Payız yağışı

Yuyulur dağ, meşə, yuyulur yarpaq,

Oxunur təbiət bax varaq-varaq.

Göyərən zəmidi, nurlanan torpaq,

Ruzi-bərəkətdi payız yağışı.

Sanırsan hər qaya qaval daşıdı,

Görürsən durnalar bağları aşdı.

Həzin bir nəğmədi, sevinc yaşıdı,

Köhnə rəvayətdi payız yağışı.

Çən, duman içində çaşır ucalar,

Baxıb köks ötürür tənha qocalar.

Bir "Vağzalı" çalır düşən damcılar,

Şirin söz-söhbətdi payız yağışı.

Saxlaya bilməyir budaqlar barın,

Gülür çöhrələri, xoş duyğuların.

Yanağı qızarır gülöyşə narın,

Sevgi, məhəbbətdi payız yağışı.

Niyə şair oldum

Niyə şair oldum, Allahım niyə,

Vətənə şair yox, əsgər gərəkmiş.

O yurda, torpağa qeyrətli yiyə,

Yurdu qorumağa bir nər gərəkmiş.

Yurd əldən getməzdi qorunsa əgər,

Bizim qəlbimizdə təpər olmadı.

Şeirimi, sözümü oxuyan əsgər,

Gedib bir qarış da torpaq almadı.

İgid bir döyüşçü doğulaydın kaş,

Soyuq səngərlərdə duraydın gərək.

Əldən getməyəydi o torpaq, o daş,

Gedəydin düşmənin üstünə şirtək.

Söz çatmır dünyanın kar qulağına,

Ürəyim partlayır qüssədən, dərddən.

Gör kim sahib çıxıb cənnət bağına,

Sözlə düşmən çıxmaz tutduğu yerdən.

Tanrı sözünü də eşitmir nadan,

Qansız eşidərmi şair sözünü.

İndi ayaq açıb yeriyir yalan,

Tülkü bir şir bilir indi özünü.

Boş vədlə sağalmaz bir qanlı yara,

Silaha silahla cavab verilər.

Torpağı verməyək qəsbkarlara,

Dərdin ağlamasaq torpaqmı gülər.

Düşmən insaf bilməz, mürüvvət bilməz,

Daha hayımıza gəlib çatan yox.

Döyüş meydanında söz kara gəlməz,

Hamı şeir yazır, silah tutan yox.

Niyə şair oldum, Allahım niyə,

Vətənə şair yox, əsgər gərəkdir.

O yurda, torpağa qeyrətli yiyə,

Yurdu qorumağa bir nər gərəkdir.

Ötüşən günlər

Ötüşən günlərin yoxdu əvəzi,

Biz gəlib yetişdik barlı günlərə.

Günlər yavaş-yavaş aparır bizi,

Şaxtalı günlərə, qarlı günlərə.

Günəşin üzünü örtüb buludlar,

İndi qızınmağa günəş gəzirik.

Yaylaqdan enibdi kişnəyən atlar,

Evdə oturmaqdan daha bezirik.

Qızılı geyinib qoca çinarlar,

Dağlar çoxdan örtüb ağ örpəyini.

Nazlanır bağlarda gülöyşə narlar,

Küləklər süpürür dağ ətəyini.

Çiçəklər sığınıb dar dərələrə,

Kəsilib qışların şirin nəğməsi.

Bir sükut çökübdü indi hər yerə,

Bir az qəzəblidi küləyin səsi.

Uzanıb yamanca payız gecəsi,

Təzə naxış açır damlalar yerdə.

Duyulur hər yerdə qışın nəfəsi,

Çiçəklər açılır xatirələrdə.

Dost daşı

Gözlərimi yumuram,

Oyadıram yaddaşı.

Yurd-yuva yada düşür,

İtirdim çox yoldaşı.

Çoxlarını pir bildim,

Nə biclik, nə sirr bildim.

Ağlamalı yer bildim,

Selə döndü göz yaşı.

Kim çəkərdi bu dərdi,

Ötən ömür hədərdi.

Mənə təsəlli verdi,

Özgələr uzaqbaşı.

El dərdini ağladım,

Dost yolunu saxladım.

Hamıya bel bağladım,

Dəydi mənə dost daşı.

Ölümə sarı

Bir qəribəm doğma yurdda,

Ruhumu kimə tapşırım.

Dilim söz tutmur danışam,

Sözü qələmə tapşırım.

Yollarda tükəndi səbrim,

Heç sevmədi dünya məni.

Ümidlərə bel bağladım,

Səpdi saçlarıma dəni.

O dağlardan ayrılandan,

Üstümə küləklər əsir.

Dağ vüqarım xəstə düşüb,

Ayrılıq səbrimi kəsir.

Ömür sönür yavaş-yavaş,

Cismimdən köçüb gedirəm.

Bu dünya görmədi məni,

Səssizcə keçib gedirəm.

Heç kimdən kömək ummuram,

Demirəm yaramı sarı.

Vətənə gedə bilmədim,

Gedirəm ölümə sarı.

Dünya

Bu dünyanın işinə bax,

Gecə-gündüz hey fırlanır.

Gündüzlər günəşi yanır,

Gecələr ayı nurlanır.

Həm qışı var, həm də yazı,

Gah can verir, gah can alır.

Birini ata mindirir,

Birini də atdan salır.

Ömür verir, gün verməyir,

Göz yaşını bol eyləyir.

Son mənzilə çatmır hamı,

Yolçunu yolda əyləyir.

Tonqal qurur, ocaq satır,

Yananı külə döndərir.

