Bakının səsi...

Bu, mənəm – Bakı...

Adına şeirlər yazdığın, nəğmələr qoşduğun şəhər! Xəzərin yaxasından çiçək təki asılan, hər daşı-divarı min bir tarix danışan, qoynunda az qala yaşı qədər sirlər gizlədən, köksündə əzəmətli yadigarlara qucaq açan qədim Bakı! Sənin qürur, güvənc yerin, taleyinin şəhəri!..

Hər daşıma, divarıma sığal çəkən əllərin məni Yer üzünün ən gözəl şəhərlərindən birinə çevirdi. Qədim binalar, köhnə, bapbalaca evlərin yerində ucalan göydələnlər, abad yollar, geniş və işıqlı küçələr, əsrarəngiz park və xiyabanlar, yamyaşıl meydanlar, gül-çiçəyə bürünmüş bağ-bağçalar, gümüş kəmər kimi belimə dolanan möhtəşəm körpülər... Hansını deyim – sadalamaqla bitməz! Mənim özümü belə heyrətləndirən bu möcüzələri sən yaratdın, İNSAN!.. Məni sən yaratdın!..

Gündüzlərimi cənnətə döndərdin – sehrindən özün də qopa bilmədin! Hara baxdım – dopdolu gördüm, iynə atsan, yerə düşməz! Şər qarışanda da əl-ayağın ev-eşiyə yığışmadı: gözəllikdən kim doyar ki!.. Gecələrimi şam-çırağa çevirdin – Göyün bir parçasına bənzədi, ulduzlarla bəhsə girdi! Sayrışan işıqlar qaranlığın bağrını yardı, zülmətə qənim kəsildi, süd kimi ağappaq nura boyadı hər yanı! Göyün özü də qibtə elədi Yerdə sayrışan ulduzlara – gecənin təntənəsinə! Qızıl-qızıl düymələri, pırıl-pırıl lampaları sən asdın yaxamdan, İNSAN!.. Məni sən parlatdın!..

Mavi gözlü Xəzərə oxuduğum ən şirin nəğməni də sən yazdın! Bu nəğmədən xumarlandı dəniz, sirli gecələrin nağılından doymadı heç!.. Min bir sevgi qatdığın bu gözəlliklərə görə “Əhsən!” dedim, “Min alqış!” söylədim sənə, İNSAN!.. Məni sən ucaltdın!..

Bir rəssam fırçasıyla sinəmdə çəkdiyin heyrətamiz tablolar, həm də tərbiyə etdi, məni əzizləməyə, qorumağa səslədi. Bu tabloların önündə mənən zənginləşdi bəşər övladı! “Kamil görmək istədiklərimizin ətrafında mütləq gözəllik yaratmalıyıq!” dedin, İNSAN!.. Məni sən sevdirdin!..

...Nə yazıq! İndi ayrı düşmüşük! Bu gün tam fərqli bir şəhərəm mən – sükuta bürünən şəhər! Dolub-daşan küçələri bomboş, park və xiyabanları səssiz-səmirsiz, çəmənləri, fəvvarələri lal-dinməz şəhər! Sanki donmuş musiqidir dörd bir tərəfim, toxunsan, sevinsdən coşar, çağlayar! Bilirsən, hansı böyük tarixlərə şahidlik etmişəm mən! İndi bütün varlığım, varidatım susur...

Sən demə, ən böyük sərvətim, var-dövlətim, yaraşığım, bəzəyim də elə sənmişsən, İNSAN!.. Mən Tanrının nur qayçısıyla kəsib sənə pay göndərdiyi bir çıraq, sən isə pərvanəmmişsən! Həyat səninlə gözəlmiş, yaşamaq səninlə özəlmiş, dünyanın əşrəfi İNSAN!..

Mənmi səni incitdim, sənmi mənim xətrimə dəydin? İndi heç bu giley-güzarın da zamanı deyil! Bilirəm, darıxırsan! Mən də darıxıram, tıncıxıram, havam, nəfəsim çatmır sənsiz! Sənsiz kimə, nəyə lazımam ki? İndi anladım bunu...

Elə isə, səbrli olaq! Sonda qalib gələn güclü olan deyil, səbr və şükr edəndər! Unutmayaq: ən ümidsiz anın özü belə yeni həyatın işartısıdır! Pəncərəni taybatay aç üzümə, yenə mənə sevgindən danış! Şirin qəhqəhələrini, gülüşlərini eşidim, nəğmələrini dinləyim!..

Sərhədlər bağlı olsa da, göyə açılan əllər eyni duanı pıçıldayır, dünya eyni sonluq üçün dua edir bu gün! Biz də səssiscə dualar oxuyaq!..

Dözək! Şəri qovana qədər dözək! Dözək! Sən mənə, mən sənə qovuşana qədər dözək!..

Bu, mənəm – sənin yaratdığın Bakı! Dönüşünü intizarla gözləyən şəhər – sənin şəhərin!..

Firuzə NADİR

525-ci qəzet.- 2020.- 18 aprel.- S.15.