Tərfi-rüxsarə nə xoş zülfi-xəmin pirayə,

Guyiya, əbri-siyəh halə urubdur ayə.

Çıxma gün qarşısına, ruyinə düşdükdə günəş,

Üzünə zəxm urar zülf salanda sayə.

Səndə bu qədər həlavət ki, sərapa görünür,

Səni, güya, əmizib şirü şəkərdən dayə.

Gər biləydim bu qədər hicr cəfasın çəkirəm,

Mən ədəm içrə bəsi sabiq idim ünqayə.

Gər vəfa görsə idi əhli-zamandan Məcnun,

Mürqü vəhşilər ilə düşməz idi səhrayə.

Görməmiş qeyri-cəfavü sitəmü qürbətü qəm,

Bilməzəm kim, neçün Abbas gəlib dünyayə.

lll

Gül deyil mətlubimiz gülşəndə çün tutduq vətən,

Bəlkə gül rüxsarımız yadilə yad etdik çəmən.

Sərv çün öz qamətin bənzətdi qəddi-yarıma,

Sərzənişlə başını pakub edir zağü zəğən.

Şöleyi-nari-tənim kim, yandırıp hər kisvəti,

İstərəm cildi-Səməndərdən tikəm bir pirəhən.

Girəm, belə halını sordum qəmu əhvaldin,

Kim təni üzrə toxur öldükdən əqdəm bir kəfən.

Mən kimi bir guşədə qəm çəkməyə tab etməyib,

Qaçdı Məcnun kuhü səhrayə cəfayi-yardən.

Gər ümidi-vəsl ola mən bir səri-müjgan ilə,

Dəlləm ol dağı ki, fuladla dəlmiş Kuhkən.

Şöleyi-ahım mənə rövşən qılır hər külbəni,

Hacətim yox şəmilə rövşən qılam kaşanə mən.

Çün mənə qürbət vətəndir, izzətimdir bu vətən,

Hər zaman Abbasə olmuş əhli-qürbət həmsüxən.

lll

Necə dildayəm mən, bu dilim dildardən doymaz,

Əcayib didədir bu didə kim, didardən doymaz.

Səba məndən füzun ol cədi-zülfə mübtəladır kim,

Həmişə oynadır, ol turreyi-tərrardən doymaz.

Dəmadəm qut edər öz ləlinin şəhdin şirinim,

Zəhi tutizəbandır, şəhdi-şəkkərbardən doymaz.

Nə tabi-qürbətəm, nə izzətim vardır məqamımda,

Mənim haqqımda gərdun bunca kəc rəftardən doymaz.

Edibdir mürği-nəfsin danəsin təsbihdən zahid,

Bu mürğə danə yüz danə nə, yüz xərvardən doymaz.

Kələmtək başını pürpiç edib əmmamədən daim,

Bu nazik boynunu gör kim, bu bari-ardən doymaz.

Edib üşşaq inkarın şüar ol cahili-nakəs,

Doyub Abbas ondan, ol məgər inkardən doymaz?

lll

Nuşdarudur bu dövran, cami-möhnətdir məgər?

Saqiya, qəm badəsi üşşaqə qismətdir məgər?

Xabi-rahət eşqdə bidarlıqdır sübhədək,

Rahəti- əhli-cəfa bu xabi-qəflətdir məgər?

Qəm gələndə könlümün viranına nifrət qılır,

Bu ənisim mənzili çox təngü zülmətdir məgər?

Mürği-vəhşidən mənim başımda var cəmiyyətim,

Hakimi-mülki-cünun biizzü həşmətdir məgər?

Nəbzimi tutduqda dərmanımda acizdir təbib,

Bu mərəz ki məndə vardır, ziddi-hikmətdir məgər?

Dil şəfasıyçün dilər daim ləbin cüllabını,

Müzmin olmuş dərdinin dərmanı şərbətdir məgər?

Ol səfayi-gərdəni-minaya düşdü gözlərim,

Səy edib can qılmışam qurban, mürüvvətdir məgər?

Hər baxan Abbasdan özgə ruyinə, sanma ağlayır,

Gün görən gözdən axan yaş əçki-həsrətdir məgər?

Molla Abbas Cavanşir

525-ci qəzet.- 2022.- 2 dekabr.- S.15.