Əlvida, hislərimin qatili!
Dəhlizin o başından tanış ayaq səslərinə həsrət
buraxdın məni. Oyuncağını itirmiş körpə
uşaq tək küskünəm hər kəsə. Süzülmüş dodaqlar, çatılmış
qaşlar, bu aralar simamda dəb halını alıb, deyəsən.
Ətrini duyardım hər
səhər mehindən.
İndi hoyrat poyrazlar əsir dörd bir yanımda.
Hər yaraya məlhəm, hər ağrıya əlac var da, qəlb
ağrısına niyə
yoxdur? Niyə tutuşur sol yanım?
Niyə hər nəfəs alışımda xəncər
kimi batır yoxluğun? Adın içimə dərd
olmuş, dərmanı
səndə gizli.
Sağalmaq istəmirəm. Burax, qanasın bütün yaralarım, qabıqları
təkrar-təkrar incitsin
qəlbimi. Olar ki, qayıtmaq istərəm, bağlansın bütün
yollar, yansın bütün körpülər,
içimdəki ümidlər
kimi. Bir zamanlar içimdə
bahar çiçəkləri
açdıran gülüşün
indi qara buludlarla çarpışdırır
yalanlarını.
Bugün bir cənazə qalxır könül evimdən. Tabutun dörd yanını
qaldıranlar yabancı
deyil. Ümidlərim, xəyallarım, inancım, sevgim. Dörd sütun üstündə
gedirsən sevgilim.
Gedişin belə gəlişin
qədər möhtəşəmdir.
Gələrkən özünlə gətirdiklərin indi tabutunu qaldırır.
Məni əmanət etdiklərin içimi yandırır.
Dörd yanıma qoyub getdiyin gözətçilərin
yasımı tutmağa
vermir macal. Xatirələr rəqs edərkən
beynimdə sağımdakı
xəyanət, solumdakı
yalan. Hələ arxamdakı gözətçilərini
demirəm - yalançı
andlar, tutulmamış
vədlər. Qoynumda yaralı
körpələrim iz
- yarım qalan xəyallar, qırılan ümidlər.
Canımdan can qopur. Sol tərəfimdə qərib
bir sancı, içimdə qan ağlayan bir qız. Hıçqırıqları qulaq batırır.
Bəs onda niyə gözlərim bu ağrıdan bixəbərdir?
Qurudumu yoxsa yaşlar, yoxsa yoruldularmı. Uğrunda tökülüb vicdanını
yuya bilməməyin utancından gizləniblər
bəlkə də.
Getmə
deməyə cəhd etməyən diliməmi küsüm, yoxsa ardınca getmək istəməyən ayaqlarımamı?
İtirsən gözdən. Uzaqlaşırsan. Bir az zaman sonra qoxun da
itəcək.
İlk günkü heyranlığını
itirməyən baxışların,
ən əsəbi vaxtımda zəncirlərimi
qıran "can" sözün,
sanki qırılmağından
ehtiyat edərcəsinə
ürkək toxunuşların,
qabırğalarımı qabırğalarına
dolayan o möhkəm sarılmaların, boynumda
hiss etdiyim isti nəfəsin, ayaqlarımı
yerdən kəsən
öpüşlərin, məni
məndən alan qoxun. Bunlarıdamı özünlə aparırsan? Bu qədər
vicdansız ola
bilməzsən. Məni
kimsəsiz qoyacaq qədər qəddar ola bilməzsən.
Bir damla göz yaşına dünyanı yandıran adam, indi
iki damla yaş tökülməsin
deyə qırpmağa
qorxduğum kipriklərimi
əsir almışam.
Gəlişinlə açdırdığın çiçəklər
xəzan yarpağına
döndü. Bu gedişi
heç sevmədim.
Bu sənə heç yaraşmadı.
Bunlardamı yalandı? Titrəyən əllərin, köksündə
çırpınan ürəyin,
heyranlıqla baxan gözlərin. Bu qədər yalanı necə qaldırdı vicdanın?
