Tərfi-rüxsarə nə xoş zülfi-xəmin pirayə,
Guyiya,
əbri-siyəh halə urubdur ayə.
Çıxma
gün qarşısına, ruyinə düşdükdə
günəş,
Üzünə zəxm urar zülf salanda sayə.
Səndə bu qədər həlavət ki, sərapa görünür,
Səni, güya, əmizib şirü şəkərdən
dayə.
Gər biləydim bu qədər hicr cəfasın çəkirəm,
Mən ədəm
içrə bəsi sabiq idim ünqayə.
Gər vəfa görsə idi əhli-zamandan Məcnun,
Mürqü vəhşilər ilə düşməz idi səhrayə.
Görməmiş qeyri-cəfavü sitəmü
qürbətü qəm,
Bilməzəm kim, neçün Abbas gəlib dünyayə.
lll
Gül deyil mətlubimiz gülşəndə çün
tutduq vətən,
Bəlkə gül rüxsarımız
yadilə yad etdik çəmən.
Sərv
çün öz qamətin bənzətdi qəddi-yarıma,
Sərzənişlə başını pakub edir zağü zəğən.
Şöleyi-nari-tənim kim,
yandırıp hər
kisvəti,
İstərəm cildi-Səməndərdən tikəm
bir pirəhən.
Girəm,
belə halını sordum qəmu əhvaldin,
Kim təni üzrə
toxur öldükdən
əqdəm bir kəfən.
Mən kimi bir guşədə
qəm çəkməyə
tab etməyib,
Qaçdı Məcnun kuhü səhrayə cəfayi-yardən.
Gər ümidi-vəsl ola
mən bir səri-müjgan ilə,
Dəlləm ol dağı ki, fuladla dəlmiş
Kuhkən.
Şöleyi-ahım mənə rövşən qılır
hər külbəni,
Hacətim yox şəmilə rövşən qılam kaşanə mən.
Çün mənə qürbət
vətəndir, izzətimdir
bu vətən,
Hər zaman Abbasə olmuş əhli-qürbət həmsüxən.
lll
Necə
dildayəm mən, bu dilim dildardən
doymaz,
Əcayib
didədir bu didə kim,
didardən doymaz.
Səba
məndən füzun
ol cədi-zülfə
mübtəladır kim,
Həmişə oynadır, ol turreyi-tərrardən doymaz.
Dəmadəm qut edər öz ləlinin şəhdin şirinim,
Zəhi tutizəbandır, şəhdi-şəkkərbardən
doymaz.
Nə tabi-qürbətəm, nə
izzətim vardır məqamımda,
Mənim haqqımda gərdun bunca kəc rəftardən doymaz.
Edibdir mürği-nəfsin danəsin
təsbihdən zahid,
Bu mürğə danə
yüz danə nə, yüz xərvardən doymaz.
Kələmtək başını pürpiç
edib əmmamədən
daim,
Bu nazik boynunu gör
kim, bu
bari-ardən doymaz.
Edib üşşaq inkarın
şüar ol cahili-nakəs,
Doyub Abbas ondan, ol məgər
inkardən doymaz?
lll
Nuşdarudur bu dövran, cami-möhnətdir məgər?
Saqiya, qəm
badəsi üşşaqə
qismətdir məgər?
Xabi-rahət eşqdə bidarlıqdır
sübhədək,
Rahəti- əhli-cəfa bu xabi-qəflətdir məgər?
Qəm gələndə könlümün
viranına nifrət qılır,
Bu ənisim mənzili
çox təngü zülmətdir məgər?
Mürği-vəhşidən mənim başımda var cəmiyyətim,
Hakimi-mülki-cünun biizzü həşmətdir
məgər?
Nəbzimi tutduqda dərmanımda
acizdir təbib,
Bu mərəz ki
məndə vardır,
ziddi-hikmətdir məgər?
Dil şəfasıyçün dilər
daim ləbin cüllabını,
Müzmin olmuş dərdinin dərmanı şərbətdir
məgər?
Ol səfayi-gərdəni-minaya düşdü
gözlərim,
Səy edib can qılmışam qurban, mürüvvətdir
məgər?
Hər baxan Abbasdan özgə ruyinə, sanma ağlayır,
Gün görən
gözdən axan yaş əçki-həsrətdir
məgər?
Molla Abbas Cavanşir
525-ci qəzet.- 2022.- 2 dekabr.- S.15.