SƏNDƏN SONRA

Təzə tər çiçəyin idim,

Solmuşam səndən sonra.

Buludlar kimi özümə

Dolmuşam səndən sonra.

Ruh sərgərdan, tale dönük,

Ömür yalın, ürək sönük.

İç dünyası bölük-bölük

Olmuşam səndən sonra.

İtib ürəyin sevinci,

Tükənib taqəti, gücü.

Xatirələrə keşikci

Qalmışam səndən sonra.

Talandım təklik əlində,

Dərd dilləndi zildə, bəmdə.

Sənsizliyi sarı simdə,

Çalmışam səndən sonra.

Mən daha köçmüşəm qəmə,

Dönmərəm əzəlki dəmə.

Meylimi sözə, qələmə

Salmışam səndən sonra.

BƏSİMDİ

Evimdə, otağımda

Uzaq bir həsrətin yalnızlığı,

İşimdə bütöv bir ömrün

boşluğu,

Kimsə keçsə o boşluqdan,

Qurtulsam yalnızlıqdan,

Azca sevinsəm,

bəsimdi.

Qapı, pəncərəmi

gendən yaxından.

gözülə döysə bir kəs,

Qulağıma dəysə yarpaq xışıltısına,

Külək pıçıltısına bənzər

Bir səs,

Ya xəlvəti oğurlanmış

Bir udum nəfəs,

Üşüyəndə üstümə örtüb isinsəm,

Bəsimdi.

İndi vücudum üstünü qar basmış,

buz bağlamış dərd dağına bənzər,

Dəli küləklər sovurar, yonar,

axşam-səhər.

Təsəllim xoş Bir ruzigaradı,

Üzümə gülərmi, bir də

Bəxtim dinərmi, bir də?

Bir şəfəq süzülə üstümə,

Bir işıq düşə üzümə,

Günəşin çıxdığı yerdən.

Ümidimdən sürüşüb

"Sən" düşəsən qəfildən,

Görsəm, bəsimdi.

ÖLMƏK HƏVƏSİ

Paris gözəli,

Sena çayı,

Heç yanda tapılmaz

oxşarı, tayı.

Düşəm sularına

Çırpınan qağayılar tək,

Dalğaların ayaqlarıma dolaşa.

Yosunlar kimi bərk-bərk.

Qolların boynuma sarıla

Şıltaq bir uşaq kimi,

Sularında itəm,

Budaqdan üzülən sərsəri

yarpaq kimi.

Mən Araz ruhlu, od nəfəsliyəm,

Duymazsan məni,

Anlamazsan iki əsrlik bütövlük, dərdimi.

Anlamazsan içimdə

Hönkürən həsrətimi,

Durmuşuq üz-üzə fikirli, dalğın,

Dəvəsi ölmüş ərəb kimi

Üzgün, yorğun,

yaxın gəl tut qolumdan, ümidimə çilən,

Diksindir dalğınlığımı, qəmginliyimi,

Yorğunluğumu,

Sinənə sıx ümidsizliyimi

Həsəd aparıram sənə,

Bənzəmirsən Araz dərdimə.

Axırsan qayğısız,

Qansız-qadasız,

Nəğmən şirin, kədərsiz.

Oxu, ruhuma qat ilıq nəfəsini,

Nəğmənlə öldür bir şairin

Torpaqsız, yurdsuz

Ölmək həvəsini.

BEŞİK

Bir beşik eyvanda asılı qaldı,

Nə eyvan danışdı, nə beşik dindi.

Bir əsrin şahidi köhnə beşikdən,

Körpə hənirtisi bir gün kəsildi.

İçində bəsləndi neçə oğul-qız,

Neçəsi ağladı, ovundu, yatdı.

Ana qucağı tək doğma beşikdə.

Bir nəsil qayğısız böyüdü artdı.

Beşik böyümədi, beşik artmadı.

İl-ilə calandı, artan biz olduq.

Şirin nəğmə kimi layla səsinə,

Ağrılar, acılar qatan biz olduq.

