Sən xoşbəxt bir qız...

Sən xoşbəxt bir qız,

Mən, taleyindən küsmüş bir oğlandım.

Sən xoşbəxtliyindən zövq alırdın,

Mən isə ağrılarımı udurdum.

Sonda küsmüş taleyimə bürünüb

sənin göz qamaşdıran "xöşbəxt"liyinin

göz yaşlarına dönüb

yandırdım saf bir ürəyi!..

Sən bağışlanmazsan

Sən bağışlanmazsan,

Ona görə ki,

ağ göyərçin kimi uçan təmiz sevgim

xəyallarımda qaldı.

Ürəyimdə qalan gələcək arzularımı

açmamış bir çiçək kimi qoparıb atdın.

Qəlbimi qəlbinə birləşdirən

körpü tellərini sındırdın.

Sevgimiz soyuq baxışlarında dondu,

üstünü qar aldı.

Sən bağışlanmazsan,

Soyuq bir daş, qaya idin,

İsti keçmirdi, isitmirdi canını,

Elə bil buz parçası qoyub

dondurmuşdular qanını,

sanki dünyanı görmürdün...

Sən bağışlanmazsan,

Bulaq kimi içdiyim

göz yaşlarımı kiridə bilmədin.

Nə acıymış,

nə şiriniymiş bu həyat?!

Şirinliyin içində

sən demə, acı olmusan.

Öz əllərinlə həyatımı zəhərlədin,

amma mən ölmədim.

Sən bağışlanmazsan,

Yollarımızın üstünə qan səpmisən,

Səadətimi, gələcəyimi itirmisən.

Yenə də sözün içində,

közün içində

qırıla-qırıla qorudum məhəbbətimi.

O məhəbbət ki,

Tanrının insanlara olan sevgisidir,

O məhəbbət ki,

həyatın özüdür, yaşantıdır.

Sən bunu dərk etmədin,

duymadın özündə,

Beləcə bir quru taxta parçası kimi qurudun,

qaldın içində.

Allah böyükdür,

görür hər birimizi,

hardasa keçir günahımızdan,

bağışlayır bizi.

Amma sən bağışlanmazsan,

artıq gecdir,

qatar gedib

dan yeri söküləndən

hava qaralana kimi...

"Əlvida" deyəcək

Bu dünyada məkan varsa,

Demək, onun başlanğıcı,

sonu da var.

Dəryanın da,

ümmanın da,

hətta kainatın da sonu var.

Bu ümmana yetmək üçün,

Bu ümmanda bitmək üçün,

Bu ümmanı ötmək üçün

vaxt, zaman lazımdır...

Elə sonsuzluqdan

sonluğa gedən yol da

vaxta, zamana söykənir.

İnsan həmişə belədir.

Vaxt... zaman kəsiyində oturub

beynində o qədər yol gedir ki,

Artıq yolu gedə bilmir.

Burda arzuları tükənir, bitir.

Görünməyən tərəfləri,

ondan uzaq hədəfləri

sonsuz bilir.

Heç də belə deyil?

Sonluq görünən məsafə,

Sonsuzluq görünməyən,

məlum olmayan məkandır.

Kainatda, bəşər aləmində

gedib sonsuzluğun

özünə çatmaq lazımdır.

Onda Yaradanı

və onun yaratdığını,

bizə bu günə kimi

hələ də sirli görünən möcüzələri görər.

Yaradanla yaranan arasındakı

məsafə sonsuzluqdur.

İnsan özünü dərk edəndə

vaxtı, zamanı qabaqlayıb

ona möcüzə, sirli gələn

bu dünyanı dərk edəcək.

Onda heç də mürəkkəb olmayan,

adi bu sonsuzluğu görəcək

və gələcəyindən boylanıb

minillik keçmişinə baxıb,

bu sonsuzluğa "əlvida" deyəcək!..

Məzarımı görürəm

Məzarımı görürəm,

Qərinələr keçəcək,

dolanacaq illər,

dəyişəcək fəsillər,

bir kəs ziyarətimə gəlməyəcək.

Torpaq almış,

alaq basmış

uçuq qəbrimin üstündə

daha axmayacaq

gözlərdən yaş da.

Hətta itəcək qəbrimin ünvanı da.

