Atamın şəkli haqqı

atamın şəkli haqqı yadımdasan,

indi ən gözəl uzağımın adı sənsən...

atamın şəkli haqqı yadımdasan,

indi daha çox mənə oxşayırsan...

inan, bir az keçəndən sonra

ağrı da doğmalaşır,

çox ləzzətlə ağrayır canın da...

atam kimi ağrayır bütün ağrılarım

anam kimi

inan mənə, elə ləzzətlə ağrayır ki...

mən elə bilirdim ağrıdan yıxılar insan

halbuki itirdiyin adama çevrilərmiş ağrı

o qədər darıxarsan ki,

ağrın dönüb atan olar, anan olar,

günlərcə yalvararsan Tanrıya

əzab çəkməyin üçün

qolunu sındırmaq istəyərsən,

ayaqlarını qırıq şüşələrə batırmaq istəyərsən

ağrımaq üçün min hoqqadan çıxarsan

sonra ağrını qucaqlayıb

gah ağlayarsan, gah gülərsən

elə bil atan uzaqdan gəlib

istədiyin oyuncağı almayıb amma

atamın şəkli haqqı yadımdasan

indi sənə çevrildi bütün əzablar

doğmalaşdı çıxıb getməyin

qucaqladım bütün gözyaşlarımı

sən bilməyəcəksən, bir az keçəndən sonra

əzab üçün Tanrıya yalvararsan...

o qədər darıxarsan ki, o qədər, e o qədər...

sevdiyin adama bənzətmək

istəyərsən adamları

yalvararsan ağrımaq üçün

atamın şəkli haqqı düz deyirəm...

Anamın xatirəsinə...

sən tərk edəndən məni,

bütün qadınlara

yalan danışmaq yoluxdu,

"səni sevirəm"lər, "yanındayam"lar,

əllərimdən tutmalar bulaşdı...

onlar mənə ana oldular,

başımın üstündə əsdilər,

sənin gözlərinlə baxdılar mənə, ana

hissə-hissə tapırdım qalıqlarını

çətin olurdu səni birləşdirmək, ana...

yuxularda da bütöv deyildin,

özünü asdığın şalın,

saçların,

gözlərin...

xilas olmağa çalışan əllərin,

yuxularımdakı qadını gəzirdim həyatda

saçlarını metroda tapırdım,

gözlərini avtobusda,

əllərini küçədə...

ad günün də yadıma düşmür

nə vaxt doğuldun,

yadıma düşmür

qarşı-qarşıya tort yediyimiz ,

xatırlaya bilmirəm,

hədiyyələrə sevindiyini,

bütün qadınlar

doğum günün kimi gəlirdi mənə

tanış olduğumuz tarixdə sən doğulurdun

neçə vaxtdı ad gününü keçirtmirik,

sənə bənzəyib

tort yemək istəmir bütün qadınlar...

mən səni, mən səni...

boş qalmış yelləncək kimi, yelləncək kimi...

ayaqqabıları qucaqlayıb

yatan uşaqların

sevinci kimi xatırlayıram...

Quyruğu taleyindən kəsik

sən ey günəşin sakini

küçələri özünə vətən seçən

qulaqları sonuncu yarpaq tək əsən

quyruğu taleyindən kəsik köpək...

sümüyünü oğurladı kölgələr

çiynindən qaçaq düşdü bir mələk

gözləri çiskinli yağış köpək...

Tanrının axtarışıdı ayaqların

pəncələrində yara açıb yaşamaq

bir ümid asılıb boğazındakı tasmadan

sən ey günəşin sakini

quyruğu taleyindən kəsik köpək

adamlara quyruq bulaya bilməmək

necədir görən, gözləri çiskinli yağış köpək...

küçələri özünə vətən seçən köpək

necədir göyüzünü gözlərində yaşatmaq

ayın çıxmasına

ulduzların uçuşuna

günəşin batışına səhnə olmaq?

qovulmaq günəşin ölkəsindən

və hüznlü bir nəğməni

götürmək torpağın altına

sən ey günəşin sakini

quyruğu taleyindən kəsik köpək...

