Poeziya
Ağ- çəhrayı
çiçəkli
alma bağlarına
Gurultulu, şimşəkli
Şıdrığı yağış
yağır...
Yağır çapa-çapla,
yağır ürəkdən
Dünyanı heyran qoymağa
yağır sanki bilərəkdən
Hər şey,
hər yan duyğuludu,
Ömür bəxtəvərdi..,
tale dup-durudu
Ürək də ürəkdən vurur,
insan yüngülləşir
sinədolusu
Sözün doğrusu
elə bil əlin
dəyir
göyün ən uca tağlarına...
Gurultulu,
şimşəkli
bir yaz yağışı
yağır
Ağ- çəhrayı
çiçəkli
alma bağlarına.
Aydınlıq gecədə yenə
qar yağır-
Dünya başdan-başa
ağ-appaq yuxu-
Elə bil qar deyil,
ay işığıdı
Özünə qayıdır
torpağın ruhu...
Bənzəyir yay gecəsi
Göbəyi açıq kəsə
İsti bir həyəcanla
Qəlbimdən keçir nəsə.
Mən bu ay işığına
Toxunmaq istəyirəm
Circiramalar kimi
Oxumaq istəyirəm...
Az qala sifətimə
Dəyib keçir yarasa
Ardınca fikirlərim
Qaçaq düşür harasa...
Evə qayıtmağa da
Yoxdur heç bir həvəsim
Qaranlıq pəncərədən
Gəlir öskürək səsi...
...Bənzəyir yay gecəsi
Göbəyi açıq kəsə
Isti bir həyəcanla
Qəlbimdən keçir nəsə...
Bir vaxt bu dünyada məhəbbət olub-
Yağıb yağışlarla, açıb güllərlə...
Milyon-milyon ayrılıqlar,həsrətlər-
Yarası könüldə qalıb illərlə...
Nəğmələr oxunub hicran əlindən
Nə qədər qəm-qüssə, nə qədər kədər...
Sevgiylə ölçülüb bircə baxış da,
Sevgiylə çırpınıb hər gələn xəbər...
Ömür sevgilərlə şirin, mənalı,
İnsan məhəbbətlə bəxtəvər olub.
Hicranlar- vüsallar, min cür göz yaşı...
...Sevgi unudulub ...eh.., unudulub...
Məhəbbət yoxdusa, həsrət də yoxdu...
Yoxdu hicran dərdi, yoxdu qüssə-qəm...
...O isti nəğmələr, qızmar misralar
Oxuyarmı könül.., yazarmı qələm..
Bir vaxt bu dünyada məhəbbət olub
Neçə şirin-şirin hicran nəğməsi...
Sevənlər dünyadan keçib getdilər
Öldü sinəsində bülbülün səsi...
Bu bürkü,bu mürgü kiməsə xoşdu...
Heç coşub daşmadı o qan damarda-
O qan qaynamadı,
qıcqırıb daşdı,
Bu necə dünyadı?
Bu hardan gəlib?
Mənə tərs-tərs baxdı-
kimdən soruşdum.
Sevgisiz dünyanı heç nə isitməz...
Bürkü aman verməz bir nəfəs dərəm.
Bir sadə dünyanın adamıyam mən,
Mən belə dünyada qala bilmərəm.
Bu, ömür olmadı, həyat olmadı
Mən dərdli bir tale yaşadım, qızım.
Bu mən deyiləm ki, əlli yaşımda-
Mən o qayalarla yaşıdam, qızım.
Ümid ağaclarım boy atdı getdi,
Arzu ağaclarım onlardan uzun...
Biri gül açmadı bu zalımların
Mən belə taleyi hayana yazım?!
Dərsə gedərdik onda
Bağların arasıyla
Çox vaxt hayla- harayla
Bəzən boy sırasıyla.
