Üzünü səmaya tut...

Əfsanə Rəhimli 1996-cı ildə anadan olub. Bakı Dövlət Universitetini bitirib. Ədəbiyyata, bədii sözə böyük maraq və rəğbəti, poetik yaradıcılığa ciddi həvəsi var.

Yazdıqlarından sezilir ki, müəllif hər şeirində duyğu və düşüncələrinin özünəməxsus bədii ifadə tərzini tapmağa, yaradıcı münasibət sərgilədiyi mövzuların hər dəfə daha uğurlu poetik həllini təqdim etməyə can atır.

Onun şeirlərində əsasən vətən və azadlıq, savaş və sülh, qəhrəmanlıq və şəhidlik, övlad və valideyn anlayışları ön plana çəkilir. Ə.Rəhimli bu kimi motivlərə çox həssaslıqla, həm milli, həm də bəşəri rakursdan yanaşır.

Oxuculara təqdim olunan bu şeirlərdə də müəllifin sözügedən məfhumlara fərdi baxışını, öz dünyaduyumunu əks etdirən misralar yer alıb.

"Ölməsin ümidlərin, sən əziz balamızsan!

Ata - göynəyən qəlbinin aynasıdır, bilirəm,

Ata - ruhunun çırağıdır, evinin işığıdır,

İndi Ata - Şəhiddir, sən - Şəhid balası!

Ağlama, Atandan əmanətsən Vətənə,

Ondan bizə yadigarsan - Şəhid övladısan!

Köks ötürsən, unutma Tanrının varlığını,

Üzünü səmaya tutub dayan, əziz bala!

Ata oradan sənə baxıb gülümsəyəcək,

Yuxularında görüşüb-ayrılacaqsan.

Üzülmə, bir gün dünyalarınız birləşəcək,

Əbədi qovuşacağınız yerdir Cənnət!"

Övlad yanğısı

ŞƏHİD ANASININ DİLİNDƏN

I

Gecələr yuxuma qənim kəsilir kədər-qəm,

Bilməzdim bu yaşda belə çox olar dərdim.

Möhtacam sevincə, bir təsəlliyə həsrətəm,

Ürəyimdə bir kədər yurd salıb mənim.

Qəlbim için-için ağlasa da, hərdən üzüm gülər,

Görənlər aldanar gülüşümə, xoşbəxt bilər.

Bu dərd xəyallarımı, arzularımı puç edər,

Gözlərimdəki kədər ürəyimdəki ilə birləşər.

Sanmışdım ki, həyatda hər şey gözəldir,

Unutmuşam ki, müharibə şəhid, qurban istər.

Əzablar hökm sürər, qəlbim fəryad edər,

Ürəyim çırpınar, əsən rüzgarda kədər var...

II

Bağçada oynayan oğlum indi igid bir əsgər,

Zəfər eşqi ilə "İrəli!" deyib, Laçına dönər!

Şübhə, kin, nifrətlə dolu insanlar içində

Övlad yanğısı bürüyər məni, Ana hissim dinər.

Düşmən dayanmaz, geri çəkilər daha,

Oğlum ən öndədir, savaşır orda.

Gözləyirəm hər an dönüş xəbərini,

O isə can atır ya Qazi, ya Şəhid ola!...

III

İki gözümün qarası, nur topu oğlum,

Sənsiz canlı qalmaz mənim sevgim, duyğum.

Oğlum, evimin çırağı, ömrümün mənası,

Sən indi Şəhidsən, mən Şəhid Anası!

Demişdin bir dəfə: "Qara geyinmə, Ana,

Mən igidəm, əsgərəm, Vətən oğluyam!

Sorağımı alarsan Laçında, Şuşada,

Nə olar, ağlama, göz yaşına qurbanam!"

Səsinə həsrətəm indi, canlansın qulağımda,

"Ana" deyib, qucaq açıb, üstümə qaçardın.

Sözlərim elə düyünlənir boğazımda,

Tək sözün var idi mənə: Vətən sağ olsun!

Gedəndə göstərmədin əllərini mənə,

Yanıb kül olsa belə, o əllər çiçəkdir.

Açmadın köksünü qoxlayım son dəfə...

İndi sən - gül ətirli balam Şəhiddir.

Gecələr ruhumun qapısını döyür sənsizlik,

Yadıma düşür söylədiyin "Qarabağ şikəstəsi".

Ay oğul, için-için söylər, ürəyimi üzərdin,

Sədasını qoy indi bütün kənd dinləsin.

Ağlar gülüm

İndi məndən çox yaxın o sənə, qərənfil,

Ağla qərənfilim, qanlı qərənfilim.

Oğlumun gülüşünə şahid olan gülüm,

Ağlar gülüm, solan gülüm mənim.

Soyuq cismini isidər güllərim,

Soyuq əllərinə hərarət gələr sənin.

Adına nəğmələr qoşaram indi,

Sənsiz keçməz günlər, Şəhidim!

Qanlı köynəyin yenə sən qoxuyur,

Son sözünlə susub cahan, el-aləm.

Gedişinlə ruhumu qopardın məndən,

Ana deyiləm daha, Sən yoxsan, Oğlum!

Dayan, dünya...

