Rəhman Mirzəlizadənin şeirləri

özümdən yaşca böyük bir sükutla

silkələyib tökürəm nar budağındakı qarışqaları.

yandırın məni bir qarışqa yuvasına ac qayıtsa...

bir gün getsəm,

kimsəsiz kitablarıma bağışlayın məni...

sərgərdan günəşin qürub çağı

göy üzün

də buraxdığı narıncı ləkələrdən

süzülüb gəlir bu hüzn.

yenə öz zirvəsinə çəkilmiş bir dağ -

hamıdan, hər şeydən uzaq

yaşayır öz tənha yüksəkliyini...

mənsə...

bax bu qocaya -

çaldığı neyə

ikicə dəfə dodağını vurmaqdan iyrənəcək qədər

nifrət edir özünə...

özünü əynindən çıxarıb yuyası gəlir adamın,

sonra zivədən asmağı...

zivənin altına tutub ağzını

özündən damcı-damcı süzülən suyu içəsi gəlir adamın...

söndür işığı, anam...

qaytar məni bətninə;

dünyada başlamayan varlığıma...

dəli edir adamı

kimsəsiz küçəni işıqlandıran lampanın şüursuzluğu..

söndür işığı, anam...

qaytar məni bətnindəki qaranlığıma...

***

görəsən, atılmışlar hələ də tənhadırmı?

yenə uzaqdan gəlir at ayağı səsləri

bu yollar uzun çəkdi, bu yollar xatırladır

işgəncə otağına aparan dəhlizləri...

alçaldılmış bir bədən.. sahilə vurmuş ömür...

günahdan qorxmayana ölüm cazib görünür

tənhalıqdan üşüyən kəfəninə bürünür

iz də yoxdur... Saxlamır kəfən barmaq izləri.

azadlıqdır hamıdan tək yaşamaq əzabı

azadlıq simvoludur sınıq, külsüz külqabı

neyləyir tənha insan müstəhəbi, savabı?

tanrının mərmisindən ayrılıb gilizləri.

***

çöl qumrularının qanadlarının altını təmizlədiyini görüb

heyrət etdim onların bu həyat sevgisinə

və təəssüfləndim qanadımın olmadığına...

zivədə asılmış qupquru uşaq paltarlarını qucaqlamaq da bəs etmədi

özümü durulamağa...

dişin damağa pərçimləndiyi kimi

bərkindim sənə...

ümid yenə də

kəlbətinin paslı insafına qaldı.

"uzaq" deyəndə ağlıma üfüq xətti -

yə

ni uzağın ən əlçatmaz halı gəlir.

biz üfüq xətkeşiylə ayrı düşdük bir-birimizdən

bəs kim, hardan tapıb bu boyda xətkeşi?

mənə görə,

dünyanın bütün yolları,

su boruları,

və sevgiləri

üfüq xəttindən keçir.

indi isə üfüqə doğru,

"8" yazan addımların içində

diksindim bir anlıq,

külək qumları

üzərinə düşən kölgəmlə birlikdə apardı sandım.

mən uduzmaq üçün girdiyim savaşı

qazandım, Sev...

saatın divara söykənən,

yəni,

zamanın ən bulanıq tərəfi

necə də doğmadır mənimçün.

Sev, mən hər dəfə qaldığım yox,

qayıtdığım yerdən başlayıram yaşamağa...

***

Gecə işıqları və sərçə.

qaranlığı qurcalayan bir fənər

sərçə olub ovucunda gizlənər

susub gecə...Susub sərçə...Susub fənər...

bir də sən...

(saçlarının arasında işıldaquş görsənər...)

xırdalanar uşaqlığa, qocalığa işıqlar

hərəsi bir soyuq ələ sərçə olar,

hərəsi bir qaranlıqda işıldar...

fənər, görən, hara sarı dartınır?

yorğun-arğın sarı işıq

ovucundan uzaqlara incələr...

əlindəki o sərçənin bəlkə canı sıxılır?

aman allah, darıxmasın sərçələr!...

ölü gecə!

yanmış saman qoxusu da darıxdırır adamı...

baş qatmaqçün yorğun-yorğun

yandırasan-söndürəsən fənəri...

tənhalığın gecəsini gündüzünə qatasan!

bezikəsən...

axırda da

o sərçənin dimdiyindən öpüb sonra yatasan...

ha qovuram, fikir çıxmır başımdan:

görəsən, əlindəki fənərdir, yoxsa sərçə?

fənərdirsə, işıq niyə darıxır?

sərçədirsə, üşüyürmü eləcə?..

***

indi hardasa

bir uşağın beyni hamilədi,

özünə ana doğmaq istəyir...

sancı qarında olanda doğuş,

beyində olanda ölüm olur...

***

Qəbiristanlıqda.

eheeyy!..

hansınızın ölülüyü çatar

mənimlə yarışmağa?!.

***

bir azdan azad olacağıq...

aşırdın taburetləri!

***

necə də azadıq!

yerə çəkilmiş

quş şəkili kimi...

***

elə bilirəm,

mən ölsəm,

cəmi 3-4 ac uşaq qalacaq dünyada...

Mirzəlizadə Rəhman

525-ci qəzet.- 2020.- 15 avqust.- S.25.