"Altmışıncılar" və son 60 ilin ədəbi həyatı”ndan səhifələr

(Əvvəli ötən saylarımızda)

***

Bədxahlarınızı bağışlayın, amma adlarını unutmayın.

Con Kennedi

***

Üzərində bir ildən artıq müddətdə işlədiyim "Altmışıncılar və son 60 ilin ədəbi həyatı" kitabımı bitirmişəm, əsərdən bir neçə parçanı oxuculara təqdim edirəm.

***

Stalinin ölümüylə başlanan yeni dövr

...Rus və Ümumittifaq yeni ədəbiyyatından bu adları çəkmək vacibdir: Yevgeni Yevtuşenko, Andrey Voznesenski, Bella Axmadulina, Robert Rojdestsvenki, Yuri Kazakov, Vasili Şukşin, Fazil İskəndər, Vasili Aksyonov, Andrey Bitov, Vasili Belov, Valentin Pasputin, Vladimir Vısotski, İosif Brodski, Vladimir Maksimov və bir çox başqaları. "Altmışıncılardan" yaşca böyük olan Bulat Okudjavanı, Yuri Trifonovu, Viktor Astafyevi, Fyodor Abramovu, Viktor Rozovu, Viktor Nekrasovu və bir sıra başqalarını da bu siyahıya daxil etmək olar. Milli ədəbiyyatlara gəlincə Qırğızıstanda Çingiz Aytmatov, Mar Baycıyev, Qazaxıstanda Oljas Süleymenov, Nurpeisov, Ukraynada İvan Draç, Vitali Korotiç, Özbəkistandan Timur Pulatov, Belarusiyada Vasil Bıkov, Ales Adamoviç, Estoniyada Rummo və E.Vetemea, Moldovada Drutse, Viyeru, Gürcüstanda Otar və Tamaz Ciladze qardaşları, Cansuq Çarkvianı, Quram Pancikidze, Ermənistanda Qrant Matevosyan.

Bu yazıçıların taleləri də müxtəlif oldu. Yüksək Sovet təltifatlarını və mükafatlarını alanlar da oldu, həbs və sürgün edilənlər də, vətənlərindən qovulub ömürlərini xarici ölkələrdə başa vuranlar da, Nobel (Brodski), ya Lenin (V.Şuşkin) mükafatlarına layiq görülənlər də.

Elə talelərinin bu müxtəlifliyi də bir çox hallarda sonra gələn nəsillərin qınağına səbəb olur. Yəni "altmışıncılar" necə rejimə asi olublar ki, bu rejimin ən yüksək ordenlərini, Fəxri adlarını almışdılar. Yaxud "Siz niyə dissident olub sürgün, həbs olunmamısınız, məhv edilməmisiz" - deyə soruşurlar.

"Altmışıncılar"a aid bu ittihamları əsasən, Qorbaçov islahatlarından sonra qələmə sarılmış sonrakı ərköyün nəsillərin nümayəndələri irəli sürür. "İcazəli cəsarət" dönəmində keçmişdəkiləri "cəsarətsizlikdə" suçlamaqdan asan nə var ki?

Vaxtilə (daha dəqiq 16-22 oktyabr 2002) "Literaturnaya qazeta"da "Poçemu boqatıe ne löbət şestidesətnikov" ("Niyə varlılar altmışıncıları sevmir") adlı məqalə çap olunmuşdu. Məqalə müəllifi Serqey Baymuxametovun bir sıra fikirləri mənə maraqlı olduğu üçün bu qəzeti saxlamışdım. Müəllif ən çox internet səhifələrində gənc nəsillərin altmışıncılara hücumlarından bəzi sitatları gətirir:

"Dövlət onlara (altmışıncılara - A.) hər şey vermişdi, onlar isə dövləti rüsvay etməyə çalışırdılar".

Başqa bir sitat:

"Tarix onlara nadir bir şans - nisbi sərbəstlik bəxş etmişdi. Onları isə bu şansı yalnız özlərini reklam etməkçün istifadə etdilər, özlərindən cavanların yollarını kəsdilər" (Necə, nə sayaq? - A.)