Hansı fəsil çatardı
O vaxtkı payızlara
Oğurlayıb almanı
Ötürərdik qızlara
Məktəbə çatan kimi
Alardıq əllərindən
Kim vermək istəməsə
Dartardıq tellərindən
Bir gün gördüm gizlədib
Köynəyinin altında
Almaları ver dedim
Dərsin bitən vaxtında
Yol boyu dinmədi heç
( İndi içim göynədi )...
Birdən baxıb gözümə
O
Dünya elə uzaq deyil
qıra bilsən bu kilidi...
Ürəyindən bu dunyaya
yol-
bir sevgi mənzilidi...
Açılmamış sirrdi bu yol-
Tilsimə çəkib bir suyu...
Kimi bir baxışla getdi...
Kimi azdı ömrü boyu.
Gedim dərim budaqlardan payızı-
Solmuş yarpaqları sıxım köksümə-
Yar şəklində,
balam eyy.., yar şəklində...
Oxuyum bir ağız, oxuyum pəsdən
Bu sükut özü də pəsdən oxuyur...
Sarı-narıncıdı hər tərəf, hər yan-
Dünya nə yanıqlı səslə oxuyur?!.
İlahi, ürəyim payız istəyir...
...Solğun yarpaqların üstündəki nəm...
...Niyə yazıq-yazıq baxırsan,gülüm,
Bu payız deyil ki,
bu elə mənəm!
Ömür keçdi payızların içində,
Payız imiş yaz bildiyim bu yazı...
Mən bilirəm soyuqlara az qalıb-
Gedim yığım budaqlardan payızı.
Hər sevgidən o yana bir tənhalıq başlayır
Bir boşluq , çəkisizlik,
çarəsizlik başlayır
Bir tonqallıq
od çıxır
ahıyla sinəsindən...
Günahıyla baş- başa
bu boşalmış dünyanı
dolaşır
bir ruh kimi
İnsanlara görünür
“dəm” kimi-
“vurub” kimi...
O daim kədərlidi
yay günü qürub kimi...
O da qüruba gedir
içindən yana-yana
Hər sevgidən o yana
bir tənhalıq başlayır
Könlümdən nə qədər arzular keçir..,
Daha demirsən ki, alın yazın var
Sən ey dərələrdə şırıldayan su
Sənin də şəlalə olmaq arzun var...
Uçmaq istəyirdim mən ki bir zaman
Axan ulduzlarla, parlayan ayla...
Sonra da sel olmaq keçdi könlümdən-
Axım bu dünyaya hayla harayla...
Dedim şimşək olum yaz gecəsində...
...Yağışlar dağlara, çəmənlərə yox
Narınlı, leysanlı mənə yağırdı...
Dünya mənim üçün çox darıydı, dar...
Bir payız gecəsi durna çağırdı,
Anladım dünyada ayrılıqlar var...
Çox şeyi anladım sonra, çox şeyi
Nə qədər arzular ölüb getdilər
O axan ulduzlar, çaxan şimşəklər
Mənə rişxənd ilə gülüb getdilər...
Həyatla vuruşda olmuşam demə,
Demə oynamışam hər vaxt qan ilə
Necə sağ qalmışam bu qırğınlarda
Boylandım özümə həyəcan ilə...
Bir də ayıldım ki, ey dadi-bidad
Bu mən deyiləm ki, bu mən deyiləm-
Mən olam, dünyaya belə əyiləm?
Bu alın yazımmış- eyləyib bərbad
Mənim taleyimi, arzularımı..
...Axan ulduzlarla, çaxan şımşəklə
Uçmaq istəyirdim mən ki bir zaman...
Ömür də yuxuymuş,
vaxtı çatanda
Bir durna səsinə ayılır insan...
Mən ordan gəlirəm, lap uzaqlardan-
Sevgilər hamısı qanına qəltan
Saxta səadətlər nə qədər desən-
Hündürdür göylərin yeddi qatından...
