Qulu Ağsəsin əl
çantasından başlayanlar...
Qulu Ağsəs
iri salonların şairi deyil, "tək"lərin şairidir. Deyək
ki, beş-on nəfər
adam. Bəlkə də əsl poeziya bu. O beş-on nəfər adam da Qulunu böyük salonlara daşıyacaq nə vaxtsa, bəlkə bu gün, bəlkə də sabah...
Qulu pıçıltı
şairidir, hay-küy,
pafosdan min ağac uzaqdı. Şeir bir nəfərə
deyilir, o bir nəfər də on nəfərə, on nəfər
də yüz nəfərə, yüz də minə, milyonlara. Qulu belə oxunur
əslində. Oxunmağın ən gözəli belə olur. Onun şair, təfəkkür
stixiyası bu.
Bunu ancaq sənə danışıram -
Bircə
balama
Kasıb
evində bağlanmış
Turşu bankasıdı atan.
Ağzı hərdən açılır
-
bayramdan bayrama.
Qulunun qələminin
altından çox kağızlar sürüşüb. Qulu qol qoymayıb. Hər misranın arxasında
dayanıb özünü
gözləyib. Özünü
görən kimi "salam" yazıb, özünü belə qarşılayıb, şeirlərini
belə başlayıb
Qulu. Qulu heç vaxt
deməz ki, bu gecə təzə
şeir yazmışam,
deməz ki, romanı sabaha bitirirəm, deməz ki, bir mövzu
məni yaman narahat edir. Deməz, deməz, deməz, yenə deməz! Elə onu deyər
ki, dədə, dünən axşam Mənsum İbrahimovla, ya da Firuz
Səxavətlə bir
yerdə idik. Əlavə edər ki, dədə,
Firuzun bir dostu var, o nə
qədər danışır.
Sonra deyər ki, dədə, jurnalımızın təzə
sayı çap olunub, mətbəədədir
hələ, rəngi quruyur.
Beləcə danışar Qulu,
sanki söhbəti qəsdən yazdığı
şeirlərdən yayındırar,
hər danışdıqca
əl atar balaca çantasına, bir siqaret qoyar
damağına, hərdən
əyilər adamın
qulağına, nəsə
deyər, guya sirr açır.
Elə bir sirr açar ki, bütün televiziyalar üç
aydır həmin sirr deyilən şeydən danışır.
Nəyə görə belədir?
Qulu üçün söz-söhbət
köhnəlmir. Həmişə təzə qalır, həmişə sirr qalır. Yazmaq üçün əsas stimuldur bu. Hər şair üçün hər şey təzə-tər qala bilmir. Bu dünya Qulu
üçün təptəzə,
yepyenidir. Aşağıdakı şeirlərdə gizlənən
sirr Qulunu təzə saxlayır.
Həm şeirini, həm də özünü.
Səhərin ertəsində bu qarşıqlığı yaşamaq
elə şair olmaqdır.
Bu da axır...
bu da xilas...
Son gecə...
səhər ertə...
Qoşulub göyün quşuna
Üstündən saat ötər...
Və yaxud:
De görək, neynəyək,
neynəyək, de görək?!
-
Nə ölək, nə olaq,
nə olaq, nə ölək...
Qulunun ironiyasının gözlərində
yaş var. Zaman qarışığı, fikir
xətlərinin bir-birinə
keçməsi, paralelikdən
yaranan asiossativ məqamlar, şeirin yarandığı vəziyyət
- yer Qulunun şair səciyyəsini, daha doğrusu, "kələfin ucunu" açır.
Hərdən
anamdan xəlvət
bir xeyir iş
görmək istəyirəm,
yığıb
bütün dul arvadları
ərə vermək
istəyirəm.
Heç
olmasa birini...
Özü də elə kişiyə ki,
sonra nə aldığını peşman
eləsin,
nə də özünü.
Bəlkə də inanmazsız,
bircə onda
xatırlaya bilirəm
rəhmətlik atamın
heç vaxt görmədiyim üzünü...
Qulu getdiyi yerdə qəfil dayanar, balaca çantasını açar,
bir siqaret qoyar damağına, sonra gedər.