Birisi hətta Lenindən bəyəndiyi sitatı gətirir: "Lenin haqlı deyib ki, ziyalılar millətin nəcisidir" (Lenin də, sitat gətirən də bu sözü öz adıyla yazır).

Başqa bu sayaq və daha biabırçı sitatlar gətirəndən sonra Baymuxametov "altmışıncılar" haqqında öz fikirlərini bölüşür: "Altmışıncılar Xruşşova inanıb onun ardınca getdilər. Amma sistem onları da, Xruşşovun özünü də süpürüb atdı. Qorbaçov yenidənqurmadan, azadlıqdan və demokratiyadan dəm vururdu, amma elə onun rəhbərliyi dövründə Anatoli Marçenko həbsxanada aclıq elan edərək dünyasını dəyişdi.

(Yeri gəlmişkən, həmin bu mərhum Ukrayna dissidenti Anatoli Marçenko azadlıqda olan zaman mənim "Dantenin yubileyi" povestimi ukrain dilinə çevirmişdi. Dostu Abbas Abdullaya yazırdı ki, Ukrayna mətbuatı əsəri məzmununa görə çap etməyə cəsarət etmədi. Görəsən, bizimkilərdən betər ayıq-sayıqlar bu povestdə hansı antisovet təxribatı tapıblar? - A.)

Baymuxametovun yazdığına görə, Qorbaçov dövründə bir nəfəri ona görə həbs ediblərmiş ki, Tvardovskinin "Tyorkin o dünyada" poemasnı yayırmış. Biçarə məhbus bu poemanın "İzvestiya" qəzetində dərc olunmuş mətnini göstərsə belə, bunun bir faydası olmayıb. Başqa bir fotoqrafı isə ona görə həbs ediblərmiş ki, uydurma faktların fotosunu çəkib.

Müəllif yazır: "Tvardovski otuzuncu illərin dəbinə uyğun olaraq qolçomaq elan olunmuş və sürgün edilmiş valideynlərindən imtina edib, ömrü boyu bu hərəkətinin əzabını çəkib. Tvardovski yalnız "Novıy mir" jurnalının redaktoru deyildi, həm də hakimiyyətə yaxın adam idi. O, Xruşşovun köməkçisi Lebedevlə dostluq edir, onunla araq içirdi. Və Lebedevin vasitəsiylə Xruşşova "İvan Denisoviçin bir günü" povestini çatdıra bilmişdi. İndi düşünün, Lebedevlə dostluğu olmasaydı, Tvardovski həmin povesti "Novıy mir"də necə çap edə bilərdi və beləliklə, Soljenitsinin sonrakı taleyi necə olardı? Ümumiyyətlə, onun yazıçı taleyi baş tutardımı? Bəli, Yevtuşenko də öz etirafına görə Mərkəzi Komitənin kabinetlərini gəzə-gəzə söz azadlığı uğrunda mübarizə etdiyini deyir. Hakimiyyətlə mübarizə edənə, dissidentə baxın!

Amma axı həqiqətən belə idi. Bütün bunlarla bərabər, bu davranışın önəmli tərəfləri də vardı".

O dövrün məhdudiyyətləriylə qarşılaşmamış indikilər - bu cəhətdən xoşbəxt və asudə ədəbi gənclik - səthi nəticələr çıxarıb əsassız hökmlər verməməlidirlər.

Məqalə müəllifinin fikrincə, sonrakı nəsillərin altmışıncılara bu hədsiz nifrətinin səbəbi odur ki, dəhşətli şöhrət hərisləri ola-ola altmışıncıların populyarlığının yüzdə birini də qazana bilməyiblər.

İkinci səbəb odur ki, o dövrün imtiyazlarından eşidiblərsə də, çətinliklərindən xəbərləri yoxdur.

Bizim dilin ifadəsiylə desək, "hazıra nazir" gəliblər. Niyə daha əvvəlki dövrlərin makulatura "ədəbiyyatı" onları nəinki qəzəbləndirir, heç onun üstünü də vurmurlar. Görünür, belə ədəbiyyat onları daha çox təmin edir. Niyə məhz onların özlərinə yol açan "altmışıncılar" əsas hücum hədəfidir?

