QARABAĞIN GÖZƏLLƏRİ

Vəfalı Leyli, Əslidir,

Layla çalsa, xoş səslidir.

Tər bənövşə nəfəslidir

Qarabağın gözəlləri.

Mehribandır, iffətlidir,

Düşməninə nifrətlidir.

Yurdum kimi qeyrətlidir

Qarabağın gözəlləri.

Yad əkən yer sünbül verməz,

Özgə bağı bir gül verməz.

Hər yetənə könül verməz

Qarabağın gözəlləri.

Həyat - yeni,

Dövran - yeni!

Tanrım, qoru bu Vətəni!

Sevsə, xoşbəxt edər səni

Qarabağın gözəlləri.

QARAÇI QIZI

Günlərin bir günündə

Bir kurort yerində

Elə bil ki, buludlardan

qopub düşdü,

Ya Yerdən pırtlayıb çıxdı

bir qaraçı qızı.

Sözün düzü karıxdım...

Köhnə bir tanış kimi

Qarşımı kəsib dedi:

- Sağ əlini mənə uzat

Falına baxasıyam

elə bu saat.

Gülümsəyib dedim ki,

Xırda pulum yoxdur axı,

yüzlüyüm var...

Qaraçı qızı əllərini

oynatdı:

- Eybi yox,

xırda məndə tapılar.

Sonra boylandı

sola, sağa.

Başladı ovcumun içini

Vərəqləyib oxumağa...

- Sən bəxti gətirən adamsan,

Savab işlərdə

çəkilər adın.

Evin olmayanda evləndin,

Sonra evsiz qalmadın.

Səninlə bəxtəvər oldu

Dörd balanın anası -

bir qadın.

Dost-tanış sırasında

Öndə getdin.

Kişi kimi yaşamağa

Çatdı gücün,

qabiliyyətin.

Bulaq görsən

gözün gülər.

Dağ görməsən, darıxarsan.

Çox gəzənsən,

yolun - açıq.

Əsl həyat yollardadır,

yollara çıx.

Yer üzünü dolan, gəz.

Amma eşit mən verən

məsləhəti,

Qara köynək alma qəti

Qara paltar

sizin ocağa düşməz...

Ürəyindən keçənlər

Qaranquşun qanadında

gələcək...

Dərd eləmə, çox istəkli dostların

səndən əvvəl öləcək...

...Sonra əyilib qulağıma

Qurğuşundan ağır

bir söz dedi qaraçı qızı.

O, nə dedi,

demərəm, yox!..

Nə dedisə, hamısını

düz dedi qaraçı qızı.

DƏMİRÇİ ŞƏMİL

Bizim Qarabağın

Seyidli tirəsində

Dəmirçi Şəmil deyilən

bir kişi vardı.

Dəmirə sığal çəkən

əlləri

fikirdən qabar-qabardı.

Hitler davasından

sonra

gələn zamanlarda

O, odun peçini

tərifdən yorulmazdı:

- Alın, alın, camaat

Belə peçlərdən azdı...

istiliyi özündədi,

körüyü, kömürü

odu, közü içindədi.

Gəlin, alın, aparın

görün, necədir, nədi...

Yaratdığı bu peçlərə

balasıtək baxardı,

“İsti peç”, “isti peç” - çağırıb

müştəri yığardı...

Az qala inanmışdıq

Dəmirçi Şəmilin zarafatına,

sözünə.

Eh, biz nələr atmadıq

O qara peçlərin gözünə...

Ağacların kötüyünü,

budağını, gövdəsini...

Hələ də eşidirəm

İgid anamın

titrək səsini:

“Odun yoxdu, çox soyuqdu,

ta neynəyək,

ay bala,

alça kəsin, ərik kəsin

əlləriniz titrəməsin.

Tuta dəyməyin - günahdı,

meyvələri bərəkətdi,

kölgəliyi söhbətgahdı...

...İndi sən hardasan,

biz hardayıq,

Şəmil kişi?!

Evimiz - yox, peçimiz - yox...

Həmyaşıdlar sırasında

Birimiz var,

beşimiz - yox...

Hərdən xatırlarıq səni.

Yadıma d üşdün yenə

Min rəhmət olsun sənə,

Dəmirçi Şəmil!

Gün gələcək

qəmli ruhun şad olacaq!..

