ÇOXLAR AZ OLDU SƏNLƏ, AZLAR
ÇOX...
Dərin bilinən dəryalardan daha dərini sənin dərinliyin.
Yaşadığımız dünya bir yuxu. Mən gerçəyə bu yuxunun ən
gözəl tərəfi
ilə gedirəm indi; payıma düşən nədirsə
razıyam ona.
Gözləməksə gözləmək; susmaqsa
susmaq; gülməksə
gülmək; ağlamaqsa
ağlamaq.
Ölmədən neçə dəfə ölür bir insan. Mən bunu təcrübə
edirəm indi.
Bir sayı
varmı bilmirəm; lakin bildiyim sonsuzluğa çatmaq üçün ölməkdən
də qorxmuram; razı olmağın bütün məsuliyyətini
hiss edirəm iliklərimdə.
Ömrümə açan və solmayacaq olan ən gözəl çiçəksən, yar. Səninlə nəfəs alıram mən, həm də sənin nəfəsində yaşamaq
bilsən nə gözəl; röyadan da gözəl.
Ürəyimə və ömrümə yazılmış adını
siləcək bir pozan yox dünya
üzərində.
Gecəmdə parlayan ulduzsan; günümü nurlandıran
günəş və
qəlbimsən. Mən eşqə çatmaqla
xoşbəxtlik sərxoşu
olan və sevdanla dəli olmuş bir aşiqəm artıq.
Dərin bilinən dəryalarda daha dərin sənin dərinliyin. Atəşinin içindəki qor bilinməzlər ölkəsindən,
lakin soyuqluğun da özünəməxsus
sənin.
Adını zikr edən dodaqlarım adını hər söyləyəndə
yenidən ram olur eşqinə. Gözlərim səni görəndən
bəri kor sanki.
Ey Sevgili!
Əgər bir gün sənə
verdiyim sözü belə unutma ehtimalı olarsa, qəlbimdən heç düşünmədən as məni
eşqin dar ağacına; edamım ibrət olsun eşqdə yalan söyləyən könüllərə.
Sən məni
unudacaq və ya sözündən imtina edəcək olsan, eşqə boynumu əyərəm bir daha qaldırmamaq
şərti ilə; susaram, küsərəm dünyaya və əbədiyyətə; sonra
da sənin olan gözlərimi dağlar, ruhumu da asaram məhşərin
giriş qapısına.
Ömrümə Allahın izni ilə sonsuzluq olaraq işlənmiş yarım. Varlığım, eşqinlə şən;
ruhum ruhunla xoşbəxt. Məni nə
qədər sevəcəksən,
desən verəcəyəm
cavab, ruhumun ömrü qədər.
Eşq səninlə gözəl...
Məni gözəlləşdirən də
sənsən Rəbbimdən
sonra. Həsrət, xoşbəxtlik və əmin-amanlığın
ilk qədəmləri imiş
anladım və şikayətçi deyiləm
artıq ondan.
Vüsal sonsuzluğa çəkilən
bir hörümçək
toruymuş hər kəsin görə bilmədiyi.
Ey Sevgili...
Eşq dənizində
şükür və
təvəkküllə yol
almağı mən səndən öyrəndim. Şükrün şükrümü böyütdü;
təvəkkülün təslimiyətimi.
Fırtına, ya da tufan
da qopsa artıq dəryanda şükür qayığım
və təvəkkül
kürəklərimlə yol
alacağam vüsala bundan sonra.
Hədəfim müəyyən artıq;
nəticəm bəlli. Sonlu olanı
öldürdüm içimdə,
lakin sonsuz olana şövqüm daha da artdı
nəticədə.
Bilirəm, sevməklə açılır
qapılar və şükürlə yaxın
olur uzaqlar. Bax buna görə Rəbbimi də, səni də çox sevirəm yar.
Bu an bilsən halımı
çaşarsan, sevgili.
Bir çərpənək
hiss edirəm özümü; uçurdanım
sənsən. Səninlə coşdum və həsrət çayından
şükür dənizinə
səninlə vardım
mən; səninlə
axdım.
Səninlə varam; sənsiz yoxluğa məhkum həsrət çəkən
çoxam.
Çoxları az oldu sənlə; azlar çox və elə hiss edirəm ki, eşqdə sənin izahın yox.
Sonsuzluğum dediyim yar; sahibimsən
artıq; hakimimsən. Sənsən məni gözəlləşdirən
diyar.