Məqalə müəllifi bunu Freydin "Edip kompleksiylə" əlaqələndirir. "Belə də olmalıdır - yazır. - Çoxluğu səfalət içində yaşayan, min cür məişət qayğısı olan xalqın narazılığını, qəzəbini hara yönəltsələr yaxşıdır? Əlbəttə, ilk növbədə ziyalılara, özəlliklə də "altmışıncılara".

Baymuxametovun məqaləsi, rus ədəbi həyatına aid olsa da, eyniylə bizim Azərbaycan ədəbiyyatına şamil edilə bilər.

Onların və bizim bu inkarçıları çox şey eyniləşdirir, o cümlədən, əsrlər boyu bütün dinlərin və mədəniyyətlərin təsdiq etdikləri əxlaq normalarına tüpürmək. Bəşəriyyətin əsrlər boyu qəbul etdiyi əxlaq normalarına görə "ölənin dalınca danışmazlar", ya da "ölənlər haqqında ya yaxşı danış, ya heç danışma".

Bu prinsiplərə tam zidd olaraq pornoqrafik romanlar müəllifi Eduard Limonov yazıçı Vasili Aksyonovun ölümüylə bağlı deyir:

"Aksyonov da, digər "altmışıncılar" kimi mənim nəslimin rəqibləri idi. Biz isə rəqiblərimizin ideologiyasını qəbul etmirik - başdan-ayağa dissidentçilik, ədəbi planda bəsit romanlar. Düşünmürəm ki, onların yazdıqları əsrlər boyu qalacaq".

Kimin romanları bəsitdir, kimin ancaq epataj naminə yazılmış mətnləri bəsit deyil - bunu Zaman göstərər. Onu da zaman müəyyənləşdirəcək ki, əsrlərdə kim qalacaq, kiminsə adını belə unudacaqlar.

Amma indi məni düşündürən odur ki, eynilə bu cür yanaşma bizim bəzi novcavanların da düşüncə tərzidir. Özləri az-çox fərli bir mətn ortaya qoya bilmədən işləri-peşələri özlərini tərifəmək, başqalarını aşağılamaqdır. Xam xəyallarında "altmışıncıları" çoxdan məhv edib basdırıblar, amma iş ondadır ki, o nəsil hələ də ölmək istəmir və canlı meyitlərdən daha diridirlər. Hətta dünyadan gedəndən sonra da əsərləri yaşayır.

Eyni əxlaq, daha doğrusu, əxlaqsızlıq prinsipiylə bir vaxt özünü "mən kifayət qədər dahiyəm" deyə reklam edən (belə yerdə "ətin tökülsün" deyərlər) bir nisbətən cavan şair Fikrət Qoca kimi həqiqətən klassik sayılan böyük şairin ölümünə son dərəcədə ədəbsiz və tərbiyəsiz ifadərlə münasibət bildirir ("Yeni Müsavat" qəzeti, 6 may 2021).

"Altmışıncılara" haqsız hücumlardan bezmiş Yevgeni Yevtuşenko deyir ki, "mən altmışıncılara nifrət edənlərə nifrət edirəm". Bu sayaq iradlara Bulat Okudlava daha sakit və təmkinli cavab verir.

"Gənc "səksənincilər" "altmışıncılara" qarşı yaman qəzəblidirlər. Unudurlar ki, atalar və oğullar problemi əsrlər boyu olub. Təbii ki, "altmışıncılar" öz zəmanələrinin övladları idilər. Onlar inqilabçı deyildilər, sadəcə olaraq namuslu insanlar idi və o şəraitdə yaşamaq istəmirdilər. Onlar rejimi dəyişməyi düşünmürdülər, onu bir qədər insaniləşdirməyə çalışırdılar ki, azacıq nəfəs almaq mümkün olsun. Vəssəlam, Mən "səksənincilərə" müraciət edirəm. Biz bacardığımızı elədik. İndi növbə sizindir. Bundan sonrasını siz davam edin".

