Qədrini bilmədiyimiz sevinc hissi

Sevinc, xoşbəxtlik... Nə gözəl səslənir, qulağa necə də xoş gəlir. Həyatımızın hər anında axtardığımız, yaşamaq istədiyimiz, bəlkə də əslində yaşayıb ancaq hiss etmədiyimiz bəzi anlar, bəzi duyğular. Əvvəlcə insana elə gəlir ki, sevinc çox qəribə, qəliz duyğudur. Ancaq dərindən düşünəndə anlamaq olar ki, sevinc qəribə və ya qəliz deyil, sadəcə insanlar onu qəlizləşdirir. O hər bir fərd üçün fərqli amal, fərqli düşüncə, fərqli istək olsa da, əmələ gətirdiyi hiss hər kəsdə eyni olur. Odur ki, məncə, sevinci, xoşbəxtliyi çox axtarmaq lazım deyil. O hər zaman bizimlədir, sadəcə biz onu görməkdə çətinlik çəkirik.

Məsələn, bir neçə müddət əvvəl keçirdiyimiz pandemiya dönəmi buna sadə bir misal ola bilər. Durmadan artan, neçə-neçə canı aparan xəstəlik dönəmində, o çətin mübarizədə çoxumuz sağlamlığımızın ən böyük sevinc, ən böyük xoşbəxtlik olduğunu anladıq. Bir-birimizə ünvanlaya biləcəyimiz ən xoş arzu, ən xoş dilək oldu "sağlam həyat" kəlməsi. O dönəmdə hər kəs özünün, yaxınlarının sağlam olmağını ən böyük sevinc hesab etsə də, hər şey qaydasına düşdükdən sonra insan oğlu yenə bu ərmağanı unudur, bundan daha böyük xoşbəxtlik axtarışına çıxır. Xoşbəxtlik, sevinc əslində kiçik parçalardan ibarət pazldır. O parçaları düzgün görüb, seçib, yerləşdirməyi bacarmaq lazımdır və bunu doğru şəkildə edə bilməyin özü belə xoşbəxtlikdir.

Ailəmiz, yaxınlarımız, hər səhər işıqlı, günəşli sabaha göz açmağımız, hər gün həvəslə, bəzən də həvəssiz getdiyimiz işimiz, dərsimiz, davam edən həyatımız, yeriyə, gəzə, gülə, danışa bilməmiz... Məgər bunlar böyük sevinc deyilmi? Nəyə görə var olduğumuz şeylərin dəyərini itirdikdən sonra anlayır və öz zamanında bunları görə, dərk edə bilmirik? Bunlar və daha neçə-neçə görə bilmədiyimiz sadə şeylər, anlar, insanlardır xoşbəxtlik. Ancaq özümüzə qarşı təvazökar olsaq, bunlar bəzilərimiz üçün sevinc deyil, adi, gündəlik yaşam, həyat tərzidir. Halbuki bu həyatı özü üçün xoşbəxtlik hesab edən milyonlarla insan mövcuddur. Sağlamlığını itirmiş, həyatın bir çox zərbələrini, damğalarını yemiş, itkilər vermiş insanlar işıqlı həyatımıza öz həyatlarının qaranlıq, kədərli, tükürpədici pəncərəsindən baxır və bizim həyat pazlımıza, onun bütün hissəciklərinə qibtə edir. Bir günlük o kədər dolu anları, dəqiqələri, saatları bəzən illəri yaşamağın nə demək olduğunu düşünmüsünüzmü? Düzdür, əgər kədərin nə olduğunu anlamasaq, sevincin də nə olduğunu dərk edib onun dəyərini anlaya bilmərik. Bu iki sözün bir arada işlənmə səbəbi də, məncə, məhz bundan ibarətdir: Əgər həyatımız yalnız sevincdən, bütün istəklərimizin həyata keçməsindən və tamamilə xoşbəxtliklərdən ibarət olsa, biz yaşadığımız həyatın dəyərini heç vaxt anlaya bilməz və belə yaşamdan özümüzdən asılı olmayaraq sıxılardıq. Kədər sevincin müəllimidir. Kədəri yaşamayan sevinci dərk etməz. Sadəcə hər şeyin öz zamanı var.

Sevinci nədə gördüyünüzə bağlı olaraq məqsədlərinizə, arzularınıza doğru daima çalışmaq, savaşmaq, bəzən ağrımaq, bəzən sarsılmaq, bəzən yaxılmaq, bir sözlə, bəzən kədəri dadmaq lazım gəlir. Və bəzən xoşbəxtliyə daha rahat çatmağımız üçün həyat bizi "yayda dartılan ox" kimi ən arxaya "dartır". Bu "dartılma, gərilmə" anı nə qədər çətin, uzun olsa xoşbəxtliyə çatmaq və həyatın tam mahiyyətinə varmaq bir o qədər rahat olar. O gərilməni, acını yaşadığı zaman insan çatdığı məqamın dəyərini anlar. Ona görə hələ də bir çox malik olduqlarımızın, yaşadığımız anların, ətrafımızdakı insanların, ünumiyyətlə bu füsunkar həyatın əslində kiçik sevinclərdən ibarət bütöv bir pazl olduğunu dərk edək və onları itirmədən qədrini bilək.

Röya ƏLİYEVA

Üzeyir Hacıbəyli adına Bakı Musiqi Akademiyasının I kurs tələbəsi, Beynəlxalq müsabiqələr laureatı

525-ci qəzet.- 2022.- 25 oktyabr.- S.11.