İkimizin doğum günü

Xəyanət eşqin məhrumiyyətidir

Həyatımızın ən xoş çağını yaşayırıq, ətrafda milyonlarla insan gəzişir, küçələr bahar qoxusuna bürünüb, yazı hiss etmək, hətta ona toxunmaq da mümkündür - sənin saçlarına toxunduğum tək...

"Xoşbəxtlik nədir, kimdir, haradır?" suallarının tək bir cavabı var: Sən.

Bütün özəlliyinlə və gözəlliyinlə, hətta qızmar yay Günəşi kimi qəzəbli olduğun an da, yenə sənsən dünyanın ən qayğıkeş xanımı mənim gözümdə. Həyatımızın ən xoş çağı, evlilik xəyallarımızla birlikdə böyüyən dünyamız, ömür cığırında iz qoymuş yerişimizlə itirilən kefsizlik duyğusu... Sevinmək üçün gözləmirəm artıq.

Hər şey səndə qeyb olur. Sanki payız küləyi kimi əsir, bütün bədbin düşüncələrimi səmalara sovurursan. Axı, sən dünyadakı ən təmizkar qadın, hətta restoranda olarkən masadakı qabları nəm salfetlərlə silib təbəssümləşən həmin qızsan. Bir ildir, dünya səsimizə bürünmüşkən, sükut və hayqırışlar, az qala, bütün varlığı ilə önəmsizləşib sənin saçlarının ətrinə qərq olur, xəyallar mənasızlaşır... Məgər sənə tamaşa edərkən xəyal qurmaq mümkündürmü? O qədər incə gülürsən, elə heyrətamiz kədərlənirsən ki, zərgər dəqiqliyiylə təkrar etdiyin emosiyalarının hər halından məmnuncasına mat qalıram - fərq etmir; küçədə gəzişək, hansısa məkanda əyləşib söhbət edək, yoxsa yuxular aləmində qovuşaq. Bəlkə də, sən zamandan daha axıcısan. Əks halda, nə üçün sağollaşdıqdan sonra birinci əllərin, sonra səsin üçün darıxmağa başlayıram? Ona görə ki, sevgi - bütünləşmə istəyidir.

Həyatımızın ən xoş çağında Şopenin simfoniyaları kimi xoş səsinlə çağırırsan məni, tələsik, ancaq özünü itirmədən, sözləri ardıcıl, muncuq kimi dodaqlarına düzərək deyirsən ki, sən məni çox sevirsən, düşünə biləcəyimdən, hiss edəcəyimdən, sevəcəyimdən də çox...

Bir halda ki, özəl günlər, dəqiqə və saniyələr, xatirə və hisslər mükəmməldir, birlikdə keçirdiyimiz bütün zaman dilimləri həyatımızın ən xoş çağı deyilmi?

Sayəndə sevgisizliyə nifrət edirəm. Yaxınlıqda kimsə ayrılıqdan bəhs etdikdə əhvalım təlx olur, rəngim, ömrünün sonu ilə görüşə tələsən sarımtıl yarpaq kimi öləziyir, istəyirəm, siqardan-filan yandırıb damağıma söykəyim, bozarmış səmanın ənginliklərinə diqqət kəsilib fikrimi dağıdım... susuram, xatırlayıram ki, mənə siqar çəkmək qadağandır - sevgi tərəfindən.

Xəyanət eşqin məhrumiyyətidir.

Bilirsənmi mənim üçün necə birisən? Gəl, azacıq səndən bəhs edim. Sən, həmin qızsan ki, məni monoton dünyanın zil qaranlığından xilas edib nurlar dünyası ilə tanış etdin və o gün-bu gündür, ruhumdakı ən müdhiş əzab yanğısını da unutmuşam. Mənim "sənim" var və doğrusu, Nəsimiyə haqq qazandırmağa başlamışam - Sən ikinci cahanımsan...

Varlığımdan usanıb tənhalığın naməlum künc-bucağında bükülü qaldığım zaman (bu həmin vaxtlardı ki, hətta ən yaxın dostlarım depressiv vəziyyətimlə barışmağa məcbur qalıb hüznümə məğlub olmuş, "Rahat buraxın onu, qərar özünündür" - demişdilər) öz kədərilə mənim bəşəri qəzəbimi ovutmağı bacaran qadın sən idin. Sən həmin qızsan ki, sadəcə gülüşünlə ağlımdakı ən qəddar fikirlərin könlünü almağa müvəffəq olmusan. Tanıdığımdan bəri şəhərin hansı küçə-prospekti olur-olsun, qarşıma çıxan heç bir xanımın diqqətimi oğurlaya bilməməsinin yeganə səbəbi də sənsən. İndi düşüncələrim vahid bir nöqtəyə cəmlənir ancaq. Saçları və səsi sənə bənzəyən bütün qadınlara qəzəblənirəm; onlar uzunsaçlı və bəzənmiş yalançılardır. Onlar Tanrının uğursuz əl işləridir. Sanki Allah səni yaratmaq üçün səy göstərmiş və sonunda - bunu bacardığı an, təsadüfən səni mənim qarşıma çıxarmışdı... Hərçənd ki, sən təsadüflərə inanmırsan.