Məsələ ondadır ki, "altmışıncılar" adıyla birləşən nəslin hamısı eyni düşüncəyə, eyni estetik ölçülərə malik deyildilər. Hətta xronoloji olaraq bu nəslə mənsub olanların bəziləri "altmışıncılar" anlayışının özünü belə qəbul etmir, özlərini bu sırada saymırdılar. Əsasən bu fərqlənmə kənd və şəhər mövzularında yazan müəlliflərin bir-birlərinə ən azı şübhəylə yanaşmalarında idi. Bu, xüsusilə rus ədəbiyyatında hiss olunurdu. Çünki Rusiyada bu iki qism həm də milli-etnik fərqlənməylə bir-birindən ayrılırdı. Kənddən çıxmış və kənd mövzularında yazanlar həqiqi rus yazıçıları sayılırdı. Şəhər mövzularından, özəlliklə ziyalı zümrələrindən yazanlara isə müəyyən şübhəylə yanaşırdılar, çünki onların arasında rus dilində yazan yəhudilər, yarıyəhudilər, ya da xalis rus olub yəhudi meylliləri sırf rus yazıçısı kimi qəbul etmək istəmirdilər. Hələ qatı antisemitləri demirəm. İşin çətin cəhəti ondaydı ki, bu sırf ədəbi qarşıdurma yüksək partiya orqanları tərəfindən də ayrı-seçkiliyə əsas verirdi, Xruşşov başda olmaqla partnomenklatura bu "şəhər yazıçılarını" quruluşa gizli asilər kimi qəbul edirdilər, lakin kənd mövzularında həqiqəti yazanlar, faktik olaraq rejimə qarşı yönəlmiş sərt tənqidi yazıları dözümlü qəbul edirdilər. Belə hesab edirdilər ki, torpaqla bağlı olan xalis rus müəlliflərin tənqidi içəridəndir, ziyalıların daxili ziddiyyətlərini ədəbiyyata gətirən "şəhərlilər" isə xarici düşmən qüvvələrin təsiri altındadırlar. Ən sərt kənd yazarları Vasili Şukşin, Valentin Rasputin, Viktor Astafyev, Vasili Belov ölkənin ən yüksək Lenin və Dövlət mükafatlarına layiq görülür, Sosialist Əməyi Qəhrəmanı olurdular (Valentin Rasputin). Müəyyən ayrı-seçkilik şübhəsiz, milli ədəbiyyatlara, o sıradan Azərbaycan ədəbiyyatına da şamil edilirdi. Bu barədə mən "Drujba narodov" jurnalının təşkil etdiyi bir müşavirədə öz fikrimi bildirmişdim. Sonralar "Literaturnaya qazeta"da dərc olunmuş bir yazıda mənim fikirlərimlə səsləşən düşüncələrə rast gəldim. Qriqori Pomeranets adlı müəllif "Tövbəsiz" adlı məqaləsində ("Literaturnaya qazeta", 5 fevral 1997) yazırdı:

"Suslov siyasəti öz bəhrələrini verirdi, Polşa kommunistlərinin yoluyla gedərək Moskva ziyalılarını (ancaq Moskva ziyalılarınımı? - A.) parçalayırdılar. "Poçvenniklərin" (zəmin, torpaq yazarları kimi də çevirmək olar - A.) "mürtəce romantizmi" imtiyaz qazanırdı. Yəni kəndlinin bəsit bütövlüyü şəhər ziyalısının anlaşılmaz tərəddüdlərinə qarşı qoyulurdu, çünki bu sayaq ziyalılar öz rusluqlarını guya ki, qeyb etmişdilər (burada "rusluğunu" sözü əvəzinə "azərbaycanlılığını, qırğızlığını, litvalılığını" təyinlərini də qoymaq olar. - A.) Belə bir xam xəyal da yaranmışdı ki, ədəbiyyatda kəndli obrazları şəhərli obrazlarından daha bədiidir və yeganə həqiqət də məhz "kəndli həqiqətidir". Əslinə qalsa, bu ideya örtülü də olsa Soljenitsinin "İvan Denisoviçin bir günü" povestində və "Matryonanın həyəti" hekayəsində görünmüşdü. Kənd nəsrinin şəhər nəsrindən üstün tutulması siyasətin və senzuranın təsiriylə idi. Amma tutalım kinoya müraciət etsək, Andrey Tarkovskinin "İvanın uşaqlığı" filminin bütün qəhrəmanları ziyalılardır. Lakin Tarkovski heç də Şukşindən əskik sənətkar deyil. Tarkovskinin obrazları Vasili Belovun "Adi məsələ"sindəki personajlardan daha dərindirlər".

