Ümidimizi özüylə apardı...

Hekayə

Otağımdakı təqvim 2016-cı ilin 16 oktyabrını göstərirdi. Yavaş-yavaş tanrı göy üzündən günəşi çəkib, səmaya ulduzlar səpməyə başlamışdı.

Həyəcan məni qəribə bir tilsim altına almağı da bacarmışdı, çarpayımda oturub kürəyimi divara söykəyərək, pəncərədən topa-topa qara buludlara baxırdım.

Televiziyada sabah havanın yağışlı keçəcəyini də eşitmişdim, bu, məni daha da həyəcanlandırırdı.

Bu ki ilk görüş deyildi, niyə belə qorxurdum?!

Özüm-özümlə danışmağa başladım: "Görərsən, sabah işlər yolunda getməyəcək". Lakin məni belə qəmgin, belə ümidsiz düşünməyə, məcbur edən nə idi?! Açığı, heç özüm də bilmirəm.

Otağımda qəribə bir səssizlik hökm sürürdü, akvariumdakı balığın nəfəs alıb-verməyini hiss edirdim. İki aydır ki, bizim evdədir, adı Ümiddi.

Bu səssizliyi aradan qaldıran 7 yaşlı qızımın mənə səslənməsi oldu:

- Ata.

- Gəl, qızım, gəl, oyandın, deməli.

- Hə, ata, oyandım. Niyə ağlayırsan, ata?

- Yox, nə ağlamaq. - Şablon bir yalanla canımı qurtarmaq istədim. - Toz düşüb gözümə.

Çox inandırıcı olmadı, əlimin tərsiylə yanaqlarımı sildim. İndi ağır bir zərbə gələcək hiss edirəm.

- Anam üçün ağlayırsan?

Susuram. Sualın altında əzildiyimi hiss edirəm, növbəti zərbə çox uzaqda deyil.

- Ata, anam saçlarını niyə kəsdirib?

- O hardan çıxdı?

- Dünən paltonun cibində anamın şəklini gördüm.

Bir neçə saniyə susdum, cavab verməkdə çətinlik çəkirdim.

Məni bu suala cavab verməkdən, gözlənilməyən bir zəng xilas etdi.

- Qızım, keç nənəngilin yanına, mən indi telefonla danışmalıyam.

- Yaxşı.

Zəng edən həkim idi.

- Salam, Kənan bəy, Könül xanımın həkimidir sizinlə danışan.

Özümdən aslı olmayaraq, təlaşla cavab verdim:

- Salam, həkim, nəsə olub? Könül yaxşıdı ? Həkim, qaydasındadı hər şey?

- Narahat olmayın, hər şey nəzarət altındadır. Sabah əməliyyatın saat 09:00 da başlayacağını xəbər vermək üçün zəng etmişəm. Tez gəlib əməliyyat başlamadan görüşə bilərsiniz.

- Oldu, çox sağolun (səsim titrəyirdi).

Divardakı saata çevrildim, saatın əqrəbləri 20:45 göstərirdi. Deməli, 12 saat sonra əməliyyatdı. Deyəsən, bir siqaret çəksəm, yaxşı olacaq.

Eyvana çıxıb siqaretimi yandırıb başladım öz-özümə danışmağa. Birdən, birdən, Allah eləməsin, əməliyyat uğursuz keçdi, qızıma nə deyəcəm?! 2 aydır ki, güc bəla ilə, başını qatıram, şəkili görməyi də lap pis oldu.

Sanki diksindim, içimdən kimsə üstümə qışqırdı.

- Hər şey yaxşı olacaq!!!

Gecəni yatmadım, bütün müqəddəslərə dua etdim, Allahdan dualarımı qəbul edib onu mənə bağışlamasını istədim.

Sabaha az qalmışdı, tanrı gecə pərdəsini asta-asta çıxardırdı göy üzündən.

Qızımın otağına keçdim yanağından öpərək, saçlarından anasının qoxusunu çəkdim içimə.

Astaca qapını açıb evdən çıxdım. Hava haqqında məlumat özünü doğrultmuşdu, hava çiskinliydi, narın yağış yağırdı.

Saatıma baxdım. 07:12. Evdən xəstəxanaya yarım saatlıq yoldu, birbaşa xəstəxanaya yol aldım, yol üstü Aqşin dayıdan bir dəstə nərgiz götürdüm, Könül nərgizləri çox sevirdi.