Toxumu ağac eyləyir,

Qönçəni gülə döndərir.

Qəribədi vallah dünya,

Gah zülmət, gah işıq olur.

Gedənə bir taxta tabut,

Gələnə bir beşik olur.

Vaxtdı

Məni gedənlərin sırasına yaz,

İstərəm əllərim əlinə yetə.

Qorxuram günahım çoxala bir az,

Çiynimdən mələklər inciyib gedə.

İlahi vaxt ikən sən canımı al,

Qoy kimsə çəkməsin qayğımı mənim.

Unutma bəndəni, mənə nəzər sal,

Qalmayıb dünyada bircə sevənim.

Bu titrək əllərim bənövşə dərməz,

Ömrü əritmişəm illər uzunu.

Daha qızlar mənə gül-çiçək verməz,

Arxada qoymuşam ömrün yazını.

Soldu zaman-zaman eşqin çələngi,

Gözümün əvvəlki işığı yoxdu.

Daha dəyişilib güllərin rəngi,

Canımın ağrısı, acısı çoxdu.

Geriyə dönmədi gözdən itənlər,

Tay mənim ürəyim yetim yuvadı.

Baharı apardı ötüb gedənlər,

Bu hava özü də özgə havadı.

Əllərim bir ələ yetişməyəcək,

Xatirə yazmağa yoxdu həvəsim.

Qəlbimin çatları bitişməyəcək,

Uca zirvələrə yetişməz səsim.

Yediyim çörəyin dadı dəyişib,

Ruhum uçmaq üçün hazırdı çoxdan.

İndi sözümün də dəyəri düşüb,

Axı nə umasan olmazdan, yoxdan.

Bilirəm mənim də vaxtım daralıb,

Oyaqdı həmişə vaxtın yiyəsi.

Can alan mələk də sifariş alıb,

Döyür pəncərəni qışın nəfəsi.

Gedirəm

Zirvədən dönən yolçuyam,

Bir cığır salıb gedirəm.

Dünya adlı bir qocadan,

Dərsimi alıb gedirəm.

Dağlar gəzdim, qəlbi uca,

Köks ötürmədim bir taca.

Baxıb hər gülə, ağaca,

İndi əl çalıb gedirəm.

Yollarda oldum həmişə,

Məni çox sıxdı əndişə.

Boylanıb baxıb günəşə,

Xəyala dalıb gedirəm.

Üzüm ağdı, ürəyim tox,

Çox yaşadım deyəsən çox.

Tanrıdan bir gileyim yox,

Vaxtdı, qocalıb gedirəm.

Dərddən inciyirəm...

Hərdən bulud kimi gözlərim dolur,

Hər arzu, istəyim gül kimi solur.

Hərənin qazancı bir şeydən olur,

Dərdi dərdə qatıb kef eyləyirəm.

Qəlbim qəfil səsdən çaşır, ürpənir,

Sevincim ağlayır, dərd-qəmim dinir.

Bəzən lap bezirəm, səbrim tükənir,

Dərddən inciyirəm, səhv eyləyirəm.

Dərdin əndişəsi çıxmır canımdan,

Qəm-kədər dərirəm hər bir anımdan.

Dərdləri yığıram dörd bir yanımdan,

Durna qatarıtək səf eyləyirəm.

Həsrəti, hicranı görməmişəm kəm,

Gələndə tək gəlmir, o da gəlir cəm.

Elə ki, üstümə yeriyir dərd-qəm,

Sinəmi gərirəm dəf eyləyirəm.

Qəhər cəllad kimi kəsir nəfəsi,

Qəlbimi yandırır hicranın səsi.

Üstümü alanda dərdin nəşəsi,

Dərdin bolluğunda kef eyləyirəm.

Tanrının həvəsi yox

Başıma gün döysə də,

Ürəyimə qar yağır.

Çöldə şəfəqlər gülür,

Gözümdən sel-su axır.

Gələn gün, batan günəş,

Hey oyadır yaddaşı.

Mən tərpədə bilmirəm

Yolumdakı bu daşı.

Bir-birinə qarışıb,

Saçlarımda ağ-qara.

Payızın sonundayam,

Ümid yoxdu bahara.

Canım candan qaçaqdı,

Barışmağa güman yox.

Düşmüşəm qəm selinə,

Yapışmağa saman yox.

Söykəndiyim ağacın

Barı bir kölgəsi yox.

Bu canımı almağa

Tanrımın həvəsi yox.

Yağış yağır

Göylər dolub, qan-qan deyir buludlar,

Mən də yaman tutulmuşam, bəri bax.

Ötüb keçmir dəqiqələr, saatlar,

Bu həsrətdən yorulmuşam, bəri bax.

Ürəyimdə bir təlatüm çırpınır,

Haldan-hala salır məni bu hicran.

Elə bil ki, şaqqıldayıb göy sınır,

Qoymur açam gözlərimi bu tufan.

Su çilənir gözəlliyin üstünə,

Gül-çiçəklər qalıb boynu bükülü.

Göylər durub çöl-çəmənin qəsdinə,

Ocaq sönüb, yel oynadır tay külü.

Qəzəbindən göylər oyur dağları,

Sellər-sular qayalardan atılır.

Yağış çoxdan çimizdirib bağları,

Coşqun sellər dağ çayına qatılır.

Boynun bükür neçə-neçə arzular,

Ürəyimdə yellər əsir, qar yağır.

Yollarımı bağlayanda sel-sular,

Qəlbim, gözüm bu həsrətdən ağlayır.

Əziz MUSA

525-ci qəzet.- 2016.- 29 yanvar.- S.7