Nə sabahlar gecəyə;
nə gecələr sabaha
Nə də ömür ölümə,
qovuşmayır, bir dənəm...
Şükr edəlim imanla,
duamızda Allaha
Mütləq həyat məhşərə
qovuşacaq nur dənəm...
DÜNYA
PƏRDƏ OLDU SURƏTLƏRİMİZƏ...
Sonsuz, sərhədsiz
olmadıqdan sonra bir yerə qədərdir
xoşbəxtlik.
Gün işığımı
gözəlləşdirər gözəllikləri, yoxsa
gözəllik özündəmi
olur?
Susmaqmı cazibədar edər bir könülü, yoxsa danışmaqmı? Görmək
bilmək ola
bilərmi? Yoxsa görmək hər
şeyin fərqinə
varmaqmı?
Dünya bir pərdə oldu surətlərimizə. Dünya hüzün
yüklədi bəzən
könlümüzə.
Hüzünləndikcə üzüldük; üzüldükcə
susduq içimizdə. Susmaq gözəldir, amma; susan içimiz
danışar ha bəzən
gecələr boyu. Özümüzü günahlandırarıq mühakimə edərik ya xatirələrlə, peşmanlıqlarla.
Bir hayqırtı
kimi heç kəsilməz istirabımız;
şəfa axtarırıq
xəyallarda. Gün doğanda düzələcək,
yeni günlə yaxşı olacaq hər şey deyərik...
Aldadarıq bax belə-belə ömrümüzü. Halbuki hər
şey yerli-yerində
dururdu və suyun üstünə çıxmaq üçün
fürsət gözləyirdi.
Sevmək
gözəl... Aşiq olmaq
gözəl; eşq gözəl. İnsan həmişə
sevdiyi ilə həmhal olmaq istəyir; darıxır və yaşadıqları
yetmək bilmir özünə.
Həmişə gözdə olmaq; həmişə özdə,
əldə, dildə olmaq istəyir sanki. Ağır gəlir dünyanın
bir pərdə olması; surətlər surətləri, ruh ruhu özləyir, baxışda, axışda
və eşqdə.
Nə kifayət edər aşiqə? Vüsalmı? Nə dayandırır aşiqin xəyalını? İztirabmı? Sonsuz olmadıqdan, sərhədsiz olmadıqdan sonra bir yerə qədər xoşbəxtlik.
Əsl olan heç susmamaq üzrə danışmaq; heç bitməmək üzrə könüldə olmaq. Heç ayrılmamaq üzrə birləşmək deyilmi? Sonlu olan dünya pərdə olsa da, surətlərimizə; hüznü körükləsə də, nəfəslər, sevilənin xoşbəxtliyi xoşbəxtlik qatmazmı ömrümüzə?
Bir gülüş, bir dərman kimi ehtiyac deyilmi qəlbimizə? Haldan qeylü-qala gedən yol susmaqla sarmazsa bir qol kimi bizi; susdura bilmərik ki, içimizi.
Təbiət, səma və yaradılmış hər məxluqat gizli bir şifrə Yaradandan. Baxıb görmək, hiss etmək və qəbul etmək lazımdır həqiqəti.
Xoşbəxtlik diyarı deyil dünya; gerçək kimi görünən, amma saxta, saf zənn edilən, amma keçici bir yuxu.
Ölümün mütləqliyini hər nəfəsdə dərk edə bilməyənlər üçündür bu sonlu dünya. Ölümlə gerçək qapıdan keçəcəyik əlbət bir gün. Sonsuzluğa yelkən açacağıq; pərdələr yırtılacaq, həsrət bitəcək və həqiqətin özünə çatacağıq o gün.
Dünyanın vəzifəsi bitəcək və surətlərimizə pərdə qalacaq. Əsas olan o günün heç də uzaq olmadığını unutmamaqdır; üsyandan uzaq həmişə şükrə yaxın yaşamaqdır.
Səssiz
bir odada
Rəngli bir adada yaşayıram.
Keyfimə dəyən yox
Dünyanı yenidən kəşf edirəm.
Quşlar,
yol göstərin mənə
Gecəni gündüzlə boyayıram.
Günəş doğur içimə,
Allaha şükr
edirəm.
Mehmet Nuri PARMAKSIZ
525-ci qəzet.- 2017.- 8 iyul.- S.12.