Məqalədə yer alan bu doğru fikirlərə mən onu da əlavə edərəm ki, şəhər ədəbiyyatında Yuri Tifonovun qəhrəmanları psixoloji təsvirin dərinliyinə görə heç də Rasputinin psixoloji təsvirlərindən zəif deyillər.

Bu misalları milli ədəbiyyatların nümunələriylə də təsdiq etmək olar. Məhz bu illərdə kənd mövzularında yazan "Azərbaycan altmışıncıları" rəsmi dəstək alır, irəli çəkilirdilər. Ziyalıların həyatını qələmə alan əsərlər isə şübhəli və gərəksiz hesab olunurdular, tənqid hədəfinə çevrilirdilər. Artıq dəbdən düşmüş "sosializm realizmi" metodu əvəzinə rus tənqidində kənd nəsrini təqdir edən "sosial realizm" ifadəsi işlənməyə başlandı. Xüsusən müharibədən sonrakı kənd həyatına həsr olunmuş əsərlərdə sosial çətinliklərin təsviri sərt, amma həqiqi və yüksək bədii ədəbiyyat kimi dəyərləndirilirdi və bu, əlbəttə, düzgün idi. Həmin ədəbiyyat kamil örnəkləriylə bu haqqı qazanmışdı. Amma məsələ ondaydı ki, bu ədəbiyyat söz sənətinin yeganə örnəyi kimi qəbul edilirdi, müsbət dəyərləndirilirdisə, şəhər insanlarının mənəvi iztirablarından bəhs edən mətnlər az qala Sovet həyat tərzinə qarşı təxribat sayılırdı. İztirablar yalnız maddi qayğılara aid edilə bilərdi. Düşünən insanın həqiqət axtarışları, şübhələri, tərəddüdləri, ictimai narahatlığı "öz içində qurdalanmaq" kimi damğalanırdı. Azərbaycanda isə bu sayaq "ziyalı özündən narazılığı", mənəvi axtarışlar ümumiyyətlə Sovet həyatının təhrifi kimi suçlanırdılar. Amma bütün bunlara rəğmən, son Sovet dövrünün tam mənzərəsini - kəndiylə şəhəriylə - küll halında əks etdirən ədəbiyyat kommunist ideoloji sisteminin iflasına yol açdı.

Haşiyə olaraq onu da qeyd edim ki, "şərti olaraq şəhər yazıçıları" adlandırılanlar kənd nəsrinin ən yaxşı örnəklərini təqdir edir, kənddən yazan istedadlı yazıçıları səmimi şəkildə dəyərləndirirdilər. Şərti olaraq kənddən yazan (və kənddən çıxmış) əhli-qələmlər isə "şəhərliləri" yazdıqlarını ciddi ədəbiyyat kimi qəbul etmirdilər. Ona görə ki, onların fikrincə, şəhərlilər həyata bələd deyillər (bu fikir daha çox Azərbaycan ədəbi mühitinə xas idi). Amma "həyat" deyəndə onlar yalnız kənd həyatını nəzərdə tuturdular. "Şəhər yazıçıları" isə heç vaxt kənddən yazanları şəhər həyatını bilməməkdə günahlandırmırdılar. Hətta onlar şəhər həyatından yazmağa uğursuz təşəbbüslər etdikləri zamanda da. Kənddə doğulmuş, böyümüş, yetişmiş, ömürlərinin müəyyən hissəsini torpaqla təmasda yaşamış müəlliflər şəhərlilərin xarakterini çətin qavrayırdılar və yetərincə dərk etmədən qınamağa başlayırdılar. Amma axı yazıçı peşəsinin özü əsasən şəhərli peşəsidir. Doğrudur, Lev Tolstoydan Mixail Şoloxova qədər bir çox klassiklər şəhərlərdən uzaqlarda yaşayıb-yaratmışlar (Azərbaycanda belə örnəklər göstərmək çətindir). Və o da var ki, ədəbi həyat, ədəbi mühit anlayışları şəhərlərdə formalaşır və odur ki, kənddən çıxmış yazıçıların şəhərdə məskunlaşmağa can atmaları anlaşılandır, amma söhbət bəzi hallarda "gəmidə oturub gəmiçiylə dava etməkdən" gedir. Mənim sözüm deyil, kimsə çox dəqiq deyib ki, "bəzi kənddən çıxmış yazıçılar ömürlərinin bir qismini kənddən köçüb şəhərli olmağa sərf edir, ikinci qismini isə doğma yerlərin həsrətini çəkib şəhəri burunlamağa".

