Hər şey birdən-birə oldu...

Orxan Vəlinin çox sevdiyim bir şeiri var, "Her şey birdenbire oldu" deyə başlayır şair misralara. "Birdenbire vurdu gün ışığı yere. Gökyüzü birdenbire oldu. Mavi birdenbire" deyə davam edir. Sonra dərindən bir nəfəs alır, "Her şey birdenbire oldu. Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan. Filiz birdenbire oldu, tomurcuk birdenbire".

Sevginin, eşqin aniliyindən, qəflətən baş verdiyindən və bu aniliklər içində zaman məfhumunun əhəmiyyətsizliyindən bəhs edilir şeirdə. Əslində, bir az dərinə gedəndə baxırsan ki, həyatımızda bir çox məqam belə irəliləyir; hər şey birdən-birə baş verir, bir göz qırpımında, bir nəfəs alışında. Həmişə sevinc gətirmir birdən-birə olanlar, çox vaxt peşmanlıq, dərin kədərə məruz qoyur insanı. Məsələn, bəsit sayıla biləcək bir nüansdan gözü dönür insanın. Dəqiqələr içində məsələ elə şaxələnir, elə qol-budaq olur, elə böyüyür ki, məəttəl qalırsan. Heç ah çəkməyə belə fürsət tapmadan bir də baxırsan ki, gözünün önündə bütün zirvələr çöküb. O qadının başına gələnlər kimi...

Eyni ilə ustadın şeirində söylədiyi şəkildə; hər şey birdən-birə oldu həyatında. Sən demə, aylar əvvəl sevgilisinin həndəvərində dolaşan bir qadın başqa bir qadının "radarına" düşüb. O vaxtdan etibarən həmin qadın xərçəng toxumu kimi o başqa qadının beyninə yerləşib, getdikcə böyüyüb, şaxələnib, axırda da metastaz verib. Kişi qadının içinə dərd olan bu hadisəni bilib. Amma çox da ciddiyə almayıb. Şübhə qurd kimi daraşaraq qadını içindən yeməyə başlayıb. Ən axırda gördüyü mənzərə onu özündən çıxardıb. Elə həngamə də bundan sonra başlayıb.

Artıq elə bir məqam yetişdi ki, aylarla kök atan bu hisslər birdən-birə partladı. Qadın çox sevdiyi kişinin qarşısına keçərək ağzından alov saçan əjdahaya döndü. Sual vermədən, qulaq asmadan saniyələr içində ən ağır sözləri düzdü qurduğu cümlələrə. Kişi izah etməyə çalışdı. Amma gec idi, qadın çoxdan gəmiləri yandırmış, körpüləri dağıtmışdı. Yenə də dayanmırdı, ürəyi soyumurdu qadının, bomba kimi dağıdıcı cümlələri kişinin başına yağdırmağa davam edirdi. Ox kimi çıxmışdı sözlər ağzından, geri qaytarmaq mümkün deyildi. Ard-arda gələn ittihamlar başladı. Bir ara həddi aşdığını hiss etdi, amma hikkəsindən geri çəkilmədi. Əyilməmək, bükülməmək inadı imkan vermədi bir addım geri atmağına. Əyilib bükülməyənin axırda qırılmaqla bitəcəyini düşünmədi. Saatlar sonra olanları dərk etməyə başlayanda bütün enerijisi bədənindən çəkilmiş halda tapdı özünü. Boş gözlərlə ətrafa baxdı. Hər şeyi darmadağın etdiyini, o çox sevdiyi sevgilisini qəddarcasına yaraladığını xatırladı. Əvvəlcə evin içərisində keyimiş bədəni və uyuşmuş beyni ilə bir xeyli dolandı. Sonra bir az pəncərədən boylandı. Artıq gecə yarısı olmuşdu, göz-gözü görmürdü. Amma o, nəsə axtarırmış kimi gözünü qaranlığa zilləməyə davam edirdi. Birdən vücudu boşaldı. Qəflətən dizləri döşəmənin üstünə çökdü. Bütün ailəsini eyni anda itirmiş, hamısını birdən məzara qoymuş kimi hönkür-hönkür ağlamağa başladı. Hıçqırıqları gecənin sükutuna dəyərək əks-səda verirdi. Ağlamaq onu əldən salmışdı. Kürəyini divara söykədi, dizlərini qarnına çəkərək möhkəm qucaqladı. Bir müddət çökdüyü yerdə hərəkətsiz halda qaldı. Ürəyinin döyüntüsü qulağına elə möhkəm gəlirdi ki, sanki köksü bombalanırdı. Mədəsinin üstünə beton tökülmüş kimi ağırlıq çökmüşdü. Sanki bir əl içindəki bütün orqanları tək-tək sıxıb, əzib buraxırdı. Yanağına yayılan gözyaşları qurumağa başlayanda birdən nəsə yadına düşmüş kimi yerindən sıçrayaraq ayağa qalxdı. Dəli kimi axtarışa başladı. Masanın üstünü, divanın yan-yörəsini, yatağındakı dağınıq halda olan örtüyün arasını, yastığın altını eşələdi. Heç nə tapa bilmədi. Gözü dolabın qarşısında saatlar əvvəl hirslənərək atdığı və bayaqdan bəri axtardığı tərs çevrilərək duran telefona sataşdı. Sevincək halda qaçıb yerdən götürdü. Ekrana baxdı - nə bir mesaj gəlmişdi, nə də bir zəng... Əlləri titrəyərək sevgilisinin nömrəsini yığdı. Sonra dəfələrlə təkrarladı. Yenə...yenə... Amma açan, bir "alo" deyən olmadı! Mesaj yazdı, ard-arda, uzun-uzun mesajlar idi bunlar. İçində şikayət də vardı, ittiham da, yalvarış da vardı, peşmanlıq da, hirs də, hikkə də... Amma ən çox sevgi vardı. Ünvanına çatan mesajlar oxunsa da, cavab yazılmırdı. Çünki çox yaralamışdı qadın, çox yaralanmışdı kişi... Hər şey birdən-birə baş vermişdi. Birdən-birə yaranmışdı qısqanclıq, birdən-birə partlamışdı qadın, birdən-birə yerlə yeksan olmuşdu bütün gözəlliklər, birdən-birə bitmişdi bir eşq.

Türkan Turan

525-ci qəzet.- 29 avqust.- S.17.