışa-danışa

xəlvət-xəlvət

bağışlayırsan günahımı...

o ilahi üzündə

çırpınır ilahi eşq, o ilahi üzündə,

eşq dolu bir yaraşıq, o ilahi üzündə...

titrəyir tanrı nuru, bir təşnə işıq kimi,

işığa ruhum aşiq, o ilahi üzündə.

səsinin ahəngində yüz sirrin sədası var,

aya bənzər üzündə mələklər ədası var.

qəlbindən qalxan odda qəlbimin nidası var

sirlər düşüb qarışıq, o ilahi üzündə.

məni göylər dindirir, sən məni dindirdikcə...

baxışın sonsuzluqda, ilahi hər bir heca.

dünyanın harasıdı? gündüzdü yoxsa gecə?

gecə, gündüz barışır o ilahi üzündə.

ağrı

... sevgilim!

ruhum, nurum, könlüm, gülüm!

nigaran-nigaran məni düşünən, dünyanı düşünən

boynu bükülüm...

mən səni düşündükcə,

öz közümdə közərirəm... ağlayır külüm...

sən Azərbaycan gözəlisən...

yer üzü bir vücud, bu Azərbaycan

ürəyidi onun...

qalxan alovlar, kükrəyən dəniz

əsən küləklər, dağlar, gülüstanlar,

qədimdən bu yana hər nişanə, iz

söyləyir bunu...

sənin gözlərin, ilahi baxışın, sədaqətin

söyləyir bunu....

gözlərinin gülüşünü tez-tez diksindirən

vətənimizin ağrılarına

dözə bilmirəm ki...

bu ağrı qar kimi yağır

sevgimizin üstünə müdam...

o qarın soyuğu

saçlarını oxşayan əllərimi üşüdür...

ən nəşəli vaxtda belə

utanıram o soyuqdan....

... sevgilim!

ruhum, nurum, könlüm, gülüm!

mənə fikir vermə, dedin

mümkünü yoxsa, nə edim?

sən mənə kimsən, bilmədin...

bu əhvalla biləmməzsən.

hər sözdə kölgə axtarma,

naşı- naşı məni qırma,

dar ağacına qaldırma,

ilgək salma, açammazsan.

sızlayır qəlbim dərini,

çox aradım sözlərini,

sən keçmişin izlərini,

ömrümüzdən yığammazsan.

mən də bir qəlbi qırığam,

bir bax, ta sarıq-sarığam.

sən gülüstan, mənsə dağam,

gəl, sinəmə sığammazsan?

nahaq durmusan qəsdimə,

şeiri çiçək tək üstünə

səpdim... döndüm sarı simə...

çal, halımı çalammazsan...

mən sənin özünlə sevirəm səni...

təkcə ürəklə sevmək nədi ki...

qəlbimin kökləndiyi

yerlə, göylə sevirəm səni...

min illərin səsi gəlir hər yandan...

min illərin

ruhuyla sevirəm səni...

ayağımı basdığım

hər qarış torpağın

duaları ilə sevirəm səni...

bilirsən anamı

nə qədər sevdiyimi...

anamın baxışları ilə sevirəm səni...

ulduzların, kəhkaşanların,

qaynayıb daşan aləmlərin

sirri ilə sevirəm səni...

...çiçəkli ağacların üstündə

ilahi nəğmə oxuyan

ay işığıyla sevirəm səni.

ürəyimin parçasısan,

səndən axıb gəlir üzümün nuru,

mən sənin özünlə sevirəm səni...

Xan Şuşinski

göy üzünün, qeyb aləminin

eşqinin səsidi, zümzüməsidi muğam...

göy üzünün qəlbindən gəlir muğam.

muğamlardan doğulmuşdu

muğamın xanı,

qəlbimizin dünyasının ədəbi, ərkanı

Xan Şuşalı adlı

bir insanlıq mizanı...

muğamdı nizam verən

onun əməllərinə, ömrünə.

muğamdan doğulurdu

qüruru, duruşu, yerişi, sözü.

qəlbi muğamlara-

göy üzünə köklənmişdi

göy üzünün diliylə danışırdı

danışdığı yerdə hərdən

qəlbini alıb aparan

muğamlara qarışırdı...

əlinə qaval alıb

muğam oxuyanda, qavala axırdı

qəlbinin döyüntüsü...

dünyanın qəlbindən axırdı

hər kəlməsi,

Qarabağ şikəstəsi...

Nazim Hikmət

bütün yer üzünün, göy üzünün

kainatın nəfəsi var

türkün nəfəsində.

bu nəfəsin odu var

Nazimin hər kəlməsində.

dünyaya gəlməzdən

min-min il əvvəl yaranmışdı Nazim...

