Etiraf

Çox öpüldün, ovsunlandın dəmbədəm,

Nikahdaydın bir yel ilə nə vaxtsa

Kimsəsiz çöllükdə, zəncirli sənəm,

Dəyərlim, qadınım, qanunum-yasam.

Bilmirəm sən mənə sevincsən, ya qəm,

Qaranlıq səmadan enən ulduzum.

Nişan törənimdə oxunan nəğməm,

Nəğməmlə odlanan, sönən ulduzum.

Səcdənə əyilləm, dizlərin üstə

Alın qırışlarım şeir sətirlər.

Sən məndən yandıran göz yaşı istə

Ağrı-acıların bəlkə sərinlər.

Aç mənə hilallı üzünü birdən,

İtim bu gözlərin qaranlığında,

Şərqvari, əfsunlu bu kipriklərdə,

Yarılüt əlllərin yalınlığında.

Nə artsa azalan deyil, nə danım.

Nə də alınmasa - tale yox sanar.

Nədən bu göz yaşı, gözəl qadınım?

Bəlkə xəyalımdır təkcə islanan?

Sonuncu lalələr yerdən üzülür

Sonuncu lalələr yerdən üzülür,

Sonuncu lalələr yerdən üzülür,

Qopur durnalardan son qaqqıltılar.

Kefsizdir təbiət, o da üzülür,

Qapsamış ətrafı nəhs qaraltılar.

Kimsəsiz, lütlənən xiyaban boyu

Xışıldada-xışıldada xəzəli

Papaqsız gəzirsən, hava soyuyub,

Bax səni vurmasın sərt payız yeli.

Gözdən iraq düşmüş bitki həyatı

Qərib budaqların qırıntısında.

De, sənə nə olmuş, bu nə bayatı

Səslənir qəlbinin çırpıntısında?

Bu qəlb dilbərini de axı nədən

Buraxdın dolansın fani dünyanı,

Ölsün qəriblikdə səssiz, qəfildən,

Olmasın yanında onu duyanı!?

Nə qəm, qoysalar da səni çətində,

Qalsan da qaranlıq yolda piyada.

Bil ki, öz qəlbinə xəyanətindən

Kədərli xəyanət yoxdur dünyada.

Nikolay Zabolotskiy (1903-1958)

525-ci qəzet .- 2025.- 26 iyun(№110).- S.21.