Ədəbiyyatda, sənətdə Sovet ideoloji tabularından biri də o idi ki, əsərlərdə ziyalı, özəlliklə də sənətkar obrazı yaratmaq təqdir edilmirdi. Əlbəttə, söhbət keçmiş dövrlərin konkret şəxsiyyətlərindən, məsələn, - Nizamidən, Nəvaidən, Puşkindən, Abaydan getmirdi, çağdaş yazıçı, rəssam, bəstəkar, rejissor, ya aktyorların bədii obrazlarını əsərin baş qəhrəmanı kimi təqdim etməkdən gedir. Sanki unudurdular ki, XX əsrin bir sıra klassik əsərlərində məhz sənətkar insanların obrazları yaradılıb. Ancaq elə üç şah əsəri xatırlamaq yetərlidir. Tomas Mannın "Doktor Faust" romanının baş qəhrəmanı bəstəkardır. Mixail Bulqakovun "Master i Marqarita" ("Ustad və Marqarita") romanının baş qəhrəmanı yazıçıdır. Bulqakov eyni zamanda səhnə həyatından bəhs edən "Teatr romanı"nın müəllifidir. Federiko Fellinin "Səkkiz yarım" filmi kinorejissorun yaradıcılıq axtarışlarından və əzablarından bəhs edir.

Bu sayaq temalar Sovet ədəbiyyatının magistral yolundan sapmış cığırlar sayılırdı. Magistral yolda isə rəsmi Sovet tənqidinin rəyincə, doğrudan da böyük əsər olan "Sakit Don"la bərabər, növ-növ "Sementlər". "Hidrosentrallar", "Qara metallurgiya" kimi "romanlar" sosialist realizminin bariz örnəkləri sayılırdı.

İndi "altmışıncılara" irad tutanlar unudurlar, ya heç bilmirlər ki, onlar ədəbi meydana çıxandan çox-çox əvvəllər elə "əsərlər" təqdir olunur ki, dağ başına qaldırılırdı ki, indi onları ya tamam unudublar, ya da çağdaş gözlə tanış olsalar, ədəbiyyata parodiya təsiri bağışlayardılar. Yaxşı yadımdadır, o dövr "ədəbiyyatının" bəzi belə örnəkləri rəhmətlik Araz Dadaşzadənin dilindən düşmürdü. Ancaq ona məxsus "yoluxucu" gülüşlə qəhqəhə çəkərək sitatlar gətirirdi. O vaxtki pyeslərdən birində anaya oğlunun ölüm xəbərini verəndə ana: - "Doğrudur, bu xəbər məni bir qədər sarsıtdı" sözləriylə başlayan cümlə işlədirdi. Başqa bir fantastik roman tənqid tərəfindən ona görə qiymətləndirilirdi ki, müəllif Marsda və Yupiterdə yaşayan şüurlu məxluqların dilini müxtəlif şəkildə təqdim etmişdi: marsdakılar əruz vəzninin rəməl bəhrində, yupiterlilər mütəqarib bəhrində danışırdılar. Belə bir şeir misrası da dilimizin əzbəri idi: Salam Taras dayı, necədir halın, yenə də ağarıb saçın, saqqalın". Araz: necə "yenə də?" - deyə uğunub gedirdi - Yəni bir gün saqqalı qaralır sonra "yenə də ağarır?"

Bəli, belə günlər və belə meyarlar da vardı o vaxtki ədəbiyyatda.