Mən ordan gəlirəm, lap uzaqlardan-
Orda mələkləri qırıb çatıblar,
Sevgilər hamısı qanına qəltan-
İblislər, şeytanlar başa çıxıblar...
Mən ordan gəlirəm, lap uzaqlardan-
Dünənki məzlumlar orda qudurub.
Ölən sevgilərin sümüklərindən
Orda allahsızlar imarət qurub...
Mən ordan gəlməzdim, gələ bilməzdim-
Sərxoş bir iblisin donunda qaçdım.
Can verən mələyin vəsiyyətilə
Gəldim ki, bu sirri sizlərə açım.
Mən tayanın üstündə
Ulduzlar göy üzündə
Üz-üzə sərilmişik.
Heyrətlə baxır, mənə
Bir də dibsiz göylərə
Divarın üstdən pişik.
Yumruğumun içindən
Boylanıram düz aya...
Çox vaxt belə baxmışam
Mən həyata,
dünyaya...
Özüm də anlamıram
Bu mənasız duyğunu
Pişik də etinasız
Yelləyir quyruğunu...
...O boş qalmış evimizə qayıtdım
Nə istiymiş bu sop-soyuq daş-divar!
Mən həkiməm, deməsə də anladım
Evimizin ürəyində ağrı var...
Bu həyətdə solmuş otlar sızıltı,
Pilləkəni, taxtabəndi ağrıyır.
Pəncərələr gözün qırpmır ağrıdan,
O gərəksiz su səhəngi ağrıyır...
Mən bilirəm həsrət nədi dünyada...
Bu həyətin rəngi niyə sarıdı?!..
Kədərə bax, mən qapını açanda
Elə bil ki, bütün həyət zarıdı...
Suvaqların qopub düşən yerindən
Anladım ki, altda daşlar ağrıyır...
Tirlər boyu göbələklər deyil ki,
Ağrılardı, indi qubar bağlayır.
Hər tərəfdən ağrı gəlir üstümə,
“İmdad” deyir həyət-baca dil açıb
Mən həkiməm,
bu zamanda bilirəm
Hələ yoxdu bu ağrının əlacı...
Payız gecəsində
Payızın aydınlıq gecələrində
Bir az gurlaşanda çayların səsi
Qəlbimin əlçatmaz içərilərində
Antik arzulara dəyir nəfəsim.
Payızın aydınlıq gecələrinin
Insani titrədən xətası da var
Yadıma düşür ki mənim qəlbimdə
Ömrümün bir qara qutusu da var.
Məni ayaq üstə saxlayır hələ
Ötüb keçən ömrüm dönüb dayağa
Hərdən o qutudan həzin səs gəlir-
Günah içindəsən başdan ayağa
Payız gecəsində parıldayır ay
Cadugər əlində qızıl cam kimi
Mənim göz yaşlarım ay işığında-
Köhnə məzar üstdə təzə şam kimi
Mən ayrı bir tale yaşadım, amma,
Ayrı bir taleyi sevdi ürəyim.
Birdən ayıldım ki, ey dadi-bidad
Həyətin ot basmış evdi ürəyim.
Payızın aydınlıq gecələrində
Bir az gurlaşanda çayların səsi
Qəlbimin əl çatmaz içərilərində
Antik arzulara dəyir nəfəsim
Qafiyəsiz
ağ şeirlərin
suvaqsız divar kimi çılpaq şeirlərin
Qədim şəhərlərin xarabalıqlarına,
qurd yemiş dananın
ağaran qabırğalarına oxşayan
labirintindən keçib gedincə
şikəst oldum;
bir misra ayağıma ilişdi,
biri balağıma,
gözləmədiyim tindən
bir misra dəydi,
başım şişdi
Bu nə işdi qardaşım?
Nə söz?
Nə şeir? –
Balaxanı zibilliyidi elə bil
Xalis
Xaos.
Ağlımsa deyir:
Sən sus!
Tofiq NURƏLİ
525-ci qəzet.-
2009.- 21 noyabr.- S.30.