Mənim hekayəm

Bir gün ailəmlə dəniz sahilinə gəzintiyə çıxmışdıq. Sahildə gəzə-gəzə göy ləpələrə baxır, onun şahə qalxmasına heyran olurdum. Saatlarca ona tamaşa etməkdən yorulmurdum. Bu sevgini duymamaq mümkün deyildi və Dəniz sevgimə qarşılıq verdi. Hər gün onun görüşünə gəlirdim. Mən heyranlıqla ona tamaşa edir, o isə özünü mənə göstərərək dalğalanırdı.

Bu sevgi illərlə davam etdi. Yay aylarında harasa getsəm də, çalışırdım dənizi olan ölkə olsun. Sübh tezdən gecə yarıya kimi yanında olub saatlarca söhbət edirdim. Ondan doymurdum.

Amma bir gün dəhşətli hadisə baş verdi. İsti yay günlərindən biri idi. Uşaqlarımı Dənizin gözəlliyinə, nəcabətinə, təkkəbürünə tamaşa etməyə gətirmişdim.

Dəniz uşaqları həmişəki xoş gülüşü ilə qarşıladı. Onlarla oynayır, əylənirdi. O hadisə necə baş verdi, indi də tam xatırlaya bilmirəm. Bircə onu bildim ki, illərdir dəli kimi aşiq olduğum Dəniz bircəcik oğlumu məndən almaq istəyir. Üzməyi bacarmadığım halda övlad sevgisi məni dalğaların ortasına atdı. Zor gücünə oğlumu Dənizin "qollarından" qoparıb sahilə çıxartdım.

Çox sonra Allahın köməyi ilə oğlum özünə gəldi və təzədən mənə qayıtdı. Amma mən Dənizdən qırıldım. İllərimi verdiyim Dəniz məni "can evimdən" vurdu. Onunla barışa bilmirdim, yalvarışları mənə mənasız gəlirdi. Ürəyimə hakim kəsilib onu özümdən uzaqlaşdırdım. Bir daha onun ziyarətinə getmədim. Yalnız onu yuxularımda görür, saatlarca danışır, niyə mənə xəyanət etdiyini soruşurdum. O isə susurdu. Bu susqunluq içimə bir boşluq gətirirdi. Daha əvvəlki vaxtlar kimi ağlayıb, nisgil çəkmirdim. "Zaman hər şeyin dərmanıdır" deyənlər necə haqlıdır. Bir gün ayıldım ki, artıq Dənizə qarşı heç nə duymuram. Nə sevgi, nə nifrət, nə də ikrah. Yalnız ucsuz-bucaqsız boşluq var.

Bu boşluqla uzun müddət yaşadım. Lakin mən Sevgiyəm. Ürəyi boş ola bilmirəm. Bu ülvi hiss üçün həmişə ürəyim çırpınıb. İllərimi Dənizə verdiyimə görə Allahın yaratdığı bir möhtəşəm yaradılışı - Dağı görməmişdim. İlahi, bu nə möhtəşəmlikdir! Həmişə bilmişəm dağlar İlahinin yaratdığı bir möcüzədir. Təmizlik, gözəllik simvoludur. Lakin sevgim olmayıb.

İndi isə bu yaşımda 15 yaşlı qız kimi Dağa aşıq oldum. Ağlımı aparmışdı. Onu görməyəndə xəstə düşüb, özünə qapanırdım.

Öz təmkini ilə sevgimə cavab verən Dağ məndə güvən, arxayınçılıq yaratmışdır. Onun əzəmətinə, vüqarına baxıb daha da aşiq olurdum. Yanında özümü dünyanın ən güclü qadını hesab edirdim. Ağır xasiyyəti, təmkini, sərtliyi ilə mənim kimi şıltağı ram edə bilmişdi. O qədər xoşbəxt idim. Sadəcə bir səhvim mənə baha başa gəldi.

Bir dəfə təsadüf nəticəsində meşə ilə tanış oldum. Onun gözəlliyi, cənnət ətri məni valeh etdi.

Aşiq olmamışdım, sadəcə, gözəlliyinə məftun olmuşdum. Günlər keçdikcə bu gözəllik məni özünə bağlayırdı. Onun göz oxşayan çəmənliklərində oturub füsunkar gözəllikdən məst olurdum.

Lakin Dağa olan sevgim qəti sönmürdü, əksinə, günbəgün daha da artırdı. Adi günlərdən biri idi. Ürəyim çırpına-çırpına onun görüşünə gəlmişdim. Uzun ayrılıqdan sonra ona qovuşacaqdım. Günlərdir görüşümüzü təsvir edirdim. Onun vüqarlı duruşu, ciddi üzü, sərt baxışı, amma bu sərtliyin altında da tükənməz sevgi dolu gözləri bütün bədənimi lərzəyə gətirirdi. İlahi, necə xoşbəxt idim. Qismətim belə gözəl idi.

Görüş yerinə yaxınlaşdıqca ürək çırpıntılarım çoxalırdı.

- Bəli, bəli, lap az qalıb. Sus, ürəyim, sus. Sus ki, ayaqda durmağa taqətim olsun.

Yaxınlaşırdım. Bu da son. Uzun müddətli həsrətə son qoyulacaqdır. Boyuna qurban olduğum, arxam-dəyağıma qovuşacaqdım.

Qollarımı açıb ona tərəf yüyürdüm. Sərt olsa da, məni görəndə gülən gözlərini görəcəkdim. Və... Bu nədir? Niyə? Nə etmişdim? Günahım nədir?

