Təkcə sən!

Başqa şəhərdəyəm...

başqa adamların arasında,

ömür ötürürəm ayrı küçələrdə.

Ayrı sabahlara dururam,

ayrı axşamlarda uyuyuram...

hər şey ayrı...

hər şey başqa.

Başqa havalardayam,

ay başqa,

gün başqa,

mən başqa.

Və bircə sən başqa deyilsən,

elə həmənsən,

gözlərimdə gətirdiyim kimisən.

Gedirəm

Hər gün ömür dediyinin

anından çıxıb gedirəm.

Ürək-ürək, əsəb-əsəb

canımdan çıxıb gedirəm.

Bu yadlığa özgə kimi,

yığışdırıb dərdi-qəmi,

bir qaralan kölgə kimi,

yanımdan çıxıb gedirəm.

Gedər-gəlməz bir səfərə,

açılmayan sirr səfərə,

ölüm adlı o əvvələ,

sonumdan çıxıb gedirəm.

Həsrət

Ömrün qaranlıq tərəfindən açıldı sabahlar,

qaranlıq yanından açıldı güllər,

qaranlıq qoxudu bütün səhərlər.

Heç baharı da tanımadı payız budaqları,

heç yazı da tanımadı ağaclar.

Və payız gülləri heç bilmədi ki,

yaz gülləri var bu yer üzündə.

Bu yer üzü ən çox yaza həsrət,

bir qızın dodaqları ən çox

bir gözəl sözə həsrət.

Və sevdalar ən çox bu qıza həsrət.

Həsrət... budaqlar yuvalara,

yuvalar doğmalığa,

havalar günə həsrət.

Yaralı quşların gözləri

ən çox da göyə həsrət.

Həsrət də hər şeyə həsrət!

Məndən savayı

Dincəl, o gəlməyən günlərdə dincəl,

incəl, üzüldüyün tellərdə incəl,

indi düşünürsən, boşuymuş səncə,

bir ömrə bu gəliş-gediş havayı...?

Çəkil, çəkilməyən rəsimdən çəkil,

sevə bilmədiyin isimdən çəkil,

sevda tilsimiymiş, tilsimdən çəkil,

bitsin ayrılığın bu bəm harayı.

Atlan, ürəyimin başından atlan,

gördün qış sərt keçir, qışından atlan,

çırman, gözlərimin yaşından atlan,

gör hara düşürsən məndən savayı.

Çox gec...

Bilirəm ki...hər şey üçün çox gec,

çox gec yenidən başlamaq,

yenidən umudlanmaq,

yenidən xəyal etmək

və çoxlu xəyal qurmaq.

Hələ o xəyallarda yaşamaq,

hələ o xəyalları yaşatmaq...

Sonra ovunmaq öz təsəllilərində...

Sonra o təsəllilərə inanmaq.

Bilirəm ki, payızın dilini öyrənmək asan,

baharın dilində danışmaq çətin.

Çətin bir şax ağac olmaq,

asan bir çiçək olmaq,

qoparılmaq,

atılmaq.

Və sonra yenidən doğulmaq.

Bilirəm ki, hər şey üçün çox gec...

Ən çox da unutmaq üçün.

Köçə bilməyən quşlar

küçələr yetim,

gecələr soyuq,

həyat anlamını itirmiş eynilik,

ağaclar köçə duran durnalar kimi,

amma uçmağı bilməyən.

Durnaların hamısı mən...

Ağacın qırılmış budağındakı

Yerinin intizarında.

O yer hansı ocaqdasa çoxdan yanmış,

küllərini küləklər sovurmuş.

Hərdən də küləklər

o külləri vurar gözlərimə...

Ağacın kəsilmiş budağındakı

yanan yerimin küllərini,

o küllərdə qanadlarımın izi.

Hər gün o külləri sovurur külək,

o küllərdən çiçəklər açır kül rəng.

Və köçə bilməyən quşlar

fəsilləri unudur mənimtək.

Qəriblik

Bir qərib ulduz işığında

bir yol saralar sapsarı.

O yoldan keçər

kiminsə gerçək olmayan xəyalları.

Bir qərib ulduz işığında

hansımız qərib deyilik ki,

hamı qərib,

mən hamıdan qərib,

sevdalar məndən qərib.

Bir qərib ulduz işığı sızar

pərdənin arasından...

O yerdən ki,

ordan gün işığı sızar həmişə.

Və qərib ulduz işığı

o pərdənin arasında

qəribliyini anlayar,

mən bütün qəriblərin içində

qəribliyimi anladığım tək.

bir qərib ulduz işığı

ən çox can verən

bir yaralı ilanın gözlərinə düşər.

Ötrü

Elə yaddan çıxır, unudulursan

darıxan da olmur adından ötrü.

Darıxan da olmur, baxışlarından

qara gözlərinin odundan ötrü.

Qəfil anlayırsan, sən də özgəsən,

susan bir kəlməsən, lal olan sözsən,

qəfil bir uşaqçün qəribsəyirsən,

uşağa dönürsən, yadından ötrü.

Gedirsən, ardınca ta baxan olmur,

üz-üzə gələndə karıxan olmur,

daha bundan belə darıxan olmur,

özüyçün darıxan adamdan ötrü.

lll

Bir az nə varsa yaxındı,

bir az, bir az da uzaqdı.