Yaddaşlardan silinəcək

saralmış qəzet

və kitab səhifələrində qalmış

"Xaçınçaylı" adı da...

Bu Ana Vətəndə,

Bu doğma torpaqda

Yad məzara dönəcəyəm,

Mən onda öləcəyəm...

Nağıla bənzəyir

Bir ömür kitabçam

nağıla bənzəyir,

Əllərim saralmış

səhifələri vərəqləyir.

Şirin və acı xatirələr,

O, xoşbəxt qayğısız illər...

Ömrümün bir parçası

uşaqlıq həyatım.

Uğursuz məhəbbətim,

Sevdiyim bir qızın göz yaşları.

Uğurlu günlərimi

gizlədən bəxtsiz taleyim,

Açan həsrətin

Sonsuz ayrılığından

keçən yollarım.

O vaxtdan bu günə

gələn günləri xatırlayıram:

göz yaşları içərisində

göyərən sevinc işartıları,

qışın çovqununa düşmüş

yaza tələsən çiçəklər,

Dünyanın qaranlığına

düşməyən işıq.

Qaranlıq gecələrin

açılmayan sabahı...

Məhəbbətin yolu

Duyğuların çox dərin,

Ürəyinin odu var.

Çox istidir əllərin,

Əlini çəkmə, nə olar?

Fikirlərim bürüyüb

Məni ağ duman kimi.

O mavi gözlərindir,

Görünür ümman kimi...

Saçlarında daranır,

Axıb gedir şəlalə.

Sinən üstə ay yanır,

Yanağındır al lalə.

Bir yol gedir qəlbinə,

O yolu kəsmə, gülüm.

Qəlbinin səsin dinlə,

Yol üstə əsmə, gülüm.

Bülbül ayrı, gül ayrı,

Söyləyir nələr bizə.

Bu bir qismət payıdır,

Düşübdür bəxtimizə.

Çıxa bilmərik ordan,

Yazan yazıbdır bunu.

Yol göstərir yaradan,

Məhəbbətin yolunu.

İkimizin sabahı

Bu yoldan keçib gəlir,

Bu sevgidir, bu axı

İkimizi seçib gəlir.

Duyğuların çox dərin,

Ürəyinin odu var.

Çox istidir əllərin,

Əlini çəkmə nə olar.

İçim

Nə qədər sən amansızsan,

İnsaf yoxdur ürəyində.

İnsanlı qdan çox uzaqsan,

Yük çəkirəm kürəyimdə.

Həqiqətdən uzaq qalıb,

Yalan baxır gözlərindən.

Asılqantək şər asılıb

O tikanlı sözlərindən.

İlandan da zəhərlidir,

Hər yetəni çalır dilin.

Mərhəmət yox, bir sevgin yox,

Bir kimsəni sevsin qəlbin.

Bulud kimi yağdırsam da,

mən üstünə göz yaşımı.

Sirkə kimi tünd qalmısan,

Yumşaltmayır baxışını.

İçin-için yanır içim,

Sən nə qədər dərd vermisən.

Əzabını tök, ver içim,

Artıq məni öldürmüsən.

Payız havası

Payız gəldi, soldu çiçəklər-güllər,

Töküldü yarpaqlar, xəzana döndü.

Dağlardan arana endikcə ellər,

Təbiət qoynunda al günəş söndü.

Aldı qara bulud o göy üzünü,

Qaranlıq libasın geydi obalar.

Payız gecələri dedi sözünü,

Dağlara aramsız yağdı yağışlar.

Qatar-qatar uçub getdi durnalar,

O həzin, çox qəmli nəğmələriylə.

Bir payız ömrümü yaşatdı onlar,

Yatmış təbiətin yatmış səsiylə.

Sinəmə dağ çəkdi dağlar, dərələr,

Büründü dumana anam Qarabağ.

Keçilməz olubdur keçilməz yerlər,

Bu payız ömrümə yağan qara bax.

Payız gözlərimdə oyanmaz çiçək,

Payız nəfəsimdə payız havası.

Payız notlarında köklənib ürək,

Bir "Payız hava"mı çalın, qadası,

Payız havasına oynayım gərək.

Qələndər XAÇINÇAYLI

525-ci qəzet 2018.- 20 aprel.- S.8.