"Altmışıncılara" iradlar

İndiki cavanların "altmışıncılara" bir iradı da ondan ibarətdir ki, onlar dissident olmayıblar. Düzdür, bu irad daha çox rus ədəbiyatının altmışıncılarına qarşı yönəlir. İttiham edənlər "altmışıncıların" nəşr olunmuş leqal ədəbi məhsullarına qarşı yasaq olunmuş "Samizdat" mətnlərini çıxarırlar. Bilməyənləri agah edim ki, "Samidat", yəni "Özünü çap" adlandırılan gizli nəşrlər dara bir çərçivədə, özəlliklə Moskvada və Leninqradda yayılırdı. Təbii ki, elə bu şəhərlərdə də, bütün ölkədə də belə yazılarla çox cüzi bir zümrə tanış ola bilirdi. Doğrudur, yasaq edilmiş bir çox qiymətli əsərlər, o cümlədən, çağdaş dünya ədəbiyyatından bir sıra tərcümələrlə o vaxt yalnız Samizdat nəşrləri vasitəsiylə tanış ola bilərdin. Samizdat ədəbiyyatının əhəmiyyətini heç də azaltmadan, dissidentlərin hünərlərinə və dözməli olduqları əzablarına sayğı duymaqla bərabər, o həqiqəti də etiraf etmək istəyirəm ki, bu mətnlərin sadaladığım səbəblərdən şüurlara kütləvi təsiri ola bilməzdi. İctimai şüura təsir edən mətbuatda çıxan yazılar idi. Rus ədəbiyyatında da, milli ədəbiyyatlarda da məhz həqiqət barədə həqiqəti əks etdirən əsərlər sosrealizm deyilən psevdo ədəbiyyatın bel sütununu qırdı.

Bizim Azərbaycanın altmışıncılarına tutulan iradlardan biri də budur ki, niyə sizin bəzi rus yazıçıları kimi o vaxt çap oluna bilməyəcək sandıq yazılarınız yoxdur ki, indi bunu üzə çıxardasınız? Əvvəla, bizim də elə yazılarımız var və onları məhz sensurasızlıq dövründə üzə çıxardıq. İkinci, imkan daxilində həqiqətləri çatdıran əsərlərin təsir gücü sandıqda qalıb heç kəsin xəbər tutmadığı mətnlərdən daha önəmli deyilmi? "Əlyazmaları yanmır" deyən (halbuki Mirzə Cəlil oğullarının otaqlarını isitmək üçün əlyazmalarını yandırmışdı) deyən Mixail Bulqakov ölməz romanın müəllifidir. Amma sandıqda qalmış "Ustad və Marqarita"dan daha çox o dövrün ictimai rəyinə İlya Erenburqun xatirələri, Yevtuşenkonun və Voznensenskinin poeziyası nüfuz edirdi. İndi yaşadığımız dövrdə bu müəlliflər də bir çox başqa layiqli yazıçılar kimi nəinki kölgədə qalır, hətta xidmətləri nankorcasına inkar edilir. Unudurlar və unutdurmaq istəyirlər ki, ictimai şüura güclü təsir göstərən bu adların sırasında hökmən Yuri Trifonovun, Vasili Şukşinin, Vasil Bıkovun, Çingiz Atmatovun, Viktori Astafyevin, Vasili Aksyonovun və bir çox başqalarının da adlarını çəkmək vacibdir. "Ustad və Marqarita" romanı isə oxuculara o vaxt çatdırıldı ki, zaman artıq dəyişmişdi. O cümlədən, əsərləri leqal çap olunan yazıçıların cəhdlərinə görə dəyişmişdi. Senzura yasaqlarını adlayıb keçən ədəbiyyatı yarımçıq həqiqət saymaq insafdan deyil. Əlbəttə, qeydsiz-şərtsiz tam həqiqət daha yaxşıdır. Amma buna heç bir imkan verilməyəndə, yarıhəqiqət hər halda ağ yalandan da, lal-dinməzlikdən də daha faydalıdır.

(Ardı var)

ANAR

Xalq yazıçısı, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin sədri

525-ci qəzet.- 2022.- 9 aprel.- S.10-11.