Zehinlərin savaşı: mədəniyyətlərin toqquşması
və informasiya müharibəsi
Bir gerçək dünya
var...
Bir böyük güclərin
planlaşdırdığı dünya modeli var...
Bir də dünyanı bəşəriyyətə
təqdim edən, dünya haqqında beynəlxalq ictimai rəyi formalaşdıran
informasiya şəbəkəsi
var.
- İnsanların gördüyü-bildiyi
bunlardan hansıdır?!
- İnsanlar bilavasitə
görmə-duyma məsafəsində
olanları, bir də ona təqdim
olunanları görə
bilir.
Böyük güclərin planlaşdırdığı
dünya modeli - qlobal proje/layihələr
gizli saxlanır. Üzə çıxarılan
bu qlobal layihələri həyata keçirmək üçün
vacib olan hazırlıq işləri,
ilkin addımlardır.
Bu addımların arxasında
nə gizləndiyini sadəcə o layihəni quranlar bilir(di). Beynəlxalq ictimaiyyət isə
bunlardan xəbərsizdir,
çünki gizli saxlanır.
İnformasiya, ictimai rəy, psixoloji durum... Və ən əsası lokal siyasi güclərin,
dövlət rəhbərləri
və xarici siyasət "uzmanlarının",
yerli ideoloqların dünyaya baxışlarının
yönləndirilməsi, onların
da hərlənib-fırlanıb bu tilova düşməsi...
Bəli, yeni dövrün yeni də müharibə
formaları var.
Qloballaşma şəraitində hər
ölkənin daxili ictimai rəyi yetərli olmur; beynəlxalq ictimai rəy böyük güclərin uzun əli ilə dünyanın fərqli məkanlarındakı "daxili"
məsələlərin həllinə
təsir edir, onlara yön verir.
İctimai rəy təkcə
münaqişələrin, müharibələrin gerçək
səbəbləri, haqlı
və haqsız məqamları ilə bağlı deyil, həm də bu müharibənin tərəfləri olan ölkələr haqqında,
onların Qərb standartlarına - demokratiya,
hüquqi dövlət
prinsiplərinə uyğunluğu
haqqında təsəvvürlər,
gerçək və yanlış məlumatlar əsasında formalaşır.
Yəni ölkəyə olan münasibət konkret hadisəyə də münasibət üçün
şərt olur.
Ona görə də münaqişənin həlli
bəzən ölkələrin
ictimai-siyasi durumu ilə müəyyənləşir.
Bəs bu sahədə erməni sindromu necə təzahür edir və bizim bu
virusa yoluxmaq durumumuz nə yerdədir?
İlk baxışda ermənilər
də beynəlxalq ictimai rəyi öz xeyirlərinə dəyişmək üçün
işlər görür,
özlərini yazıqlamaqla
başqa xalqların simpatiyasını qazanırlar. Və bu
aldadıcı vəziyyət
hərdən bizimkilərin
də analoji kampaniyalar təşkil etməsinə səbəb
olur.
Amma bir neçə mühüm məqamı unuduruq.
Əvvəla, bu cür məsələlər,
lokal gerçəklərin
beynəlxalq ictimai rəyə təqdim edilməsi ildə bir dəfə - kampaniya şəklində
həyata keçirilməməlidir. Ağlayıb-sızlamaq fərdi miqyasda, kimlərdəsə bir duyğusal münasibət
yarada bilər, amma ictimai rəyin
dəyişməsi üçün
yetərli deyil. Biz məhz bu
cür kampaniyaçılığı
erməni sindromu adlandırmışdıq. Kim isə deyə
bilər ki, bəs onda ermənilər
bu yolla necə uğur qazanırlar?
- Bu, ermənilərin uğuru deyil, dünya öncədən yönləndirilib
və ancaq görmək istədiyini görür. Yəni böyük güclərin
layihələrinə uyğun
olduğuna görə.
Belə olanda hətta yalanlar da rahatca həzm edilir.
- Bəs onda biz nə etməliyik?
- Öncə beynəlxalq ictimai rəyi formalaşdıran amillərə
kompleks halda, sistemli şəkildə nəzər salmalıyıq.
İkincisi, düşdüyümüz
labirintə daha böyük kontekstdə baxmalı, ən azından indi Suriyada baş verənləri, sürəkli
qırğınlar, milyonlarla
insanın yurdundan didərgin düşməsini,
böyük qaçqın-köçkün
ordusunun yaranmasını
və bütün bunların dünyanın gözü qarşısında
necə həyata keçdiyini, bunu törədənlərin və
arxasında duranların
kimliyini götür-qoy
etməli, öz problemimizlə müqayisələr
aparmalıyıq.