Əsərinlə tanış ol. Necədir xarabalığım? Məhv olmuş arzular, yıxılmış bir qadın, uçmuş bir dağ. Xoşuna gəlir mənzərə?
Hünərinlə öyün, məncə.
İmkansızı bacardın.
Ayrılıq deyildir içimdəki köz. İllərdir bir yalanın
qoynunda yatmışlığımdır.
Hər səhər məni oyadan isti nəfəsin
ötəri bir həvəs olmağıdır.
Hər gecə qoynunda xəyallar qurduğum insanın uydurduğu yalanlardır. Yalanların deyil
ürəyimi sızladan.
Məni oturtduğun "axmaqlar"
kürsüsüdür. Və o şirin nağıllar.
Söyləsənə ey sevgili, çoxmu
güldün arxamca? Dodağından qopan hər kəlməyə şübhəsiz
inandıqca saflığım
səni əyləndirdimi?
Susma, danış. Hazıram, uydur
yene bir nağıl. İnanacağıma söz verirəm. Yetər ki, səsinə həsrət qaldığım
gecələrin sayı
artmasın. Yetər ki,
gecəni səhərə
gözyaşlarım bağlamasın.
Susma, danış...
Sənsizliklə rəqs edirəm xatirələrin sədasında. Buza dönmüş
yatağımda ruhunla
isinirəm. Kim bilir, bəlkə bir gün bir
yerdə yenə qarşılaşarıq. Təkrar vurulsana mənə! Yenə pilləkəndə ayaq saxlayıb gözlərində qərq
olaram. Yenə gülümsəyərsən şirin-şirin.
O yağışın altında
yenə islansana. Qarda soyuq daşın üstündə yenə yolumu gözləsənə.
Yenə pəncərəmin altında
sabahlasana. Eyni həyəcanla
gözləsənə yenə
yollarımı. Yenə də
qapını açıb
sən əvəzinə
çiçək görsəm.
Soyuqdan donsam, eyni paltonun
içində qızınsaq.
Hər sağollaşanda yenə ağlasaq. Yenə başını dizimə qoysan, "səndən başqa kimsəm yox desən". Kim bilir,
bəlkə onda...
Yox, yox... Əsla. Sən mənim üçün
tarixin tozlu səhifələrində qalmış
uydurulmuş bir nağılsan. Bu nağılın
sonunda göydən niyə alma düşmədi?
Utancından göy də,
yer də üzünü gizlətdi
məndən. Xoşbəxtliyimə şahid, arzularıma bələd, xəyallarımdan
xəbərdar hər
varlıq indi gözlərini qaçırır
məndən.
... Söylənəcək o qədər söz
varkən, hayqırmaq
istədiyim o qədər
suallar varkən susmağı seçdim.
Bilmədiyi üçün deyil, çox şeyi bildiyi üçün susarmış
bəzən insan.
Susmuş bir qadın,
bitmiş bir sevgidir. Sönmüş bir ocaq, buz kəsmiş bir qucaqdır. Susmuş bir qadın dəfn olunmuş xoşbəxtliyindir.
İnsanı susmağa məcbur edən səbəb onu qışqırmağa
vadar edən səbəbdən daha çox yandırır. Söylənəcək o qədər söz varkən, çarəsizcə
bir kənarda susmaq, qəlbində fırtınalar qopsa da, gülümsəməyə
çalışmaq, içini
ayaz dondurarkən üzündə bahar gülləri açmaga məcbur etmək əvəzolunmaz bir çarəsizlikdir. Dünyada heç
bir şey daxilən qəmgin bir insanın zorla gülümsəməyə
çalışması qədər
acı görünmür.
İndidən hicranın dağlayır ürəyimi.
Zamanla kül olmaq arzusuyla həsrətinə
sarılıb yuxumu ərşə çəkirəm.
Bir daha əsla
qarşılaşmamaq ümidilə, əlvida hislərimin qatili!
Leyla CAMAL
525-ci qəzet.- 2019.- 8 may.- S.19.