QƏFƏSDƏKİ KİŞİ

Bu nə işdi,

Nədən gəlib düşdün

bu daş qəfəsə?

Bu necə qəfəsdir,

nədir, nə isə...

Orda - dağlarda

gur bulaqlar,

Yarpağı sərçəyə dönüb

uçan meşələr var.

Dərəsində dağ reyhanı,

Ətəyində bənövşələr var.

Havası süzülər

qanına birbaş.

Ax sən hardan düşdün

Bu daş - beton qəfəsə,

qardaş?

Yolunu kölgəli ağaclar

gözləyir.

Xalça yamaclar gözləyir...

Dərələri, təpələri,

dolayları aş!

- Çıx bu şəhərdən,

Çıx yola birbaş.

Qarabağ gözləyir

yolunu, qardaş!

Məni, səni,

onu, bizi,

Bakını, İstanbulu,

Təbrizi

Gözləyir Qarabağ!..

BİRDƏNƏM

Nə şirin bir nağıl imiş

o uşaqlıq illəri.

Elə bil ki, ayrılmayıb

əllərindən əllərim.

Bilsən necə saxlayardım

sən verdiyin gülləri...

Bu qismətdir, fikr eləmə,

qalma darda, Birdənəm...

Sən işə bax, gör hardasan,

bəs mən harda, Birdənəm...

Bir məktəbdə oxuyardıq

mən üç sinif yuxarı.

Sənə, mənə söz atardı

uşaqların paxılı.

Küsüşmədik, ümid etdik

yaxşı olar axırı.

Kimlər gördük, nələr gördük

bu yollarda, Birdənəm...

Düşmə dərdə, qalma heç vaxt

intizarda, Birdənəm.

Xəyalımda adın yaşar,

ürəyimdə - surətin.

Bilirsən də, sənsiz qalmaq

mənim üçün çox çətin.

Yaşa dolduq, nə dəxli var,

yetər gücüm, qüdrətim,

Yolundayam yaz gələndə,

qışda, qarda Birdənəm...

Gözləyərəm harda desən -

elə orda, Birdənəm.

YARAMAZ

Sən

insan cildində şeytansan.

Səndən üz çevirərlər

Şeytan olduğunu

dansan...

Başın, üzün, gözün

yerində.

Amma diqqətlə baxsan

sifətin - yox!

Böhtandan, yalandan başqa

məharətin - yox!

Tapşırsalar şər atarsan

Şəhər qızlarına,

kənd uşağına.

Lap elə dağlara,

meşələrə,

göy qurşağına.

Yeri, göyü qaralamağa

hazırsan həmişə.

Hara qədər gedəcəksən belə

içindəki hikkəylə

didişə-didişə?!

Xislətin, niyyətin

kömür kimi

qapqaradı.

Vətən qeyrəti çəkməyənlər

sənin kimi,

Boşboğazdı, avaradı!

Bu hay-həşirlə sən ki,

Bir ovuc boz dumansan.

Yel əsər,

duman keçər...

“İt hürər,

karvan keçər!”

...Deyəsən, bir az

başqa cürə gəlir

bu şeirin ardı...

Anan sənin yerinə

Bir qara daş doğsaydı

O daşı sənəbənzər

şeytanlara atardım.

BİR NƏFƏRƏ

Unudulmaz Mikayıl Müşfiqə Allah rəhmət eləsin!

Sənin kərpic-kərpic

kitabların var,

Bir şeir tapılmaz

salam verəsən...

Get, başqa sənətdə

özünü axtar,

Aldatma özünü

nahaq yerə sən.

Daha zövqümüzü

korlama bəsdir.

Bizlərdə ucadır

şairin adı.

Sənin hay-həşirin

boş bir həvəsdir,

Dadsız misraların

sıra-sıradı...

Sözün sahibi var,

bazarı olmaz.

Söz toxum kimidir

gərək əkəsən.

Söz var sifətində

bir nur tapılmaz

Söz də var başına

sığal çəkəsən.

Bu söz sənətinin

nədir günahı,

Sözü sevməyəndə

söz batar qəmə.

Sabirdən, Müşfiqdən

ayıbdır axı

Sən Allah özünə

“şairəm” demə!

2019-cu ilin qışı

Şüvəlan

Ramiz MƏMMƏDZADƏ

525-ci qəzet.- 2019.- 30 mart.- S.23.