Daha sonra o böyük layihələri
hazırlayanların məqsədlərini
üzə çıxarmağa
çalışmalıyıq. Onlar əslində,
nə istəyirlər?
Nə istədiklərini bilirlərmi,
yoxsa yeni texnoloji vasitələr, iqtisadi və hərbi güc keçmiş ideoloji layihələrin gerçəkləşdirilməsinə
inersiya ilə yönəldilir? Bəlkə bu
böyük güc dediyimiz subyektlər də əslində, nə istədiklərini dəqiq bilmirlər?
Bəlkə onların əsl
məqsədlərinə çatmaları
üçün daha
optimal, qırğınsız-qadasız yollar var?
Dünya müharibələrinin və
o vaxtdan qalan nihilist və antihumanist ideologiyaların sadəcə
tarixi qalmayıb, onların indi də davam edən
gizli həyatı var.
Müharibənin ancaq
görünən tərəfləri
bitmiş və bəzi tərəf-müqabillər
dəyişmişdir.
İdeoloji inersiya... Əski
düşüncələrin yeni dövr üzərinə saldığı
qaranlıq ləkələr,
Marşall planları və bu qəbildən
olan neçə-neçə
layihələr, məkrli
tuzaqlar...
Onlar bu qartımış, artıq
bəlkə də şüuraltıya keçmiş
ideoloji kabusun kölələrinə çevrilmişlər.
Biz yeni mərhələdə
böyük güclərin
söykəndiyi fəlsəfi-ideoloji
təməllərdən danışırıq. Onun nəticəsidir
ki, İslam dünyasına
qarşı təxribatçı
planlar, xüsusən
"Ərəb baharı"
deyilən çevrilişlər
şəbəkəsi, Toynbi-Hantinqton
ideoloji xəttinə söykənir. Sanki ayrı-ayrı
Xristian və İslam
sivilizasiyaları var və onlar arasında
toqquşmalar, savaşlar
qaçılmazdır və
bunun həll yolu İslam ölkələrinə
reforma gətirməli
olan iç savaşlarıdır. Əslində isə bu ideoloji
sistem yanlış fəlsəfi təmələ
söykənir. Bizim - Türk-islam
dünyasının gerçək
dünyagörüşünə əsaslanan fəlsəfi sistem isə, təəssüf ki, hələ də oluşmadığına görə
alternativ ideoloji konsept də irəli sürmək mümkün olmamışdır.
Qərbdə isə yeni fəlsəfələr
qafaları sarmış
olan bu ideoloji
doqmatizmdən xilas yolu aramaq əvəzinə,
yaxasını kənara
çəkir, özünə
qondarma problemlər oluşdurur. Bəli, müasir Qərb
bu absurdun çözülməsinə yaxın
durmur. Bu vəziyyət Qərb filosoflarını bəlkə
heç narahat da eləmir. Düzdür, tək-tək filosoflar
bu vəhşətə
seyrçi münasibət
bəsləməyərək, sözlərini deyirlər.
Mən əvvəllər Umberto Ekonun
Qərb siyasi-ideoloji gerçəkləri barədə
fikirlərini bu qəzetin oxucuları ilə bölüşmüşdüm.
Amma belə insanlar çox azdır... Niyə biz Qərb filosoflarından
mədəd umuruq; əslində, bu durum onlardan əvvəl bizim problemimiz deyilmi? Axı, od düşdüyü yeri yandırar. Və xilas/şəfa pöhrələri də öncə burda - İslam
dünyasında cücərməlidir.
Dini zəmində deyil, fəlsəfi zəmində.
Amma bizim hələ ancaq cücərtiləri görünən milli fəlsəfi fikir belə ağır bir yükün altına girməyə hazırdırmı?
Hələ oluşmamış fəlsəfəmizə
rekviyemmi yazaq?!
Nə qədər ağır bir missiya!
Amma nə etmək olar?! Ya bu fəlsəfə doğulacaq,
oluşacaq və dünyanı bu yanlış ideoloji axından xilas edəcək, ya da bu zehinlərin savaşına heç girmədən məğlub
duruma düşəcək,
olub-bitənləri sadəcə
seyr edəcəyik - budur tarixin qarşıya
qoyduğu seçim.
Səlahəddin Xəlilov
525-ci qəzet.-2020.- 4
mart.- S.17.