Bu istidə, bu bürküdə,

bir az, bir az da sazaqdı.

Avazıyıb nəsə solur,

kim üşüyür, kimsə donur.

bu yaşamda, bu qürbətdə

yaşam yaşam kimi olmur.

Bir az soyuq, bir az ayaz,

yenə bu payız üşüdür.

Bir payızın xatirəsi

adamı hər yaz üşüdür.

Bir az hava da kədərdi,

bir az qəzadı, qədərdi.

Bu tale alnımızda,

oxumadığımız əzbərdi.

Bir az, bir ömür ötməkdi,

bir az, bir az da itməkdi.

getməklər heç gəlmək olmur,

gəlməklər hamısı getməkdi.

Bir az ölçmədi, biçmədi,

bir az ələkdən keçmədi,

bir də ayılırsan ki, həyat

bir az, bir az da heç nədi.

lll

Gün də gələr, yadın itər,

unudular, adın itər,

dünyada ölümdən betər

yaşamaq zoruymuş elə.

Bir gün özün də bilərsən,

bir gün özün də görərsən,

illərdən sonra deyərsən,

sevgilər koruymuş elə.

Ayağından izinəcən,

dodağından sözünəcən,

baxışından gözünəcən

adam da yoluymuş elə

lll

Sularda ləpələr qırılır,

sularda körpələr qırılır.

Ağrının, acının üstündən,

keçəndə, körpülər qırılır.

Bu həyat donduqca, gördüm,

bir umud sındıqca, gördüm,

bir qazi yandıqca, gördüm,

canında qəlpələr qırılır.

Bu dünya nə aldı, nə verdi,

dərdi də bir matah nəmərdi.

Ömür də bir gödək kəmərdi,

dartıram törpülər qırılır.

Özümdən

Hər şeydən keçib gedirəm,

sözümdən keçə bilmirəm.

Baxışlarım geri dönür

gözümdən keçə bilmirəm.

Yolum qışdan-qardan ötür,

neçə yoxluq vardan ötür,

haralardan, hardan ötür,

izimdən keçə bilmirəm.

Suyun üzündən keçirəm,

dərdin izindən keçirəm,

heçin özündən keçirəm,

özümdən keçə bilmirəm.

Gediblər

Mən bəlkə də mən deyiləm,

məni dəyişib gediblər.

Mən cəhənnəm, hələ səni,

səni dəyişib gediblər.

Hamı ölmək öyrənib,

bilməyən bilmək öyrənib,

bu qəm də gülmək öyrənib,

qəmi dəyişib gediblər.

Yaz qışlıqdan gəlirsə,

gün daşlıqdan gəlirsə,

vaxt boşluqdan gəlirsə,

dəmi dəyişib gediblər.

Olmur

Arada da neynəyirsən,

nə deyirsən -

düz edirsən hər şeyi,

amma nəsə düz olmur.

Külək döyür, ürək döyür,

yağış döyür, gün döyür

döyülməklər bitməmiş heç

qəfil qapın döyülür,

açırsan ki, ayrılıqdı

mat qalırsan qapıda,

ayrılığa get deməyə

üzündə bir üz olmur.

Nəsə tərsə gedir elə...

gəlişin tərs,

gedişin tərs,

gülüşün tərs,

işin tərs...

Elə işin tərsliyindən bu qədər tərsliklərə

durub bir söz deməyə

lüğətində söz olmur.

Ağrı

Gözünü açanda səhərlərə...

ağrılar da səninlə oyanır.

Hər şeyin ağrısı

yerinin içində qıvrıldır bədənini.

İlan kimi qıvrılırsan

ağrılarla durursan,

ağrılarla gedirsən,

yaşayırsan,

gülürsən.

Sanki ağrıları yaşadırsan,

ağrıları uyudursan,

ağrıları güldürürsən.

Sonra görürsən ki,

özün boyda ağrısan...

Qədər oyunu

Yaşanmamış xəyallar, umudlar

və vaxtın kədəri

döyünür saatda -

vaxt yorğunuyam.

Bir tel saçın üstünə qonan notlar

eyni havanı çalar.

Eyni melodiyə oynayar yalnızlığım...

Hər şey rəqs edər gözyaşı kimi.

Yaralı quşun qanadlarında

qanı oynayar,

axır nəfəsində

kiminsə canı oynayar.

İlahi...

Hamı oynayar.

Amma hamı öz oyununu oynamaz.

Kimsəsizlik etüdü

Gözləməyə kimsə olmayanda,

baxarsan ki,

pəncərən yox,

küçən yox,

şəhərin qeybə çəkilib.

Dənizin də başqasının adınadır...

sahilin də yaddı,

yolun da.

Və

o narın yağışlar daha yağmır,

o xəfif küləklər də əsmir..

Gözləməyə kimsə olmayanda,

bilərsən ki,

səni də heç kim gözləmir,

olmayan pəncərəndə,

olmayan küçəndə,

qeybə çəkilən şəhərində.

Elçin İSGƏNDƏRZADƏ

525-ci qəzet.- 2018.- 15 sentyabr.- S.23.