SON FÜRSƏT

Payızın sonuncu durnalarıtək

Çığıra-çığıra keçdi son fürsət...

Və qəfil soyuqlar düşdü,

Və dəyişdi,

Çox şey dəyişdi...

O görünməyən uzaqlar da..,

O görünməyən uzaqlardakı əzablar da..,

Yaxın oldu qəfildən

o görünməyən buzlaqlar da...

Ovcunun içindəkilər,

Ovçunun bərəsindəkilər

qeyb oldu qəfil...

Heyf oldu

son fürsət-

getdi bada...

...və badə gəldi,

badə getdi...

Və badə-badə bada getdi

son fürsətdən sonrakılar.

...Çağıra-çağıra gəlməsə də,

çığıra-çığıra keçdi son fürsət..,

çığırda-çığırda keçdi son fürsət...

lll

Nəyimə lazımdır bu çöllər mənim -

Solğun ay, donmuş qar nəyimə gərək

Qırovlu yulğundan tonqal qalayıb

Tullanım üstündən mən yüyürərək.

Taleyin, həyatın sualları çox -

Yığılıb önümdə hey qalaq-qalaq.

Onsuz da bir cavab tapa bilmədim,

Qoy atım onları bir-bir tonqala...

Söylə mən nələri silim ömürdən?!

Mümkünmü? Söylə, kim bacarıb bunu?!.

Hələ bu günəcən anlamamışdım

Həyatın bu qədər boş olduğunu...

Ah, sonsuz, kimsəsiz bu qarlı çöllər...

Solğun ay, donmuş yel, bumbuz ulduzlar...

...Qoy atım tonqala o sualları..,

Cavablar onsuz da uduzulublar...

Bu sonsuz çöl kimi dünya mənasız..,

Solğun ay, donmuş qar nəyimə gərək...

Bu soyuq ömürdən, solğun həyatdan

Nələr istəyirdi - bilmədi ürək.

ƏBƏDİYYƏT VƏ ŞAİR

Zamanın qapqara divarı boyu

Heçlikdən heçliyə axır bu bəşər..,

Bitib qurtarmır ki, bu qara divar...

Yəqin hamı bilir, hər zəmanənin

Suyunun üstündə öz əjdahası,

Yolunun üstündə qara divi var-

əbədi bir şər...

Bu qara divarın qara dibiylə

aparır şairi bir qara axın-

sanki qarışqalar saman aparır..,

bitib qurtarmır da bu qara divar...

Səni anlayanlar durub baxırsa,

Kiminçün vuruşub ölürsən, şair?..

Söylə, bu dünyada sənin kimin var?!.

Söylə, bu dünyaya sən niyə gəldin-

Heç bilirsənmi?!.

O qara axında sən birisənmi?..

...Aparır şairi bu qara axın,

aparır dəlicəsinə;

düz əjdahanın ağzına,

düz divin pəncəsinə...

Döz şair,

Döz taleyin şərəfli işgəncəsinə.

Əjdaha uda bilmir-

boğazında qalırsan..,

səni yerdən üzməyə

yetmir divin gücü...

Və elə bu an

qana boyanır

zamanın ülgücü...

Qan şəlaləsinin altından

keçməkdədir qara axın-

addımları dünyanı titrədir..,

axır,

axır,

axır qara axın-

dillərdə şairin portreti.

...Heçlikdən heçliyə axır bu bəşər...

SUAL

bezib vərdişindən-öz əməlindən,

qopub məhvərindən-lap təməlindən,

dartınıb-dartınıb çıxıb əlimdən

bir görüm bu dünya hayana gedir?

götürüb əlimə bəxt çırağını,

oxuyub taleyin hər varağını,

boylanıb başından Baba dağının

bir görüm bu dünya hayana gedir?

PİŞİK

Yerişində,

baxışında,

ov fürsətində,

Lap elə sir-sifətində

Pələng ədaları var, pişik.

Sən pələng nəslisən deyirlər...

Amma bu dünyanın öz qaydaları var, pişik.

Sən pərən-pərən nəslisən pələngin:

oğrusan,

qorxaqsan,

qapılar dalında miyoldayırsan-

yaltaqsan...

Kimə oxşamısan belə?

Mən bilə-bilə qəsdən soruşuram

(bu ağrı mənim də içimdə var)...

Hər gün alnımı ovuşdururam,

qaşlarımı çatıram-

qovuşdururam..,

Bu sualın altında

eşşək yük altında yatan kimi

yatıram...

...Oğru,

qorxaq,

yaltaq..,

Amma ədası adam yıxan...

Eh, adamı yandırıb-yaxan tarix!

AYĞIR

Oturubdur bir qarı

Çiyələkli təpədə

dincin alır bir hovur.

Dəli olub bir ayğır

Hey kişnəyə-kişnəyə

Kəhər madyanı qovur

Ayıraraq ilxıdan,

Qovur yaylaq boyunca...

Qarı da ki, doyunca

Baxır kəpənəklərə,

Cürbəcür çiçəklərə..,

Baxır alaçıqlara...

Anlaşılmaz mehrlə,

Anlaşılmaz həvəslə,

Naməlum bir həsrətlə-

Toz basmış bir həsədlə

Seyr edir təpə üstdən

Yavaşıyan madyanı...

...İlıq səslər təpilir

Gümüşü uzaqlara..,

Elə o uzaqlarda

Sanki isinir qanı. ..

Və Cokonda gülüşüylə

Seyr edir dörd bir yanı-

Dünəndən də dünəni,

Yeri, göyü, dünyanı...

...Çiyələkli təpədə

Oturubdur bir qarı..,

Allanır yavaş-yavaş

Sop-soyuq yanaqları...

Tofiq NURƏLİ

525-ci qəzet.-2018.- 28 iyul.- S.23.