Neçə uşaq gözüyaşlı qaldı atasız,

Neçə qız-gəlin, ana qaldı başsız.

Qara buludlar çəkilsin Vətənimdən,

Dayan, dünya, aparma daha, dayan!

Gecənin hüznü yayıldı günəşin saçaqlarına,

İndi ulduzlar da ağlayır insanlar kimi.

Dünya, dağıldın sanki...

Gedən cavanlar kimin?!

Dayan, dünya, aparma daha, dayan!

Boynubükük Şəhid övladlarının qəlbi yaralı,

Atanın qucağından ayrılmış balalar.

Günahsızlara, məsumlara yazma günahları,

Dayan, dünya, aparma daha, dayan!

Ürəklə söz açmaq istərəm Böyük Zəfərdən,

Sevinclə danışmaq istərəm Qarabağdan?!

Amma sözlərim Ana ürəyini yaralar axı,

Övladının son gülüşü Şuşada qaldı...

Dayan, dünya, aparma qəhrəmanları,

O igidlər bir evin başçısı, ümidi, işığı!

Dayan, dünya, aparma daha, dayan!

Ağlayan analar gülsünlər, istəyirəm,

Ağrıdan çırpınan uşaqlar tez sağalsınlar.

Görsünlər: dünya da Vətən kimi şəfqətlidir,

Ölüm əvəzinə xoşbəxtlik tapsınlar...

Möcüzələr var, möcüzə istəyirəm mən,

Gedənlər dönsünlər öz ocaqlarına.

Gözüyaşlı Analar sevinsinlər, istəyirəm,

Doluxsunan uşaqlar ağlamasınlar,

Dayan, dünya, dayan, aparma daha!

Sənə bir sevgidən danışaram...

Sənə bir sevgi hekayəsi danışaram,

Ağlın çaşar, mat-məəttəl qalarsan.

Dillərdən düşməyən adlarına

Şeirlər yazar, nəğmələr qoşarsan..

Axı indi qalıbmı ki, İlhamla Fərizə kimi

Ölümə gedənləri ölümünə sevənlər,

Göz qırpımında canından keçənlər?!

Görəsən, doğrudurmu belə sevgilər?!

Həyatında dost bilməyən bir kimsədir,

Sevən yarına düşkündür, eşqi kor-koranədir.

Sevdiyi kimsə bu həyatda tək istəyidir,

Dünya yox olsa, o, tək varlığıdır əbədi.

Gecələr yuxusu çəkiləndə ərşə,

Döndərər üzünü gözəl bir üzə - rəsmə tərəf.

Elə hey baxar, baxar, darıxar,

Tək diləyi olar Allahdan: Ayırma bizi!

Qovuşduran Allah niyə ayırsın onları?

Axı Leyli-Məcnun tək ruhən sevirlər!

Görünür eşqləri hər yanan şamda,

Ah çəkib ayrılıq mahnısı çalır aşiqlər.

Xəzəllər düşür mənim də telimə tək-tək,

Toplayır sevgilim saçlarım arasından.

İncə-incə toxunub hərdən, saçlarıma

Sığal çəkə-çəkə söyləyir o astadan:

"İstərəm heç zaman ayrılmayaq biz,

Hər zaman beləcə təzə qalsın sevgimiz.

Keçmişə söykənib, gələcəyə yol açaq,

Sevgidən bir ailə - yeni dünya yaradaq.

O qədər xəyallar qurub, arzular diləmişik,

Sanki ömürdən getməyib o illərimiz.

Qarşıda bizi çox sabahlar gözləyir,

Aram-aram ötüşüb keçir bu anlar.

Bəzən həyat insanı heç edib sovurur,

Sevginin qədri bilinməyəndə soyuyur.

Çox sevənlər bir gündə yanıb-tutuşur,

Heç sevməyənlər tale yolunda uyuşur.

Gəl söylə, ey nazlı mələk, söylə, nə istər

Könlün, bəlkə könlümə bir şeylər pıçıldar.

Yoxsa gözləməzsən sonadək məni sən,

Gedib xidmətdən qayıdanacan mən?!"

Deyərəm: "Yoxsa məni vəfasız sanırsan sən,

İstər dinc xidmətdə ol, istər müharibədə,

Bəy xonçasıyla, ya da şəhid kimi gəlsən də,

Mən yenə də olaram səninlə birlikdə...

Neçə qız könül verib getdi sevdiyinə,

Söz verib, əhd edib, sonra qıydı özünə.

"Rəbbim əfv etsin, - dedi, - günahın böyüyünü,

Bu yol Sevdiyimin yoludur, Vətən sağ olsun!"

Ey Sevgilim, gözün yolda qalmasın,

Bu tale səni mənə yar etməsə,

Mən sənə bir ömürlük söz verirəm:

Harda olursan ol, qovuşarıq biz yenə də!

Şəhidim, gələrəm yanına, gözlə məni,

Məktubda yazmışam mən bu sözləri.

Bu dünya dar gəlsə, qovuşmasaq burda biz,

İnan, görüşərik, taparam o dünyada səni...

Əfsanə Rəhimli

525-ci qəzet.-2022.- 10 sentyabr.- S.15.