Mənim üçün nə qədər önəmlisən? Gəl, bunu birlikdə təyin edək. Məsələn, səhər və axşamlar, Vaqner, yaxud Maksı dinləyərkən, mənə özümü xatırladan səndən başqa kimim var? Səki ilə gedərkən körpə uşaqlar gördükdə səndən başqa kim məni çağırsa, gülümsəyərəm? İmtahanlardan təngə gəldiyim zaman kimin təkidi ilə kitabları ən əziz doğmalarım kimi sevirəm? Kimə görə qazanıram uğurlarımı və ya kimlə qururam fövqəl xəyallarımı? Kimə pıçıldayıram ən məhrəm eşqimi, özü də hər gün, hər saniyə, az qala, hər an... Hətta susarkən belə - sənə görə narahatlıq keçirdiyimi büruzə vermirəmmi? Kim telefonlarıma cavab vermədikdə təlaşlanıram? Kimdir mənim ən xoş günlərimin unudulmaz hədiyyəsi? Yeri gəlmişkən, məndən fərqli olaraq sən hədiyyə etməyi çox gözəl bacarırsan. Kimdir bizim kiçik şamdan evimizin sönməz alovu? Kimdir mənim xoşbəxtlik səltənətim?

Gəl, bütün bunlara birlikdə qərar verək və işdir, əgər görsən ki, səndən qeyri, uğrunda xoşbəxtliyimdən imtina edə biləcəyim biri mövcuddur, o zaman, çıxıb get və istədiyin bütün uzaqlıqlardan cəzalandır məni. İşdir, xəbər tutsan ki, əllərinə toxunarkən çəhrayı, şirin pambıqtək yumşaq barmağındakı üzüyə baxmaq daha riqqətləndirmir məni, götür həmin halqanı, məni oraya həbs et. Əgər şübhələnsən ki, birlikdə olduğumuz anlarda təbəssümüm sıxılır və nikbinlikdən ayrı düşmüş sərgərdana dönürəm, qərar sənindir: bəlkə, məni eşqin cənnətindən didərgin salasan? Və ya cümlələrimdə zərrəcə saxta ifadə tapsan, ən gerçək, ölümtəhər kəlmələrlə cavabımı qaytarmağa necə baxırsan?

Bu gün, həyatımızın ən xoş anı, sənin, yoxsa bizim doğum günümüzdür? - Məncə, bizim...

Tanrı dünyanın meri kimi məni seçsəydi, yəqin, səni zamanın özünə, xatirələrimizi qeyd dəftərçəsinə, günlərisə həyatımıza çevirərdim. Heç düşünə bilərsənmi indi necə xoşbəxt və inanılmaz dərəcədə həyəcanlıyam? Yoxsa sanırsan ki, səni gözlətdiyim saatların çəkdirdiyi vicdan əzabını yadırğamışam? Əsla, sevgilim, bu, mümkün deyil.

Əgər hansısa bədbəxt təsadüfdən dolayı yaddaşdan məhrum qalsaydım, təkrar səni sevmək, hərflərinə eşq hopmuş məktublarla evinizin mənə doğma olan divarlarını bəzəmək, ilıq əllərindən tutmaq üçün bütün elmi ehkamların altını üstünə çevirər, səni yenidən kəşf edərdim, həyatımın əziz yoldaşı!

Bu gün bizim doğum günümüzdür. Varlığımız mübarəkdir, "zəhləmgetmiş"im, ən səssiz hənirtisindən tanıdığım sevgilim. Sən olmasaydın, dünya dağılmazdı, məhv olmazdı insanların həyatı, heç nəhəng dövlətlər də yoxluğundan dolayı üzülməyəcəkdi. Ancaq indiki Mirçingiz qətiyyən olmayacaqdı. Vücudu ilə eyni, fəqət bədbinlər hökmdarına dönmüş bədbəxt bir məxluq olacaqdı... Sənin gülüşünə gecikəcəkdim, sevgilim. Axı, bilirsən, mənə gecikməməyi də sən öyrətmisən - mən sənə pendirli pizzanı sevdirdiyim kimi...

Həyatımızın ən xoş çağını yaşayırıq, ətrafda milyonlarla xatirə gəzişir, küçələr eşq qoxusuna bürünüb. Səni hiss etmək və hətta toxunmaq da mümkündür - baharın özü kimi.

Mirçingiz AĞAZADƏ

525-ci qəzet.- 2019.- 27 aprel.- S.16.