Tanrı dağlarından, Baykaldan,

Bosfor nəğmələrindən,

Qafqaz ellərindən doğulmuşdu,

uludan ulu

ruhdan doğulmuşdu Nazim.

o dünyaya göz açanda, dünya

od-alov içindəydi.

qanlar axırdı Türkiyənin sinəsindən.

qəlbində ildırımlar haykırdı,

buludlar ötüşdü Nazimin.

haray saldı:

“hava qurşun kimi ağır...

bağır-bağır bağırıram!

mən səni

qurşun əritməyə çağırıram!”...

qurşun əridə-əridə

həpslərdə yatdı,

kövrək, nur dolu qəlbiylə

şeir-şeir

yer üzünü oyatdı...

ömrü qurşun təki ağır oldu.

qürbətdə,

ayrılığın tələsində

şəhid oldu...

Həsən dayımın xatirəsinə

canavar quzuları ovlayar,

balıqçılar balıqları

qara, sirli qüvvələr ovlayar

gözəl insanları.

mələk kimi insanların

pusqusunda durar hər an

o qüvvənin orduları...

sən dil açanda artıq

onlar öz işini görmüşdü,

boy-buxunundan

yaraşığı götürmüşdü...

üsyan etdin bu haqsızlığa,

üstünə yeridin

qəlbinin, əməllərinin gözəlliyilə,

qaranlıq üstünə

işıq yeriyən kimi...

amma

divar hördün-

daşın ı, möhrəsini,

söz dedin, cümləsini,

nə toxudun, ilməsini sökdülər

o nəhs qüvvələr.

sən gülmək istəyəndə, üzünə

qəmin kədəri

kölgəsini çəkdilər

o nəhs qüvvələr...

mələklər dözmədilər

bu sitəmlərə,

səni tez apardılar

göylərə...

uzaqlarda qalan çiçək

xəyalımda nə vədədi

küləklərin sevdasıyla

şahə qalxan, kükrəyən,

haray çəkib, ağlayan dalğalar

çırpılır qayalara, səpilir göy üzünə...

göy üzündən muncuq-muncuq,

tumurcuq damlalardan

süzülən gün işığında

elə ilahi göründü ki, bir vədə

Kamçatkada,

gün işığında nazlanan,

dumanlı bir havada

bir kol dibində

məni məndən alan çiçək.

ləçəklərindən nur axan,

sanki sevdalanan,

sanki ömrüm boyu

yer üzündə axtardığım,

tapmadığım

qəlbimdəki gözəlin

bir şirin təbəssümü,

ədası olan çiçək.

mən ona vurulduqca,

mənə vurulan çiçək...

sanki qəlbimin

bir teliydi...

o telin yer üzündə gülüydü...

mənə baxdıqca qəlbimi

leylək buludlara döndərirdi...

sanki qəlbimdəki gözəlin diliylə

məni dindirirdi...

sanki doğmadan doğma,

bir mələk qoyub gəlmişəm

uzaqdan uzaqlarda...

könlüm hamıdan gizli

bir ahu zarda...

Meşədə

...payızın bu günündə

bahar günəşi axır

yarpaqlar arasından.

bir mənəm, bir də meşənin

nəğmə dolu sükutu.

bir də meşənin

dilə gəlməz gözəlliyi.

yarpaqları həzin-həzin

titrəyir qovaqların...

yasəmənlər dalıblar

payız xəyallarına.

bir qədim şərq nağılı

söyləyir zirinc kolu,

arabir quşlar uçur...

bu meşə nə sirlidi?...

məni çəkib aparır

bu sirrin şirinliyi...

bahar günəşi indi

payızın qonağıdı -

oynayır yaşıl otlarınan,

ağaclarınan, yarpaqlarınan.

bu meşə nə sirlidi?...

qəlbimin içində xəfif-xəfif

titrəyir bu meşə,

nəsə duymadayam tale adına...

...duyuram, nə isə axtarır məni...

bəlkə, bəlkə

yarpaqlar arasından

nağıl-nağıl süzülən,

üzümə gülən

gün işığına qarışıq

o sirli işıq

taleyimdən danışır?

Allah!

yarpaqlar arasında

nə deyir bir-birinə

gün işığıyla

taleyimdən danışan işıq?...

gözlərinin işığını düşünürəm

üzünə silah tuşlanmış

bir insan günündəyəm...

sənin əlindədir silah...

görürəm zamanın ötdüyünü,

güllələrin sinəmi necə

al-qan etdiyini...

düşüb qaldığım yerdə sənin

gözlərinin işığını düşünürəm,

üz-gözümə çilənmiş qanın

sifətimə verdiyi

yaraşığı düşünürəm.

...ömrüm boyu

eşqinə üz tutub getdikcə getdim,

bir xəbər yox səndən,

yer üzündəmisən?

gözlərinin işığını düşünürəm,

ömrüm həsrət qaldığı şirin

bir çağı düşünürəm...

Əhməd QƏŞƏMOĞLU

525-ci qəzet.- 2016.- 9 yanvar.- S.31