Bir
şeyə məəttələm.
O çanta elə tez açılır, siqaret
elə tez tapılır, hər şey operativ, cəld, çevik, oğulsan çat, birini sən al qoy damağına. Quludan siqaret alıb çəkmək adama ləzzət eləyir, siqaret çəkən deyiləm, amma həmişə Quludan siqaret istəmək adama sevinc gətirir.
Sən demə, Qulunun o böyük Allahdan umduğu böyük bir sevinc də
varmış.
Sağ-salamat ölsəydim-
üst-başını
cığır basmış
yol kimi...
Qəfil
bir söz eşitsəydim-
dil açan lalın ilk dəfə
dediyi "sakit ol" kimi...
Kefim ala
buludda kövrəlsəydim,
şimşək qurutsaydı
gözüm suyunu.
Atamdan xeyir-dua almaq üçün
qiyamət gününə
salsaydım toyumu...
Qulu şeirlərinə
məğlub olan şairdir. Mətnin qələbəsi şairin məğlubiyyətindən
başlayır. O qədər
məğlub olub ki, məclisdə şeir oxumaq sevincindən uzaqdır. Hələ bir dəfə onun öz şeirləri
haqqında danışdığını
görmədim. Bir
də görürsən
yeni şeirlər
çap olundu. Oxuyursan, oxuduğun anda Qulunu tapmaq istəyirsən.
Düşünürəm ki,
bu şeirlər Qulunun niyə dilini açdırmayıb,
niyə dilləndirməyib.
Daha bilmirik ki, bu şeirlər
Qulunu qatlayıb dizinin altına alıb...
Mən olsam, şeirim çap olunmamış isti-isti bir neçə adama oxuyuram. Amma Qulu... Bəlkə Qulunu sakitləşdirən çantasıdır, ağzını açmaq, nəsə axtarmaq, bir siqaret damağına qoymaq, sonra səbrlə bağlamaq... Belə şeylər bəzən içindəki gərginliyin ildırımötürəni olur. Əldə çəlik də belədir. Damaqda qəlyan, siqaret və ya maşın açarını fırlatmaq insanın sinir sistemini tənzimləyir.
Balamın canına,
Atamın goruna,
İşğal gününə...
- gör, nəyə and içirəm:
- səni çox sevdiyimdən
Şeir yazmadım şəninə...
"Qarabağ şikəstəsi"
O günü Qulu deyir, yox, deməmişdən qabaq əlini ağzına tutur, xeyli gülür, bizi də güldürür, həmişə sözün gülüş tərəfindən tutur: Dədə, səhərdən maşını saxlamağa yer tapa bilmirəm... Biri də yapışıb ki, mənim şeirlərim "Ulduz"da nə vaxt çıxır?
Mənə elə gəlir ki, Qulunun göylərlə işi yoxdur, o nə deyirsə yerə deyir, yeriyə-yeriyə deyir və Qulunun göyü də elə yerdir (Sənsən hər yer). Onun indiyə kimi bir dəfə də olsun göyə baxmağını təsəvvür edə bilmirəm. Ona görə də Qulunu gözü həmişə ayağının altını yaxşı seçir. Hələ ayağının altında bir şey qalmayıb. Bir dəfə də olsun büdrəməyib.
Qulu şəhərdə elə gəzir, elə bil çöldə gəzir, nə maşın, nə adam, heç nə eyninə deyil, elə gedir, elə gedir elə bil yolu süzür. Kim qarşısına çıxırsa, hökmən salam-kəlamdan sonra dünən başına gələn bir əhvalatı üyüdəcək qulağına. Adam inana bilmir ki, Qulu şeiri uzun yaza bilər. Qısa və konkret. Aforizmli, zərb-məsəlli, bitkin, lakonik şeirlər yazır. Onun obazları şəkil kimidir. Aydın görünür. Mənə elə gəlir ki, obrazları qarabuğdayıdır.
Mən
Onun qucağını sevindirə bilmədim
O
Məni ata eləmədi
Tanrı gördü
Dinc bəndələrik
bizə baş "ağrısı" əta eləmədi.