Tam yaxınlaşanda, özümü onun qollarına atmaq istəyəndə ikrah dolu baxışlarını gördüm. İlahi, bu, necə iztirablı baxış idi?

Dağ məni necə itələdisə, ayağım büdrəyib yıxıldım. Sağ ayağımda güclü ağri hiss etdim. Ayağım sınmışdır. Dağ ağrılar içində qıvrıldığımı görsə də, kömək etmədi. Sadəcə nifrət dolu baxışlarla baxırdı.

Sevgi budurmu? Sevdiyin nə qədər səhv etsə də, ona bu qədər əzab vermək olar? Xeyr.

İllərimi verdiyim, canımdan çox sevdiyimdən bu hərəkəti gözləmirdim.

Aylarla yataqda qaldım və bu müddət ərzində səhvimi axtarırdım. Mən ona xəyanət etməmişdim. Sadəcə, gözəllik qarşısında heyranlığımı bildirmişdim. Doğrudan da, meşə bu heyranlığa layiq idi.

Onun içini nə qədər qısqanclıq, qəddarlıq, nifrət hissi bürüsə də, mən onu yenə də əvvəlkindən çox sevirdim.

Ayağa qalxıb ilk addımları atacağım günü xəyal edirdim. O gün gəlib çatdı. Uzaq məsafəni qət edib Dağın görüşünə getdim. Məni görərkən rənginin qaçması, baxışlarındakı sevgi mənə güc verdi.

Bütün həqiqəti ona söylədim. Bu dünyada ancaq onu sevdiyimi, tək sevgi deyil, qürur duyduğumu, səcdə etdiyimi dedim.

Göz yaşları içində, səmimi söylədiyim sevgi sözlərim onun ürəyindəki buzları əritdi. Mənə yaşatdığı acılara görə üzr istədi. Və mən onu bağışladım. Dənizdən fərqli olaraq yaşadığım acıları həmən unutdum.

O hadisədən illər keçsə də, bunun səbəbini özüm üçün açıqladım. Dənizə mən heç nə etməmişdim. O, məni "can evimdən" vurmuşdur. Dağ isə həqiqəti öyrənmədən, qısqanclıqdan mənə fiziki ağrını yaşatmışdır. Amma bu ağrılarda yer-göy arası fərq vardır. Ürəyə saplanan ağrı unudulmur, sevgin nə qədər böyük olsa da.

Sevgilim haqqında nə qədər yazsam azdır. Onun insanlığa verdiyi töhfələr sonsuzdur.

Bəzi dağlar insanların məskunlaşması və yaşayışı üçün əlverişli olur. Belə dağlar yolları çəkmək, sənaye obyektləri tikmək, kənd təsərrüfatı məhsulları yetişdirmək, eləcə də turizm üçün əlverişli olur. Belə dağlar insanların gəlişinə sevinir. Elə dağlar var ki, sanki qəsdən insanları yaxına buraxmaq istəmirlər. Əgər bütün dağlar insan yaşayışı üçün əlverişli olsaydı, insanlar düzənliklərdə törədiklərini dağlarda da törədərdilər. Bununla da dağların təmizliyinə, bakirəliyinə son qoyulardı. Yaxşı ki, dağlar hər istəyəni yaxına buraxmır. Bunun üçün onun əlində müxtəlif imkanlar vardır. Onların həyat qanunlarını pozanları ağır cəzalandırır. Heç təsadüfi deyil ki, alpinistlərin, turistlərin bu qanunları pozmaq istəyənlərinə dağlar ölüm hökmü verir.

İnsanlar istənilən dağı fəth etmək üçün dəridən-qabıqdan çıxırlar ki, onu özlərinə təslim etsinlər. Yüksək xərclə dağların döşünü partlatmaqla yol çəkirlər, faydalı qazıntılar axtarmaq məqsədi ilə dağları yaralayırlar, evlər, obyektlər tikirlər. Mənim sevgilim - Dağlar isə çox kinlidir. İnsanlardan intiqamını alır - çəkilən yollar uçqunlarla bağlanır, yollarda sürüşmələr yaranır.

Dağlar canlıdır. Sevgini duyur və sevgiyə qarşılıq da verir. Onu sevənə sonsuza qədər sadiq qalır.

Mən də bu xoşbəxtçiliyə layiq olan insanlardanam. Dağı sonsuz sevgi ilə sevir, o da məni sevir, qoruyur, uca tutur. Sadəcə bu sevgiyə görə Allahıma çox minnətdaram. Mən ən qüdrətli, ən əzəmətli Yaradılışa aşiqəm. Sevgilim haqqında Qurani-Kərimin Loğman surəsinin 10-cu ayəsində deyilir: "... yer sizi silkələməsin deyə, orada möhkəm dağlar qurmuş..." Bununla da xoşbəxtəm ki, sevgilim dünyanı qurtarır, insanların xilaskarıdır. Təkəbbürlə deyirəm ki, sevgilim - Dağlar olmasaydı, onda yerdə həyat indikindən fərqlənərdi və Qurani-Kərimdə deyildiyi kimi, yer bizi yırğalayardı.

Böyük qürur hissi ilə deyirəm: Dağlardan gözəl yalnız Dağlardır.

Kəmalə YUSİFOVA

525-ci qəzet.- 2020.- 29 sentyabr.- S.13.