Düşmən caynağında qalan beşiyin-

İçində qırıldı harayı, hayı.

Körpə baxışların töküb yollara,

Qınadı günləri, qınadə ayı.

Eyvana sığındı qəlbində nisgil,

Soyudu içinin odu, istisi.

Bir dünya, gözündə çökdü elə bil,

Çəkilib gedəndə körpə nəfəsi.

Beləcə neçə nəhs illərdən keçdik,

Biz yolları yorduq, yollarda bizi.

Səfindən qırılan qərib durna tək,

Qürbət qucaqladı hər birimizi

Yaddaşlar qanadan xatırələrdə,

Qırıq ümid kimi beşik qalırdı.

Yel vurub yellədən o boş beşiyə,

Anam yuxusunda layla çalırdı.

DÜNYA BİZİ YAŞADARDI

Onda belə deyildi dünya, qızım!

Mən uşaq olan vaxtlar,

Dünya gözümdə həmişə

Qırmızı, sarı, yaşıl rəngdə olardı

Sonralar cürbəcür rəngləndi, dəyişdi dünya,

rəngdən-rəngə düşdü dünya

Onda belə deyildi insanlar,

İnsan da öz aləmini

Rəngləyib dəyişdi.

Başqa idi həvəsi dünyanın,

Başqa idi havası suyun, otun, torpağın,

Nəğməsi şirin idi çayın, gölün

Kəhrizin, bulağın.

Nəfəsi sərin idi göy meşələrin,

Çinarın, söyüdlərin.

İndi ürəklər, baxışlar sərindi,

Ümidlər, inamlar, sərindi, mənim balam.

Mən bir kənd uşağıydım

arıq, çəlimsiz,

Həvəsim, sevincim köksümə sığmazdı,

Dayana bilməzdim

Bir saat, bir gün çöllərsiz.

Onda çöldə azadlıq vardı,

Hasarlanıb buxovlanmamışdı hələ,

Çöl azadlığımız əlimizdən

Alınmamışdı belə.

Çöl boyu qışqırardıq, oxuyardıq

Istədiyimiz qədər,

Səsimizə səs verərdi dağlar, dərələr.

İndi meydanlarda, telekanallarda

Boş-boş qışqırırlar

Səslərinə səs verən yoxdur,

İndi yalançı vətənpərvərlər

Vətəni sevənlərdən çoxdur, qızım.

Onda kənd dolu sevincimiz olardı,

Quş kimi səpələnərdik yala, yoxuşa,

Baxmazdıq qara, yağışa,

Kəklik daşlara sığınan kimi

Sığınardıq palıdın sinəsindəki koğuşa.

İndi çadırlara sığınır uşaqlar

Çöl həsrətilə yatıb oyanırlar.

Onda biz yağışdan gizlənib qorunardıq,

İndi göydən yağan güllərdən,

Torpağa sancılan mərmilərdən

Qorunur uşaqlar.

Hər şey onda ürəyimizcə olardı,

Nə saxta oyuncaqlar,

Nə oyunlar vardı.

Nənəmdən gizli gedərdik

Böyürtkən yığmağa,

Ya bağdan bir salxım

qora oğurlamağa.

İndiki oğrularda başqadır, bala!

Sifətcə, xüslətcə də

Bir-birlərinə bənzəyirlər,

Bütöv bir məmləkəti oğurlayıb yeyirlər,

Dünya mənimdir-deyirlər.

Ümidlər, vicdanlar

Alınıb, satılır,

Addım başı haqqa böhtan atılır, qızım.

Onda da var idi ehtiyac, yoxluq,

Amma yox idi laqeydlik, soyuqluq.

Məddahlıq, yalan işğal etməmişdi hər yanı,

İtirməmişdik dünyaya inamı.

Dünya bizi yaşadardı,

Bizdə dünyanı.

Şövkət ZƏRİN HOROVLU

525-ci qəzet.- 2018.- 8 mart.- S.7.