Mən
Onu itiyim kimi sevdim
O
Məni tapdığı qədər.
Arabir fişəng atırıq
Aramızdakı sərhədə.
Mən
Onu atıb gedərəm
Zatım qırıqdı, bilir.
Başını qaldırıb soruşuram:
- Sən necə?
Gözünün yaşıyla
Eynəyimi silir...
Qulunun hadisələri
nəzərdən keçirib
sonra şeirlərində
təqdim etdiyi həyat mətn kimi maraqlıdır. Deyim ki,
Qulu bunun fərqindədir? Əsla yox.
Heç
vecinə deyil. Deyək ki, külək əsdiyinin fərqində olmadığı
kimi. Qulu da belə.
Balamın canına,
Atamın
goruna,
İşğal gününə...
- gör, nəyə
and içirəm:
- səni çox
sevdiyimdən
Şeir
yazmadım şəninə...
"Qarabağ şikəstəsi"
Qulunun ədəbiyyata
gəldiyi illər elə bir dövr
idi ki, hələ
bərkiməmiş yaradıcılıq,
üslublar plastilin kimi hər tərəfə
əyilirdi. Elə şair var ki, indiyə kimi beş-altı üslub dəyişib, yenə axırda gəlib Ramiz Rövşən kimi yazır. Özü də elə
gözəl yazır ki, Ramiz Rövşən
olmasaydı, bu zalım oğlu şair kimi çox sevilərdi.
Həyat
çoxunu belə bədbəxt elədi.
Nə qədər Ramiz Rövşən havasına oynayan şair var. Belələrinin şeirinin
qeydiyyatı yoxdur. Ramiz Rövşən üslubunun
bir küncündə
hələ ki, kirayə yaşayır.
Qulu müdrik
adamdı. Əvvəla, təfəkküründən gələn şeir stixiyası, muğam intonasiyası onu büdrəməyə qoymadı.
Bir də Qulu seçim edə bilən bir adamdı. Günlərin bir günü yolun ortasında dayandı, balaca çantasını açdı,
damağına siqaret qoydu, o saat yolu
sola buruldu. Qulu yolu
sola dönərkən qarşısında
bir şeir dayanmışdı. Bəlkə də
onu düz yoldan bu şeir
döndərib xilas eləmişdi.
...Bu qədər, balası.
Gecdir, uyu.
Gör göy üzü nə qədər qayğıkeşdir,
gecənin kürəyinə
ulduzdan piltə qoyur...
Çox təəssüflər olsun ki, bu gün ədəbi gündəmdə olanlar, hələ ki, düz gedirlər. Dönmək-zad-filan yoxdur. Dayanmaqları da yoxdur. Ədəbiyyatda dayanmaq, əslində yazmaq deməkdir. Dönmək, burulmaq axtarış deməkdir. Amma çoxu... Heç bir yola-izə baxmadan gedirlər yox, e, qaçırlar. Qarşıda uçurum var amma. Qulu düz xətləri artıq qırmışdır. Hər qırılan xətdə cücərən mətnin işığında Qulu balaca çantasında nəsə axtarır. Qulunu çantasız və eynəksiz təsəvvür edə bilmirəm. Özü demiş, bəlkə də eynəklə doğulub. Çantanı da mən əlavə edirəm.
Qulu mənə "Fillər
mənim dostumdur" filmindəki həkimi
xatırladır. Qayğılı və eynəkli. Sahibinin uşağı xəstələnir, fil gəlir ki, həkimi
aparsın, di gəl həkimi başa sala bilmir. Əlacsız qalan fil həkimin çantasını xortumuna alıb xəstənin yanına
qaçır. Həkim də çantanın dalınca yüyürür. İndi
Qulunun da balaca çantası var, asta-asta yeriyir, heç hara tələsmir.
Hərdən götürüb qaçmaq istəyərəm onun
çantasını. Aparıb qoymaq istəyirəm
Ağdama.
Qəşəm NƏCƏFZADƏ
525-ci qəzet.- 2017.- 26 sentyabr.-
S.7.