Daş ömrü

Demə,

daş da kədərdən oxuyarmış

lap quşlar kimi.

Bəzən də ağlayarmış

buludlar kimi.

İnsanı vəcdə gətirərmiş

coşqun təlatümləri.

naləsi

yenidən oyadarmış

sönmüş dərləri.

Daş ömrü yaşamaq

çox ağır imiş

yaman çətinmiş...

Kədər

Bu səhər

döydü qapımı kədər.

Bu amansız xəbəri

çox çalışdım

qəlbimə buraxmayım.

Alınmadı,

kimsə mənə kömək olmadı.

Kədər məni

burulğan tək

Sağa - sola fırlatdı.

Qaldım hisslərin ortasında

od ilə su arasında.

Təkliyin dadı

Sənsiz qaldığımı,

yalqız olduğumu

heç kəsə demədim.

Döndüm ağaca, kola,

getdim dərin xəyala.

Bu xəyaldan

məni oyadan gərək.

Həsrətimin acısını

mənim tək dadan gərək.

Bu kiçik dünyada

tənhayam, kimsəsizəm,

bir quru səsəm...

Qərib dünya

Bir ağrı duyuram,

məni

dağa-daşa salan

qəmli hisslərimdə.

Son zamanlar

uzaq düşüb

mənə doğma olan

kəslərin də.

Bir nisgil duyuram

qürbətə üz tutan

quşların səslərində.

Bu sirli olayları

duya bilsəydim,

nə olardı ki!

Onda yaşamağa

söylə nə var ki!

Tənhalıq

Tənhayam

dənizin göz işlədikcə

uzanan sahilində.

Qumluqdan götürdüyüm

heç bir işə yaramayan

qamış parçası var

əlimdə.

Ancaq və ancaq

səni zikr edirəm

susuzluqdan qurumuş,

qaysaq bağlamış

dodaqlarımda.

Bürkülü gecə

Qəfil başladı yağış,

bir neçə an çəkdi.

Susdu,

kəsdi yağış.

Bürkü çökdü ətrafa.

Düşünməyə

hal qalmadı daha.

qısıldım bu yay gecəsinin

Boğucu havasına.

Gecəni keçirdim belə.

Əritdim qaranlığı

damcı, damcı,

gilə, gilə.

Ocaq

İtirdim

dadını dünyanın,

çevrildim əsirinə

bir qara sevdanın.

İllər ötdü,

əlçatmaz,

ünyetməz ağac oldum

bu çöllükdə.

Axırda doğrandım,

közə döndüm,

ocaq oldum.

Ay batır

Ay batır dənizdə

zolaq - zolaq,

damar - damar.

Ümidlərim

sənsiz yoxa çıxır

parça - parça,

qırıq - qırıq.

Ümid çoxdur

sabah ayın doğacağına.

Yenə də dənizdən.

bu dəfə

ləpə-ləpə,

dalğa-dalğa.

Bəs ümidlər necə

geri dönəcəkmi,

həsrətli gözlər

Görüşəcəkmi?!

Vətən

Qayadan

Qırıq-qırıq qopan

mərmi qumsallı

qəlpəsən, Vətən!

Yenə də

ruhuma çökmüsən,

gözümün önünə

gəlmisən, Vətən!

O qərib yurdda

tonqal çatacağam

didərginlərin

isinə bilsinlər, Vətən!

Məni çağır çətində,

Gücüm çatana qədər

Yetim dadına, Vətən!

Ovuda bilsəm

Bu sevginin

çiçək açan vaxtıdır.

Ürəkləri oynadıb,

səmalara baş vurub,

qucaq açan vaxtıdır.

Bu sevgidən

həyatıma

az da olsa, pay düşüb.

Evimə, eşiyimə

xoş ovqatlı,

çal-çağırlı hay düşüb.

Bu eşq ilə

yatmış duyğuları

oyada bilsəm,

nurlu həyat olaram.

Bu eşq ilə

talesiz bir insanı

ovuda bilsəm,

çox-çox rahat olaram.

Şair

Cismindən

ruhunu qoparanda söz,

canından

can boyda

Hissini aparanda söz,

şairin xəbəri olmur.

O yazır,

o pozur

ötüb-keçəni.

Ürəyi doludur,

gözləri toxdur.

Qarşıda onu nə gözləyir,

inanın yaradana,

xəbəri yoxdur.

Xəyal

Daşı

daş üstə qoydular,

ev oldu.

Sözü söz üstə qoydular

şeir oldu.

Birində dincəldilər,

birindən güc aldılar.

Verib baş-başa

xəyalıma daldılar.

Qəhər

Qoynundayam Təbrizimin.

Yanındayam

doğmamın, əzizimin.

Şəhər sanki şeirdir.

Hər daş

bir sətir.

Günlər dalbadal ötür.

Bir gün

döndüm geriyə.

Xatirələr dalımca gəldi.

Getdim.

Bir də qayıdaram o şəhərə.

Sən demə, ümid yoxmuş

arzu dolu səhərə...

İsti və soyuq

Əllərin

bumbuzdur nəsə.

Qar yox,

deyəm şaxtadır,

üşüyürsən.

Qəribədir,

səbəbini

məndən niyə soruşursan?

Yalvara-yalvara

Üz tutaq

gedək sabaha.

Gedək

yerə-göyə baxa-baxa.

Gedək,

Yalvara-yalvara Allaha!

Yaşa özünçün

Sən məndən

üz çevirəni,

bilmirəm hardayam?

Bir qəmgin quşam,

itirmişəm yuvamı.

Yaxşı bilirsən,

indi bir yolluq

yoxa çıxmısan mənim üçün.

Düşün və

istədiyin kimi

yaşa özünçün.

Bu uşaq

Yulğunların içində

oynayan o uşaq

görən məni yanıyırmı?

Gah çıxan,

gah dayanan,

quşları perik salan

Vallah,

mənim uşaqlığımdır.

İnanın,

bu mənəm.

Heyf

İndi o günlərdən

Çox genəm.

Ələddin ƏZİMLİ

525-ci qəzet.- 2017.- 18 oktyabr.- S.8.