Doğum

gecə ikiyə bölünmüşdü,

yağış yağırdı gecənin qucağına

bir qızcığaz qalmışdı gecənin bətnində

tuta bilmirdi yağışın ucundan

enə bilmirdi oyuncaqlar şəhərinə

göyərçinlər qucaqlamışdı ağacları

gecənin ay işığıydı ağ göyərçinlər,

öz şeirini bəstələyirdi yağış

yağışa qarışırdı misralar

misralar düşürdü küçələrə,

parklara, narıncı yarpaqlara...

gecənin ürəyində saat çıqqıltısı

oyuncaq şəhərində doğum rəsmi

asılıb yağışın qaranlıq üzündən...

yavaş-yavaş pərdəsini endirirdi bir qızcığaz

yağışla bərabər düşürdü aşağı...

gəlişiylə bir şeir yazmışdı gecəyə,

Tanrının nəfəsini gətirmişdi üstündə

ata sözünü qucağına almışdı,

gülümsəyirdi qucağındakı ata sözü...

üzündə "yox" sözünün tablosu

açılmamış gözlərində bir dua yeri

ata sözü kimi qısa yerişləri

oyuncaq şəhərinə qonurdu ayaqları...

yağışı yanaqlarına köçürən bir qadın

pəncərə gözləriylə baxırdı qızcığaza...

Yaşamağın səsi

kədərli gözlərini

üzündən çıxartmalıyıq dostum,

gözyaşları süzülən yanaqlarını da....

hərdən ay çıxanda,

qaranlıq güllə tək göy üzünə sancılanda,

aramsız yağış kimi

başından döyən xatirələri,

bir də, bir də, dostum

şəkillərə baxıb köks ötürməyini

çıxarmalıyıq həyatından,

bir dəfəlik...

heç bir əşyanın üstünə

kədər qondurma, dostum,

yalan söhbətdi, əşyalar insanları xatırlatmır,

əşyalar da insandır....

yanında boş bir bardaq varsa,

ya da bir stul, yaxud bir bıçaq,

üzülmə, üzülmə...

elə bil ki,

ən doğma adamın oturub yanında...

fikir çəkməyin də başını burax,

düşüncələrini qəfəsdən uçurt,

qoy otaq boyu uçsunlar,

sevdiyin qız üçün

özünü öldürməyi də yaraşdırmıram sənə...

ondansa bir ətirşah gülünü sev,

yaxşı qulluq eləsən

heç vaxt ayrılmaz yanından...

Tanrıya da üsyan eləmə,

həyatı tanımaq üçün, anlamaq üçün,

həyata sarılmaq üçün göndərir

faciələri, dərdləri...

gəl səninlə oyun oynayaq dostum,

əzabları, ağrıları sevgiyə çevirək...

necə deyə soruşma

əlimizdə bir boşluq var, yəni heç nə,

o boşluq yaşamağın lap elə özüdür...

ölümünə yaşayacaqsan, dostum,

bütün əzalarını itirsən də,

ayaqlarını, əllərini, gözlərini,

nə bilim daha da dəhşətli,

daha da çıxılmaz halqanın içinə

düşə bilərsən,

ağrıdan nəfəsin tıncıxa da bilər,

bütün insanları

ləkə kimi də görə bilərsən gözlərində,

bütün ağaclar

asılacağın ip kimi gələ bilər sənə...

amma dayan...

dayan, bir anlıq dinlə,

həyatın özü-özünə bəstələdiyi musiqini,

maşınların uğultusunu,

gəmilərin fit səsini,

qab-qacaqların,

dənizin, dalğaların,

itlərin, pişiklərin, qağayıların...

yəni bütün səslərin

bir səs kimi gəldiyini eşit...

yaşamağın səsidir o,

yaşamağın səsi...

sən olmasan

bu bəstə yarımçıq qalacaq dostum,

küsmə həyatdan,

küsmə insanlardan,

öldürmə özünü...

bəstəmiz yarımçıq qalmasın

səslər kəsilməsin...

hamımız təsəlli üçün yaşayırıq, dostum,

gəl sənə yaşamağın sirrini deyim,

elə bir şey deyim ki,

yaşamaq sevdiyin adamın portreti kimi

asılsın başının üstündən...

dostum, qulaqlarında sırğa elə,

heç vaxt unutma:

ölmək istəsən

uşaqların gözlərində qaçışan

həyata bax...

Oğuz AYVAZ

525-ci qəzet.-2018.-19 dekabr.-S.8.