Könülün yatdığı palataya çatanda, qapının ağzında dayandım, otağdan səs gəlirdi.

Qapını bir azca araladım, gördüklərim qarşısında ayaqda durmaq çox çətin idi.

Ad günündə aldığım saç rezinini əlində tutaraq ağlayırdı. Saçlarını necə sevdiyini ən yaxşı mən bilirdim. Mənə belə icazə vermirdi saçlarına toxunam.

- Könül. Mən gəldim. Sənə ağlamaq olmaz deməmişdimmi?!

Üzünü ovcuma aldım, yanaqlarını sildim.

- Ağlayacaqsan bir də?

Ağlayaraq cavab verdi:

- Yox, ağlamayacam.

- Sağal, gedək evimizə. Qızımız səhər axşam səni soruşur, daha yalanlarım tükənir.

- Birdən mən sağal...

- Sözünü kəsdim. Sağalmasam deyə bir söz yoxdu, bilmərəm elə söz, sağalacaqsan.

Elə bu vaxt qapı döyüldü həkim otağa daxil oldu.

- Hə, Könül hazırlaşaq əməliyyata?

- Olar.

Alnından öpdüm, qulağına onu hər zaman sevəcəyimi pıçıldadım və otaqdan çıxdım.

Əməliyyat, həkim dediyi vaxtda başladı - 09:00-da.

Ümumən 3 saat olmaqla iki hissədən ibarət idi əməliyyat. İlk hissədən sonra həkim vəziyyətin yaxşı olduğunu dedi, ümid çox gözəl hissdir əslində, lakin kimsə onu öldürməyə... Otaqda qarışıqlıq düşdü. Anonsla baş həkim əməliyyat otağına çağırıldı, işlər yolunda getmirdi, hiss edirdim. Bir müddət sonra həkim ağır addımlarla mənə yaxınlaşdı.

"Dünya başıma yıxıldı" deyə bir ifadə var, elə bilirdim ki o ifadə məcazi mənadadı...

Həkim dilləndi:

- Başınız sağ olsun...

Qulaqlarım bu sözü qəbul edib beynimə xəbərdarlıq siqnalı ötürməkdə çətinlik çəkirdi.

- Yoox! İnanmıram, həkim! O, ölə bilməz, yalan deyirsən, onu görməliyəm, Könülü görməliyəm.

Həkimin yalan demədiyini bilirəm, sadəcə qəbul etmək çox çətindi.

Qızımız, mən, bir də yüzlərlə xəyalımız yetim qalmışdı. Bundan sonra uzun bir yalnızlıq başlayırdı.

Bir neçə saat xəstəxanın həyətində oturub siqareti siqaretə caladım.

Sonra hiss etdim ki, bu zamanda ən çox qızıma ehtiyacım var.

Evə yollandım, qızımı görməyə.

Qapı zəngini basdım, qapı açılar-açılmaz qızım ağlayaraq üstümə qaçdı:

- Niyə öldü? Öldüüü... Niyə, ata, niyə?!

Nə baş verdiyini anlamıram, çünki anasının ölümündən hələ xəbər tuta bilməzdi.

- Sakitləş, qızım, de görüm nə olub? Ölən kimdi?

- Balıq ölüb. Ümid... Ümid ölüb.

"Könül qan xərçəngi olduğunu biləndə, məndən bir balıq alıb, adını Ümid qoymağımı istəmişdi. Deməli, Könül bu dünyadan gedərkən Ümidi də özü ilə aparmışdı".

2016-cı ildən 3 il keçir.

Üç ildir ki, Könül bizimlə deyil. Tez-tez qızımla onu ziyarət etməyə gedirik, Aqşin dayı bizdən nərgizlərin pulunu almır, hər dəfə qızıma gülümsəyib deyir:

- Lalə, sən böyü, həkim ol, onda atandan almadığım bütün nərgizlərin pulunu səndən alacam...

Elə Lalə də bu fikirdədir, hər dəfə deyir ki, həkim olacam, qoymayacam uşaqlar mənim kimi anasız böyüsün.

Kənan İSMAYILOV

525-ci qəzet.- 2019.- 20 fevral.- S.6.